Thursday, 21 February 2019

Men Without Women - Ernest Hemingway


This is Hemingway's second short story collection, published in 1927. It comprises of fourteen short stories, of various length and quality. Yet, overall it has the signature Hemingway style, a uniqueness irrespective of whether it is a novel or a short story that we read.




"The Undefeated" is a story of a Bull Fighter just released from hospital, who is not willing to hang his boots, irrespective of no one willing to give him a second chance. Hemingway describes in detail the various stages of  a Bull fight, and depending on the reader one may find  the reading effort a little tiring. Manuel, the bull fighter injures himself again. A touching story.

We come across  Nick Adams ( whom we met in Hemingway's first short story collection "In our time"), this time recuperating in Italy after the war. Despite its short length it presents a deep insight about how the soldiers look at  War, as well as how the locals look at a foreign Army. ( "In another Country")

In, "Hills like Elephants", we come across a very natural but agitated dialogue between a young man and a young girl, with the girl being quite upset and disconcerted about a certain "operation", that she is to have. For me, this was one of the highlights of this collection, if not one of Hemingway's best.

Next we come across the second Nick Adams story ( he is thought to be a fictional character inspired by the author's own experiences), "The Killers". A couple of  hit men come looking for a Boxer with the aim of killing him, and they  find Nick with his friend. The edgy not so friendly conversation between the hit men, and young men, as well as the boxer's own reaction when being told on the threat on his life, is what is attractive of the story.

"Che Ti Dice La Patria?", is a vignette of journey, with one man, a stranger to the passengers inside the car,  travels on the side board as well as how a policeman looks for an avenue to earn some money.

"Fifty Grand" is another of the highlight of this collection. A boxer, a family man, pulls "a fast one" on a betting scheme in a boxing match. It is a cross section of the character of the boxer; his thought process, his economy etc. as well as the realisation, that not only him ( who is painted to be close fisted man ), but most worry about the bottom line. 

If someone wanted me to describe using one example, what a typical Hemingway short story is like, I'd show "A simple query". Military, where man is deprived of  many pleasures, is a place where many a man looks for alternatives. Even if we leave space for the protagonists' orientation, a layer of humanity is present in him which makes him think twice - although the poor lad may not be as lucky the next day.

We return to a Nick Adams story in "ten Indians". Nick is carrying on with a girl of Native American mix (i.e. Indian), and this story is about his father breaks some bad news to him. The subtly with which the father comes to break the news to his son, was the most attractive thing to me about this story.

"A Canary for One", has its own story based on the American woman's girl - her love being denied her - but the twist is in the last line. The American woman speaks of the suitability of an American girl marrying an American woman, but the last sentence which concerns the American couple is a prize winner;
"We were returning to Paris to set up separate residences."

Another Nick Adams story "An Alpine idyll" is more about the experiences of those reside in the remotest area of the Alps. Back then even a burial had to be postponed until the weather permitted it!

"A Pursuit Race" is, as typical with most Hemingway short stories, infers a lot than what  the text states. Campbell clearly is battling a habit, and is losing, but his manager seems to understand the other man's mindset.

"Today is Friday", is a play style vignette, with the crucifying of Jesus Christ as its base. Sparse, but the essential questions raised during the drinking session between the Roman soldiers, picture a skepticism as well as a concealed credulity in him. Inference to Maria Magdelena makes the creation, that much more interesting.

Banal story is the thoughts that a reader ( Hemingway ?) finds awakening in his mind, as he reads a paper. In once sense it is an experiment, while on another it could be looked upon as a cross section of the time the story was written in. 

The last story of this collection is also a Nick Adams story. Again a war time story, it gives the impression of his fear of falling asleep. He reminisce about days gone by and his time with his parents, as he tries to postpone sleep. It is clear that Nick is recuperating.

Read on the immediacy of completing his first collection, "In our Time",  it is immensely enjoyable and largely of the same style as that. Yet, it is clear that Hemingway was attempting certain experiment and style variations. Overall the signature Hemingway style is attractive and appealing to the reader, to make him interested in the book, despite on occasions the minimalist style hardly gives anything away to to the reader.





Wednesday, 20 February 2019

Warlight - Michael Ondaatje


There is a quote attributed Michael Ondaatje, which goes as follows:

"The first sentence of every novel should be: Trust me, this will take time but there is order here, very faint, very human. Meander if you want to get to town." How true this is, especially  with respect to Ondaatje's own fiction ? Allow me to explain as I
try to share my feelings upon reading his latest novel, "Warlight", but with no 'spoilers' ( That's a promise!).




"this will take time..." Warlight cannot be rushed. No, even if you have a full day or two with just this book, you must savour - and not  rush it down.  In the case of Warlight, I knew I could probably read through the night on a Friday or a Saturday, for its beauty could make me do that. But once you start on this journey, each step of the way enriched with Ondaatje's unique style - always with the precise words, the subtle nuances which add to the taste of the reading experience - which the reader lingers on a moment longer,  she can't bring herself to put the book down, but yet cannot being herself to rush through it. It takes time, because it must take time to enjoy the beauty it holds.

"but there is order here..."  Oh! And what order ! What precise order in this jumble, this confusion, this chaos! The pieces make sense at a slow pace decided upon by Ondaatje - and the reader agrees, "oh! this is precisely when that confusion needed to be explained out", despite the puzzlement that has nagged her possibly over a hundred pages! Its the journey that makes the nagging part of the taste to be savoured. Ondaatje takes you on a meandering journey - in an old Morris car late at night across London, in a mussel boat on the Thames, in the fog, in the rain, and you are grateful to him for doing that, despite the dodgy characters, the dog breath, the hurt of the wronged kids, the cold, the drenched clothes. For this is a book in which the reader lives in, just like how  Ondaatje wanted it to be. The sheer beauty of the whole experience can make you emotional.

"very faint, very human..."  How Faint ? But oh, how human ? The only work of fiction I've read of Ondaatje before this was "The English Patient". And how human was that ? The  love story in it, started appearing through the wider fabric of a raging war scene - from Europe to the sub Saharan deserts. He pushed war to the background, despite the rich details about it that he presented. The reader came to realise a hidden  romantic tragedy arising out of the war landscape, almost as side effect. But that was the author's aim, all along.  And once that scene - that  evidence of human love for another, love of the strongest kind, for which any sacrifice is trivial, surfaces, the reader realises that it is only with the faintest of brush marks that Ondaaatje had done it. And she is ever so grateful for it. This expert trick, the art  to make the reader in to a  lateral focusing (if you will), that Ondaatje is wont to do ( he may have done it elsewhere, but this poorly read reviewer knows no better ) is present in all its glory, in Warlight too.  The genius of the author is, that this lateral view rises out of the detail of the background, the background he's been  elaborating, feeding minutely. Out of this landscape in the background rises the focused, and there can be no doubt that what the author wanted the reader to see, was the "late born" art - as late as last page of the novel, after she indulges in the full art, appreciating the full fabric of the art, the detail in all earnest and in appreciation. The Reader is wholly captivated. Here, Rose does the impossible, for love.  Which role does patriotism and bravery play here ? I cannot but agree with Rose's daughter in her stance towards her mother ( I hold back the detail to avoid 'spoilers'), however much I dislike it. Is Rose's love reciprocated ? Is there betrayal of the subtlest kind ( of which the reader would debate even when she closes the book ) ? Yet, most of this could be pure conjecture based on the fragments that Nathaniel could unearth ? How does the reader survive the book, once she realises that  cold, lonely feeling that was Rose's fate due to her conscious decisions ? And she doesn't get a reprieve - no, not from anyone! Cruel ! Beautiful !

"Meander if you want to get to town...." Digressions or what the reader initially feels as digressions, are part of Ondaatje's style. But later she realises that those weren't digressions - but meanderings - meandering which nurture the whole experience, which make the nuances stay in your mind, which make the reading experience haunt you for decades ( yes, it is more than a decade since I read "The English Patient" - it still haunts me ).

An aside; Why did Ondaatje write this book now ? Did he want to show that war didn't end for the affected ? That vengeance is in the mind of the 'wronged' ? Did he have the land he was born in, in some dark corner of his mind, as he decided on  post world war II Europe as a canvas, to portray this ?

I am impatient to read all of Ondaatje's books - yet, I cannot read them all in a rush. For just like the finest recipes are an experience to be savoured, his work I suspect is to be savoured. And savour all his work I will. If I held Dostoevsky, Naipaul, Hemingway and Forster as special writers to me, and Camus as my firm favourite all this while, Camus now has company!

Tuesday, 12 February 2019

2017 ප්‍රකාශ වූ කෙටි කතා සංග්‍රහයන් කියවීම

2017 වසරේ ප්‍රකාශයට පත් වූ කෙටි කතා සංග්‍රහයන් එකොළහක් (11) කියවූවෙමි. ඊට ඒ වසර ට අදාළ සම්මාන ජයග්‍රහණය කලා වූද,  සම්මාන සඳහා නිර්දේශ වූ ද, කතුවරුන්ගේ පෙර සාහිත්‍ය කෘති පරිශීලනය හේතුවෙන් ඔවුන් කෙරේ ඇති වූ විශ්වාසය හේතුවෙන් යන කාරණා තුන මත කෘති තෝරා ගතිමි. පහත දැක්වෙන්නේ, ඒ ඒ කෘති මට දැනුණු විදිහ අනුව, මා රසවිඳි ආකාරය අනුව අංක එකේ සිට එකොළහ දක්වා පෙළ ගැසීම මත ය.

වෙසෙස් කාරණා-
  • 2016 වසරේ "බැග්ඩෑඩ්" කෘතිය තුලින් මෙන්ම, 2017 වසරේ ද මා වඩාත් රසවිඳි කෙටිකතා සංග්‍රහය  ලියා පළ කර තිබුනේ එරික් ඉලයප්ආරච්චි ය.
  • උදයසිරි වික්‍රමරත්න, සමිත අටුවබැන්දෑල යන අයගේ සංග්‍රහයන් කියවීම ට හේතුව ඔවුන්ගේ අන් සාහිත්‍ය නිර්මාණයන් ගේ ඉහළ තලයයි. උදයසිරි ගේ "සුද්දෙක් ඔබ අමතයි" සහ සමිත ගේ "කඳු මුදුන" තවම ඔවුන්ගේ හොඳ ම නිර්මාණයන් ය.
  • මල්බෙරි සමය කියවූයේ රජත සම්මානය ට නිර්දේශ වූ නිසා ය. එය කියවන්න ගත වූ වේලාව ගැන පසු තැවෙමි.
  • සම්මාන දෙකක් ජයග්‍රහණ කල කෙටි කතා සංග්‍රහය වසරේ හොඳ ම කෘතිය ද යන්න පිළිබඳ මට පැහැදීමක් නැත. එය මගේ නොදැනුම විය හැක.
2018 වසරේ පළ වූ කෙටි කතා ලෙස මෙතරම් ප්‍රමාණයක් කියවීමට බලාපොරොත්තු නොවන්නෙමි. වසරේ හොඳම කෙටි කතා සංග්‍රහයන් හත හෝ අට හෝ කියෙව්වාම ප්‍රමාණවත් ය. (නව කතා ගැන කීමට ඇත්තේ ද එයම ය.)

ඒ අනුව කෙටි කතා එකොළස මා මෙසේ පෙළ ගස්වමි. (මේ සියළු කෙටි කතා ගැන පිළිබඳ විචාර අන්තර්ජාල පිටු අතර ම මා පළ කොට ඇත.):

1- ලේ විල සහ ඩාන්ටේ - එරික් ඉලයප්-ආරච්චි
2- අළු පැහැති ආරංචි - ලියනගේ අමරකීර්ති
3- සුනෙත් කාන්තගේ ශෝකාන්තය - සුදර්ශන සමරවීර
4- පොට ඇණය සහ මුරුච්චිය - පී. බී. ජයසේකර
5- කාටද කුඩයක් තියෙන්නේ? - සේන තෝරදෙනිය
6- ආලන්දර - සුනේත්‍රා රාජකරුණානායක
7- කැත ගැහනියගේ හීනය - සරද සමරසිංහ ( එකතු කිරීම 26/10/2022)
8- සරස්වතී උකටලී ව - කැත්ලීන් ජයවර්ධන
9- ගිහින් එන්න කානිවල් - සුමුදු නිරාගි සෙනෙවිරත්න
10- කඩේ යාම - උදසිරි වික්‍රමරත්න
11- හතර වන ජයසිංහ - සමිත බණ්ඩාර අටුවබැන්දෑල
12- මල්බෙරි සමය - සුනන්දා ප්‍රේමසිරි

Monday, 11 February 2019

සරස්වතී උකටලී ව - කැත්ලීන් ජයවර්ධන




2017 වසරේ ප්‍රකාශ වූ කෙටි කථා සංග්‍රහයන් අතරින් මා කියවීම ට තෝරා ගත්  එකොළොස්වැන්න හෙවත් අවසන් සංග්‍රහය ලෙස කැත්ලීන් ජයවර්ධන ලියූ "සරස්වතී උකටලී ව" කියවූවෙමි. පිටු 130 ක් තුල කෙටිකතා හතක් දිගැරෙන මේ සංග්‍රහයේ, දැන් දැන් අපට තරමක් හුරු හෙවත් බලාපොරොත්තු වන ආරේ දාර්ශනික මූලයන් හතක් ඔස්සේ, නිමැයු ප්‍රබන්ධ කතා හතකින් හෙබි ය. සාමාන්‍යයෙන් පිළිගැනෙන නොහොත් සාම්ප්‍රදායික ව සිතනා ආකාරය අභියෝගයට ලක්කරනාකාර සිතිවිලි ඔස්සේ මේ කතා හතම ලියැවී ඇත. ඒවා පාඨකයා ගේ උනන්දුව වඩවයි. එහෙත් විටෙක දාර්ශනික ප්‍රශ්ණයේ වලංගුතාව මතු කිරීමේ උවමනාවෙන්, කතා රසය වන්දි ගෙවූ අවස්ථා ද වෙයි. හෙවත් කතුවරිය තම ගැටළු වල අදාළත්වය ම, වලංගුතාව ම මතු කරවනු වස් දැරූ පරීශ්‍රමයේ කැපුම් රේඛා, ඉරුම් රේඛා, මැසුම් රේඛා සමහර පාඨකයයෙකු ගේ ඇස ගැටිය හැක.

ඔබ මිනිසෙකු නම්: කතුවරීය, අප කා තුලත් මිනීමරුවෙකු සිටිය හැකි බවත්, ඇවැසි වන්නේ තමන්ගේ සිත අවනත නොවන සිදුවීමක් ඔස්සේ ඔහු හෝ ඇය හෝ ඇවිස්සීම පමණක් බවත්, ආදරය සහ වෛරය, යන එකම කාසීයේ දෙපැත්ත ඊර්ෂ්‍යාව නම් ඇඟිලි තුඩු මගින් පෙරළිය හැකි බවත් අවධාරණය කරනාකාරයේ කෙටි කතාවකි. තමන්ගේ පාර්ශ්වය සහ තම සෝ දුක් ගැන පමණක් ගෝචර වන්නා අන් කෙනා ගේ සාධාරණ බලාපොරොත්තු තේරුම් නොගන්නා අයුරුත් කතුවරිය වස්තුබීජ කරගනී. සිතන්න ට යමක් ඉතිරි කරන මුත්, ඒ සිතිවිල්ල එතරම් ම නැවුම් නොවන බව කිව මනා ය.

තහනම් ගහේ සාම කුරුල්ලා: මෙහි එන රසවත් ම කතාවකි; එනුමු යම් කෘතීම ආයාසකාරි බවක් නැත්තේ ද නොවේ. යමෙක් තම සතුට වෙනුවෙන් සම්ප්‍රදායෙන් පිට යමක් සිදු කිරීම  ඇත්තෙන් ම වැරදි ද?  වෙසෙසින් තමන්ගේ අතින් මෙතෙක් අගතියක් සිදු වූ පාර්ශවයටත් හේතු නොදැන හෝ තිබුනාට වැඩි හිතකර පරිසරයක් ඇති වනවා නම් ? සත්‍ය ආදරය කෙනෙකු ට හමු වන කී වැන්නා තුලින් ලබන්න ට නියමිත ඇති ද?

චරිතාපදානය:  පිටස්තර බාහිර ලෝකය, වෙසෙසින් සමාජයේ නිල මට්ටමකින්  සබඳතා පවත්වන අයට වඩා, අයෙකු ගේ සේවකයෙකු කෙතෙරම් නම් ප්‍රභූ තැනැත්තෝ පිළිබඳ ව දන්නවා විය හැකි ද ? ඒ ඒ ප්‍රභූන් ගේ සැබෑ චරිතාපදාන ලිවිය හැක්කෝ එම සේවකයන්ට ය. නිල මට්ටමින් හැසිරෙන්නෝ  ප්‍රබන්ධ රචනා කරුවෝ පමණක් විය නොහැකි ද?

සිරකරුවෝද මනුෂ්‍යයෝය: එසේය; ඔවුන ට ද නොසිතූ අවස්ථාවක දී ප්‍රේමයක අවසරයෙන් තම නොමග ගිය ජීවිතය හෝ නිසි මග ට ගෙන ඒම ට අවසර ලැබිය හැක; හෙවත් බිඳ හෙළන්න ට ගිය දේවාලයේ කපු මහත්තයාගේ භූමිකාව නොසිතූ අයුරින් ලැබිය හැකිය.

කාල ශ්වේත: මෙය මෙහි එන අපූරුත ම කෙටි කතාවකි. ඉතා වැදගත් ප්‍රශ්ණයක් කතුවරිය අපෙන් අසයි. කැපකීරීම මගින් කැපකරන්නා ට හා ඒ "ලාභය" ලබන්නා ට හිතකර වටපිටාවක් ගෙන දෙන්නේ ද?
"ජීවිතයේ අප විසින් සිදුකරන ලබන විසල් වූ පරිත්‍යාගයන් පසුකලෙක ඉතා විසකුරු ලෙස, බිහිසුණු ලෙස අපට  කරන්නේ යැයි දැන්-දැන් මට සිතෙයි.... මිනිසුන් දූෂිතයන්, සමාජ විරෝධීන් බවට පත් කිරීමේලා මේ පරිත්‍යාග හා  ඒ වෙනුවෙන් උපදින පශ්චාත්තාපය මුල් වන්නට ඇති ඉඩකඩ පිළිබඳ රතු එළි දැන්-දැන් මා තුළ වරින් වර දැල්වෙමින් පවති." ( 83-84 පිටු )
කතුවරිය තම නිර්මාණ උදෙසා භාවිත ගැටළු වලින් වඩාත් ස්වභාවික ලෙස භාවිත කොට ඇත්තේ මේ සිතුවිලි ධාරාවයි.

පරම රමණි: අප ජීවිත වලින් කෙතෙරම් ප්‍රතිශතයක්, අප අන් අය "මෙසේ සිතාවි" සහ අන අයගේ සිතුවිලි වලට ප්‍රතිචාර දීම උදෙසා අප ජීවිත වැය කරන්නේ ද? මිය ගිය ඇයගේ විඥ්ඥාණය ප්‍රධාන චරිතය ලෙස සැලකෙන මේ කෙටි කතාව අළුත් අත්දැකීමකි.

සරස්වතී උකටලී ව: බුද්ධිමය දේපළ හා ඒ ආශ්‍රිත නඩු හබ ත්, වර්තමාන කලා ලොවේ ඇති හැළ හැප්පිලිත්, එය සරස්වති ය ඇත්තටම  හෝ පළු වන පෙතේ වසන්නේ නම් ඇය ගේ කම්පාවේ තරම ගැනත් ලියැවුණු නිර්මාණයකි. එහි යම් නව්‍ය භාවයක් නැතුවා නොවේ. වෙසෙසින් මෙහි දි කතුවරිය  බුද්ධිය හා දේපළ අතර ඇති නොගැලපීම මතු කරයි.

ඉතින් මෙම සංග්‍රහයේ පෙර කීවාක් මෙන් යම්, සෑම කතාවේ ම පාහේ යම් දාර්ශනික පැණ්යක් පදනම් කොට ගෙන ලියැවුණු අපූරූ කෙටි කතා හතකින් සපිරිය. නිර්මාණ හත ම එක ම තලයේ නොවේ. එහෙත් කියවන්නිය රසවිඳිනාකාරයේත්, තැනෙක දෙකක තත්පර ව, ඇය මතු කරනා දාර්ශනික ස්ථානයන් ගැන සිතන්න ට යොමුවෙනාකාර කෘතියකි. සමාජ විධීන්, සිතුම් රටා අභියෝගයට පත් කෙරෙන ආරේ රචනා හතකි. එක් ගැටළුවක ට ඇත්තේ මේ සිත කොනිත්ත  ප්‍රශ්ණ මතු කරලීමේ පරම උවමනාවෙන් ම මේ කතා රචනා වී ඇති බව කියවන්නිය ට පසක් වීම ය. හෙවත් ස්වභාවික බවේ යම් තනුක වීමක මිලක් මේ නිර්මාණ සඳහා වැය කොට තිබීම ය.


පොට ඇණය සහ මුරිච්චිය - පී. බී. ජයසේකර


පී. බී. ජයසේකර වූ කලි, දැන් වන විට සිංහල නවකථා කියවන්නිය ගේ විශ්වාසය දිනා ගත් ලේඛකයෙකි. "මරියා සිලොනිකා වස්තුව", "අවලමා සහ ඇහැටුව", සහ "ඉක්බිති ඔහු මරාපීහ" ඔස්සේ ඔහු ඒ විශ්වාසය ගොඩ නගා ගත්තේ ය. ඔහුගේ නවතම නවකතාව වන "මා ප්‍රති. මා" මේ දින වල මහත් සේ පාඨකයන් අතර සාකච්ඡාව ට බඳුන් වන නවකතාවකි ( මා එය තවම කියවා නැති හෙයින්, ඊට වඩා ඒ ගැන යමක් කිව නොහැක ).එහෙත් මේ ලියමන ඔහු 2017 පළ කල කෙටි කතා සංග්‍රහය ගැනය. එය මා, ඒ වසරේ ප්‍රකාශ වූ කෙටි කතා ගොන්න අතරින් කියවූ දසවැන්නයි.

මෙහි කෙටි කතා හතකි. පිටු දහයක එක් කෙටි කතාවක හැර අන් සියල්ල තරමක දිගු කෙටි කතා ය. පිටු පණහක වැඩි කෙටි කතාවක් ද, පිටු තිහකට වැඩි කෙටි කතා කිහිපයක් ද මේ අතර වෙයි. මෙතරම් දිගු කෙටි කතා වලට මා සාමාන්‍යයෙන් එතරම් මනාප නැත. මෙම කතාන්දර කියවාගෙන යන කල, ඒවා නවකථා වලින් සැලකිය යුතු තරමේ පදාස දෝ යැයි සිතෙන්නේ ය.

පර දරුවා නොහොත් පර යුද්ධය: මෙය සංවේදි කෙටිකතාවකි. නැත පිටු පනස් හතක් පමණ දිවෙන මෙය, කෙටි නවකතාවක් තරම් විස්තර සහිතය. නවකථාවක ට ඔබින සියුම් විස්තර මෙහි ඇත ( නිදසුන් - සැමියා දිවා රෑ අන්  කතක් ගැන සිහින මවන අතර, ඔහුගේ බිරිඳ රෑ නින්දේ සිත පාරවන ආකාරයේ හීනයකින් අවදි වීම - මෙය කෙටි කතාව ට අවශ්‍ය ම ද ? ). එහෙත් එම නිර්මාණය පාඨකයා ට කම්පනයක් ගෙන දෙන ආරේ විශිෂ්ඨත්වය අසලට යන ආරේ නිර්මාණයකි.

බළ පෙරළිය: මෙය තරමක් සිත ව්‍යාකූලත්වය ට පත් කරනාකාරයේ කෙටි කතාවකි. ගමක් ම අනෙක් පැත්තට හරවමින්, සිවු පා ගණයේ, මිනිසුන් ආධාරයට ගන්නා සතුන් "බළ පෙරළියක්" කරලීමත්, ඉන් දීර්ඝ කාලීනව උන්ට යහපතක් නොවෙන අයුරුත් පෙන්වන කෙටි කතාව, ජෝර්ජ් ඔර්වෙල් ගේ Animal Farm නවකතාවෙන් යම් අභාෂයක් ලැබුවේ ද? එහි වෙනස් ආර නිසා රසවත් වුව ද, මී ගොණුන් හැසිරීම පිළිබඳ වූ සියුම් විස්තර ආදිය කෙටි කතාව අනවශ්‍ය ලෙස දීර්ඝ කොට ඇති සේ ය.

සතුට: මෙහි එන කෙටි වූත්, රසවත් වූත් කෙටි කතාවකි. ආබාධිත සෙබළෙක් (?), තම කාම ගිනි නිවා ගැනීමට වෛශ්‍යාවක (?) පිහිට පැතුව ද, ඔවුන් අතර ඇති සබඳතාව හුදු ආර්ථික ගණුදෙනුවකට එහා යන එකක් බවත්, එම ස්ත්‍රිය ම අවස්ථාව ලැබූ කල ඊට බොහෝ ප්‍රබල වංචනික කටයුත්තක් අන් පුරුෂයෙකු හට සිදු කිරීමට නොපැකිළෙන බවත් පෙන්වයි. මිනිසෙකු,  ගැහැණියෙකු සතුට වෙනුවෙන් යම් යම් දේ කැප කරයි..

ආබාධිත සෙබළා: මිනිස් සිතුවිළි හා හැසිරීම් පිළිබඳ ප්‍රශ්ණකරනාකාරයේ අපූරු ගෙත්තමකි. මෙහි සුදු චරිත නැත. ආබාධිත සෙබළා, තම ආබාධිත බව තම වාසියට භාවිත කරයි. නුමුත් ඔහු යුධ පිටියේ කල සැබෑ කැප කිරීම, නාමික බෞද්ධ ආටෝපයක් පැළඳ ගත්තෝ,  ලඝු කරන්නේ වායු සමනයකරනය කල කාමරයක සැප පුටුවක සිට, පටු තර්කයක පිහිටා ය. තම වාසියට කතා කිරීමේ දි, හා කටයුතු කරලීමේ දි, ඉහළ නිළධාරිණිය ද, ආබාධිත සොල්දාදුවා ද, වයස්ගත කතා නායකයා ද අතර  එතරම් වෙනසක් නැත.

පොට ඇණය සහ මුරිච්චිය: "මුරිච්චිය පොට ඇණෙන් බුරුල් වුණා ම රේල්පීලි එහ මෙහා ගිහිං කෝච්චි පීලි පනින්ඩ පුළුවන්. ඒක බොහොම අවදානම්" ( 160 පිටුව )

"තියාපිය බෙල්ල... තියාපිය බෙල්ල..." ( 174 පිටුව )

තම කලත්‍රයා අන් පුරුෂයෙක්/ස්ත්‍රියක් හා එක් වීම දරා ගත නොහැකි ස්ත්‍රියක් හා පුරුෂයෙක් අලලා ලියැවුණු අපූරු කෙටි කතාවකි. පර දරුවා නොහොත් පර යුද්ධය ට පසු ව මා වඩාත් රස විඳි කෙටි කතාවයි.

රිළා-මිනිස් ගැටුම: පරිසරයේ සතුන් හා මිනිසුන් අතර ඇති සීමාව කඩ වී අස්වාභාවික ලෙස යම් සත්ව කොට්ඨාශයක් අළුත් පරිසරයකට අඳුන්වා දුන්නොත්, එහි ප්‍රතිවිපාක සැලකිය යුතු තරම්ය. මිනිසා තම ව්‍යාප්තිය ඔස්සේ සත්ව ලෝකයේ සීමාවන්ට බාධා කරයි. මෙම තත්වයන් පදනමක් ලෙස සලකා ලියැවුණු යමක් සිතන්නට පොළඹවන ආරේ කෙටිකතාවකි.

මවු කිරි සහ මවු කඳුළු සහ සිතුවම: අයෙක් තම බිරිඳ වෙත ඇති ලිංගික බැඳීමේ ප්‍රබලත්වය මත ඔහුට ම දාව දරුවෙකු බිහි වනවා ට අකමැති නම්, ඒ මවු පදවිය අහිමි වන ස්ත්‍රිය ගේ මානසික පීඩනය, සිතුවිලි  වල සහ ශාරිරික ව්‍යාකූලත්වය කෙසේ විය හැකි ද? මෙහි එන සිතුවමක් දරුවකු බිහි කිරීමේ අයුරු  නැවත විඳිමට භාවිත කරනා කොටස මහත් කම්පනයක් ගෙන දෙන්නකි.
"පුතේ උඹට ඉනුව කිරි. පුතේ උඹ වෙනුවෙන් වැටෙන කඳුළු. අපි පින්සලෙන් මේ කිරියි මේ කඳුළුයි රතු පාටයි මෙන්න මෙහෙම කලතනවා. මමයි උඹේ තාත්තයි එකතුවෙලා උඹ හැදුවට එතන ආදරයක් තිබුණේ නෑ. උඹට උපදින්න ගැම්ම දෙන්න ආදරයක් තිබුණේ නෑ. දැන් උඹට උපන් කිරියි උඹට උපන් කඳුළුයි රතුපාටට මුහුකරල අපි වෛරය තනනව. එයා දන්නේ නෑ උඹ දුවක් ද පුතෙක් ද කියලා මගෙ පුතේ. මාම
උඹට මගේ ජීවිතය දෙනවා. උඹ පිළිගනින් මගේ පුතේ. මං අද උඹැ උපද්දනවා." ( 230-231 පිටු )
සමස්ත වශයෙන් මහත් කම්පනයක් ගෙන දුන් කෙටි කතාවකි.

කෙටි කතා හත උදෙසා පිටු 238ක් වැය කිරීම හේතුවෙන්, යම් තරමක් මේ සංග්‍රහය කියවීමේ උද්යෝගය මද කිරීමට එය හේතු වෙතත්, රචනා හතේ ඇති ප්‍රබලත්වය එම බාධාව මැඩ පවත්වමින් මතු වේ. කියවිය යුතු ම ආරේ කෙටි කතා සංග්‍රහයකැයි සිතමි.


Friday, 8 February 2019

The Connell Guide To T.S. Eliot's The Wasteland - Seamus Perry



This is the second book on Eliot's Wasteland that I've read over the last month. The objective in selecting and reading this book was, to ensure that I was getting a "real deal" reading Eric Ilayapaarachchi's translation, but more importantly the long essay on the poem. A quick google query showed Seamus Perry's new book as possibly the best book on Eliot's work, and I didn't hesitate to load my Kindle with a copy.
While Ilayapaarachchi's book was a line by line elaboration, Perry doesn't go to the extreme. Perry bases his book on a series of questions. Such as;
"What is wrong with April?'
"What is the waste land?"
What does the German mean?"
What is the Fire Sermon?"
"Who is Phlebas?" etc., in essence 11 such questions. This is
beside the questions he attempts to reply about the whole poem. e.g. "Is The Waste Land a pessimistic poem?" or "Do we need to spot the references?"

Let us come to the that last question. "Do we need to spot the references?". I say "yes" without a doubt, for this whole attempt to read this difficult poem ( It is a difficult poem, make no doubt about it. Perry also answers the question, "Why is The Waste Land difficult?" ). My point about the necessity of the references is accepted by the poet himself, for he himself not only added reference notes, but said of it;
"I gave the references in my notes, in order to make the reader who recognized the allusion, know that I meant him to recognize it, and know that he would have missed the point if he did not recognize it."
[ Perry, Seamus. The Connell Guide to T.S. Eliot's The Waste Land (Advanced Study Guide) . Connell Guides. Kindle Edition. ]

Eliot expected the reader to go that extra mile, for he has stated that: :
"it is to be expected that the reader of a poem should take at least as much trouble as a barrister reading an important decision on a complicated case."
[ Perry, Seamus. The Connell Guide to T.S. Eliot's The Waste Land (Advanced Study Guide) . Connell Guides. Kindle Edition. ]

So it was a consolation to know that myself as a reader hasn't been too careful in this whole exercise ( I continue, well pleased with myself);

The form of the poem: One thing wholly amiss in Ilayappaarachchi's poem is the deliberating that Eliot went to with the form -  the line breaks, why he was careful here with the grammar and intentionally casual about it there, the meters used. admittedly, Perry too mentions the metres just in passing and doesn't publish a study of it in the book sadly, but yet takes form quite seriously.

"'When lovely woman stoops to folly and
Paces about her room again, alone,
She smoothes her hair with automatic hand,
And puts a record on the gramophone.'
The small removal of “and” from the second line sends Goldsmith’s line off-kilter by adding an extra foot. It makes a mockery of the lesson so consequentially learned about “men” in the original:"
[Perry, Seamus. The Connell Guide to T.S. Eliot's The Waste Land (Advanced Study Guide) . Connell Guides. Kindle Edition. ]

The second reason why this book was valuable is because of the idea of the amount of editing that Ezra Pound has done to this poem. Eliot, upon completing the poem, got it edited by Pound, and Pound has taken off quite some fat, and some of the comments which he has made illustrates the level of confidence that he had on what he was doing. Some of the comments that Pound has used when cutting off certain lines illustrates this - "Bulshit". And Eliot, to his credit has largely accepted Pound's last word - although not on every account.

Then, there's this verse, from the poem:
"Unreal City
Under the brown fog of a winter noon
Mr. Eugenides, the Smyrna merchant
Unshaven, with a pocket full of currants
C.i.f. London: documents at sight,
Asked me in demotic French
To luncheon at the Cannon Street Hotel
Followed by a weekend at the Metropole"


There's an understanding, ( which proves to be a misunderstanding) that the invitation here for a weekend here is that of an amorous homosexual nature. It is taken for granted, obviously from other references, by Ilayapaarachchi. However,  Eliot admits his surprise of this plot.

"Plausibly, I think, Eliot reportedly declared himself unconscious of any specific homosexual implication: for the feeling of the lines is genuinely nonplussed, not knowing quite what is going on. (Who is to say the speaker at this point is not a woman?)"
[Perry, Seamus. The Connell Guide to T.S. Eliot's The Waste Land (Advanced Study Guide) . Connell Guides. Kindle Edition. ]

In conclusion, Perry's book adds so much insight about Eliot's poem, some of it possibly unique to this latest work ( its publication date is September - 2018). Having read just one book ( in English)  on the subject, I will not venture to say it is the best on the subject. Yet, there is some thought that the Oxford University's English teacher's book is the best on the subject. It is very readable, so much so that I often wondered if I am missing some of what Perry said - but it didn't seem to be so, for the presentation is straight forward enough. 

However, I know that I wouldn't have gleaned the most about the poem if I had read only this book, despite the insights it offers. In that sense am glad, that Ilayapaarachchi published his essay ( which is twice the length of  Perry's work), for it was the combination of the two that gave me a wider comprehension of the poem. Essentially, I believe that Perry is an important read, once you are of the comprehension level availed by Ilayapaarachchi ( through his references of course).




Tuesday, 5 February 2019

මුඩු බිම - එරික් ඉලයප්ආරච්චි

අ ) "මුඩු බිම" වූ කලි කුමක් ද ?
මුඩු බිම වූ කලි, ටී. ඇස්. එලියට් ගේ The Wasteland කාව්‍යය (1922 ) ප්‍රවීණ ලේඛක එරික් ඉලයප්ආරච්චි අතින් මැ නැමැති කෘතියක් ව, ගොඩගේ ප්‍රකාශනයක් ව, 2018 දී එළි දැක්කකි. පෞද්ගලිකව මා මෙය දුටු විගස මිල දි ගැනුම ට පෙළඹුනේ කාව්‍යයේ සිහළ පෙරළුමට වඩා පිටු 227ක් පුරා දිවෙන "මුඩු බිම පිළිබඳ පරිවර්තකගේ සටහන්" නම් වූ කොටසයි.

ආ ) මා මුඩු බිම කියවීමට සිතුවේ මන් ද?
ඇයි මට ඒ පරිවර්තකගේ සටහන් වැදගත් වූයේ ? මා මීට කලින් වසරක "The Wasteland" කාව්‍යය මුල් ඉංග්‍රීසි බාසාවෙන් මදක් කියවා ඇත්තෙමි.
April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
 අප්‍රියෙල් කුරිරු මන් දෝ යන ප්‍රශ්ණය පාඨක සිතේ ජනිත කරමින් ඇරඹෙන කාව්‍ය, පේළි දහයක් යෑමට ප්‍රථම Starnbergersee, Hofgarten ආදි නුපුරුදු ජර්මානු වචනෙකින් දෙකකින් පමණකින් නොනැවතී,  "Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch" 
ආදි පද පෙළි වලට යොමු වන්නේ යුරොපයේ බහු සංස්කෘතීන් ගැන නොමදත් අප වන් පාඨකයන් අපහසුතාවට පත් කරලමිනි. තිබූ එක ම සහනය, මේ පද්‍ය පළ වූ කල යුරෝපා වාසීහු ද මහත් වික්ෂිප්තයට පත් වූ බව අන්තර්ජාලය ඔස්සේ කියවීමෙනි.  ඉදින්, එහෙව් වටපිටාවක, අප රට වෙසෙන බොහෝ ඇසු පිරූ තැනින් පොහොසත් ලේඛකයකු ඒ ගැන දීර්ඝ සටහනක් ලියන්නේ නම්, එහි වටිනාකම මැනිය නොහැකි තරම් යැයි සිතමි. මේ කෘතිය ගැන මෙතෙක් "කසු කුසුවක්" ගොඩ නොනැගී තිබීම ම අප සාහිත්‍ය සංස්කෘතියේ දරිද්‍රතාව කියා පාන්නක් ලෙසයි මා නම් දකිනුයේ. කිම ද ඉලයප්ආරච්චි අත ගසා ඇත්තේ ලේසි පාසු කටයුත්තකට යැයි නොසිතමි. බොහෝ ආශ්‍රේය ග්‍රන්ථ පරිශීලනයෙන්, අපේ කතු තුමා මේ කර්තව්‍ය ට බට ඇති බවත්, ඔහු ට ම ආවේණික අදහස් ද මෙහි ඇති බවත් පැහැදිලිය.


ඇ )  කාව්‍ය පරිවර්තනය කෙසේ ද ?
පෞද්ගලිකව මට මේ පරිවර්තනය වැදගත් වූයේ, ඒ පරිවර්තනයේ පිහිටා කතුවරයා සටහන් නිමවා තිබීම හේතුවෙනි. ඇත්තෙන් ම පරිවර්තනය නැතත් කමක් නැත; අවශ්‍ය පසුබිම් මූල කතා ටිකය. මට පරිවර්තනයේ කාව්‍යමය බව විමසීම තරම ට හෝ ගැටළුවක් ඇති නොවිණි. එහෙත්,  සටහන් අරුත් වටහාගනු වස් Collected Poems 1909-1935 by T.S. Eliot කෘතියේ එන මුල් ඉංග්‍රීසි කාව්‍යය හා මේ පෙරළුම සසඳමින්, කතු සටහන් කියවමින් ඉදිරියට ගියෙමි. ඒ කරතව්‍යයේ දි කාව්‍යය පස් හය වතාවකට වඩා කියවෙන්න ට ඇත. 
පරිවර්තනය තැනෙක මුල් කවියට වඩා විස්තර ඇතුලත් කොට ඇත්තේ පාඨකයා අප වඩා දැනුවත් කරලීමේ අදහසින් විය යුතුය.  තැනෙක කතුවරයා ගේ පරිවර්තනය අඩුපාඩු වලින් ( හෝ එසේ යැයි මට වැටහෙන දෙයින් ) හෙබි ය. එක් නිදසුනක් පමණක් ගනිමි.
 
  After the torchlight red on sweaty faces
After the frosty silence in the gardens
After the agony in stony places
The shouting and the crying..

මේ කොටස පරිවර්තනය කොට ඇත්තේ මෙලෙසය;

"පන්දම් ගිනි වැට රත් පැහැ ගන්වයි
දහඩිය වගුරා තෙත් වන දැඩි වත
තුහීන හිමෙන් සෙල් පිළිම විලාසෙන්
උයන් සිසාරා පැතිර නිහඬ බව
කළුගල් මළු මැද දැඩිකර ශෝකය දනවයි දුක්කඳ..."

පරිවරත්නයේ මේ පේළි අතීත කාලයෙන් නොකියවේ.  මේ කොටසේ කියවෙන්නේ ක්‍රිස්තූස් වහන්සේ ගේ උට්ඨානය හා අප දිවි ඇති වුවත් මළැවුන් මෙන් වීම පිළිබඳවයි. උට්ඨානයට ප්‍රථම ඒ ඝාතනය හා සැබැඳි කොටස් අතීත කාලයෙන් ලිවීම වඩා ඖචිතැයි යැයි සිතමි ( මුල් කවේ පරිදි ). ඉතින් මෙවන් යම් වෙනස්කම් පමණක් නොව ඍතු වල නම් වැනි සරළ අවස්ථාවන් හි පවා කතුවරයා මුල් කාව්‍ය හා වෙනස් අවස්ථා ඇත. එහෙත්, උදක්ම ඉංග්‍රීසි මුල් කාව්‍ය වටහා ගැනීම උදෙසා අප සිහළින් ලියූ  සටහන් කියවූ බැවින් මා සැලකිය යුතු අවාසියක් අත්පත් කරගත් බවට නොසිතමි. සමස්ත පෙරළුමේ අරුත් විකෘති වන තරමේ දොස් ඇතැයි නොසිතමි.

ඈ ) කාව්‍ය විවරණය මට කෙසේ දැනිනිද ? එහි සාර්ථක අසාර්ථක බාවය කෙසේ ද?
මට දැන් මේ පිටු විස්සකට වැඩි ගණනක්  පුරා දිවෙන කවිය,  දිවි ඇති පුරා නැවත නැවත කියවා අරුත් තීක්ෂණ කර ගත හැක. ඒ ඉංග්‍රීසි මුල් කවිය වෙත ගොසිනි. අර්ථ නැවත කියවීමට ඉලයප්ආරච්චිගේ "මුඩු බිම" වෙත යා හැකිය. එහෙත් මා මේ කියවීමේ කර්තව්‍යය ආරම්භයේ දී ම "The Wasteland නම් එරික් ගේ "මුඩු බිම" තමයි යන නිගමනය ට යාමට අදි මදි කෙරුවෙමි. මා දැනට මේ කාව්‍ය ගැන ලියැවී ඇති හොඳම අර්ථ සපයන කෘතිය කිමෙක්දැයි සෙවු කල හමු වූයේ "Seamus Perry" රචනා කල Connell's Guide to T.S. Eliot's Wasteland කෘතිය යි. මා එයද මීට සමාන්තරව කියවීමි ( ආරියවංශ රණවීර ගේ එලි‍යට් සහ නූතන කවිය යන කෘතිය ද භාවිතයට ගත්ත ද, රණවීර මහතා ඒ සඳහා සුවිශේෂි ප්‍රයත්නයක් දරා තිබුන ද මුද්‍රණ දෝස බහුලත්වය එය කියවීමේ වේගය අඩාල කරයි. අහෝ 'අහස'! ). පෙරී ගේ කෘතිය මෙය ලියන විට 55% පමණ  කියවා අවසන් ය. ඉතා පැහැදිලිව කිව හැක්කේ ඉලයප්ආරච්චිගේ කෘතියේ විස්තර සීමස් පෙරී ගේ කෘතිය ට වඩා විස්තෲත බවකි. ඉන් එකක් අනෙක ට වඩා "හොඳ" බවක් නොකියවේ. තැනෙක එරික් ගේ විස්තර ඕනෑවට වැඩි ය. තැනෙක පෙරී ගෙ විස්තර ලුහුඩු වැඩි යැයි සිතමි. පිටු ගණනින් පෙරී ගේ කෘතිය එරික් ගේ කෘතියෙන් අඩක් පමණි. එහෙත්, මේ කෘති දෙක භාවිතාවේ දි, එරික් කෙතෙරම් අධ්‍යයනයක් කොට තිබේ ද යන්න පැහැදිලි වේ. මා ඊට හිස නමමි. එංගලන්ත, රුසියානු, ප්‍රංශ, ජර්මන්, යුදෙව්, ඉන්දියානු යන සංස්කෘතීන් සියල්ලෙහි සහ ඒවා හි ඓතිහාසික මිථ්‍යා කතා, සාහිත්‍ය කෘති බොහෝමයක් මා නොදනිමි. හුදෙක් පාඨකයෙකු ලෙස, කාව්‍යයේ පෙළින් පෙළ මූලයන් මා විසින්ම සොයමින් කවිය කියවීමට යත්න දැරුවේ නම්, එය කාලය කා දැමීමක් පමණක් නොව "රෝදය නැවත සොයා ගැනීමේ" ප්‍රයත්නයක් ද වනවා ඇත. කිම ද මේ කවේ දී, එලියට් එක් පේළියක දී තේම්ස් ගඟ අසබඩ ය; ඊළඟ මොහොතේ ජෙරුසලමේ ය; නැතිනම් ප්‍රංශ සාහිත්‍ය කෘතියක් තුලය; නැතහොත් වාග්නර් ගේ ඔපෙරවාකින් උකහා ගත් කොටසක් අප හට දමා ගසයි. මට අවැසි වූයේ එලියට් ගේ මේ කව විසි වන සියවසේ සුවිෂේෂීම කවියක් ලෙස පිළිගැනෙන්නේ ඇයි ද යන්න වටහා ගැනීමට ය. එය කල හැක්කේ පුළුල් කියවීමක් ඔස්සේ  පමණකි. ඒ උදෙසා එරික් ඉලයප්ආරච්චි ( සහ සීමස් පෙරී ) මට මහත් සේ සහය විණ - හෙවත් ඔවුන් නොමැති නම් මේ කර්තව්‍ය මට කිසි ආරකින් කර ගත  ගැනීමට නොහැකි වනු ඇත. මම ඔවු දෙපළ ට නැවතත් හිස නමමි - ඒ කෘතගුණ දැක්වීමක් ලෙසිනි.

එරික් මේ මුඩු බව, අරුත් සුන් බව, අප සංස්කෘතියටත් වෙසෙසින් අප සාහිත්‍ය ලෝකයේ දරිද්‍රතාවටත්, නරුමත්වයටත් කිහිප විටෙක දිගු කරයි. එවන් අවස්ථා මේ කෘතිය ට අත්‍යවශ්‍ය නැති බවයි මගේ විශ්වාසය. කිම ද එරික් ඉලයප්ආරච්චි අප සාහිත කෙත අස්වද්දන්න දරණ ප්‍රයත්නය දන්නෝ දනිති; ඉන් අයෙක් නොදැක්කා සේ අහකබලා සිටිති. ඉතින් ටොකු ඇණීම කාලය අපතේ යැවීමකි ( මා පෞද්ගලිකව සිතන්නේ එය එරික් ට තරම් නොවෙන වගක් ය ).


ඉ ) ටී. ඇස්. එලියට් ගේ The Wasteland හෙවත් මුඩු බිම මා කෙසේ රස වින්දේ ද?
එලියට් The Wasteland රචනා කොට ඇත්තේ තම පෞද්ගලික ජීවිතයේ අර්බුදකාරි සහ අසහනකාරි අවස්ථාවකය. තැනෙක කියවෙන්නෙ හෙතෙම බෞද්ධ ආගම වැලඳ ගැනීමට තරම් සිතක් පහළ වූ අවස්ථා ද තිබූ බවකි. නුමුදු මේ කාව්‍ය තුල ක්‍රිස්තියානි විශ්වාසයන් හා උපනිෂද් විශ්වාසයන්, බෞද්ධ විෂ්වාසයන ට වඩා ඇත. එහෙත් මෙය ආගම් වලට ආවඩන කවක් නොවේ. පළමු ලෝක යුධයෙන් පසු හා දෙවෙනි ලෝක යුද්ධයට ප්‍රථම මේ අවදියේ, සමස්ත යුරෝපා සිතුවිලි රටාවේ රෝගි බවක් එලියට් දුටුවේය. එය ඔහු, ඔහු තුලත්, කව කියවන අප තුලත් දකී. කිම ද ඔහු පවසන සමස්ත "කුණුවීමේ", නිසරුවීමේ", "අරුත් හීන වීමේ" චෝදනාව 1922 ට මෙන් ම අදට ද අදාළ ය. එකම වෙනස එදාට වඩා අද ඊට පිළියම් වශයෙන් ආගම් වලට නැඹුරු වීම දුර්ලභ ය ( මේ කව ලියැවී වසර 97ක් ගෙවී ගොස් ඇති බව සලකන්න). කතුවරයා පාඨකයා ආගම් වලට යොමු නොකරයි; එය ඉතා පැහැදිලිව කිව යුතුය. ඔහු ඒ ආගමික දර්ශනයෙන් කොටස් උකහා ගන්නේ ඔහු මේ කව ලියූ අවදියේ රෝගි බව පසක් කරලීමට පමණි.

එහෙත්, මගෙන් අයෙක් මෙසේ විමසුවොත් ? ඔබ එලියට් ගේ The Wasteland කියවා ආනන්දය ට ළඟා විණි ද? මට මේ වෙලාවේ, මේ වැටහීම මත දිය හැකි අවංක පිලිතුර "නැත" කියා ය. එය සුවිශේෂි නිර්මාණයක් බව නිසැකය.

"He, the young man carbuncular, arrives,
A small house agent’s clerk, with one bold stare,
One of the low on whom assurance sits
As a silk hat on a Bradford millionaire.
The time is now propitious, as he guesses,
The meal is ended, she is bored and tired,
Endeavours to engage her in caresses
Which still are unreproved, if undesired."

මේ කොටස සලකන්න. මෙහි එන්නේ යතුරු ලියන්නියක් සහ පුද්ගල මමත්වයෙන් පිම්බුණු ලිපිකරුවෙකු, ගැඹුරු මෙන්ම සියුම් හැඟීම් වලින් විරහිතව "කල යුතු නිසා" රමණයේ යෙදෙන අවස්ථාවකි. මට මේ නිර්මාණ කොටස කැමූ ගේ  සාංද්‍රෘෂ්ටික රචනයකට හෝ හෙමිංවේ ගේ භාව අවමයකින් අරපිරිමැස්මෙන් ලියැවුණු රචනාවක් තරම් වටී. මේ නම් සාහිත්‍ය ය. අප පෞද්ගලික කාලය මිඩංගු කරගෙන කියවන්නේ මේ විස්මයයි. එනම් කියන දේ සහ නොකියන බොහෝමයේ සම්ප්‍රයුක්තය අප මනසට කතා කිරීමේ ගුණයයි.
එහෙත් මේ කාව්‍ය මා මත තව තවත් ක්‍රියා කරන බව මා දනිමි. මේ එහි ආරම්භයයි.  ඉතින්
තව කලෙකින් මගේ පිලිතුරු "ඔවු" යන්න ට වඩා ආසන්න වුවහොත් මා පුදුම නොවෙමි; නැත, මා එය බලාපොරොත්තු වෙමි.