Monday, 25 December 2017

සුවඳ සන්නිය - සේපාලි මායාදුන්නේ



  2016 ප්‍රකාශයට පත් වූ නවකතා අතුරින් මා කියවූ පස්වැන්න සුවඳ සන්නිය යි. මහාසාමි නම් වූ මහැඟි කෘතියෙන් පසු ලේඛිකාව ලියූ කෘතියක් කියවීමට පෙළඹවීම ස්වභාවික කරුණක් වුවද, පොත් පිළිබඳ සාකච්ඡා කරන දෙදෙනෙකු මේ පොත ඉතා ඉහළින් වනද්දී, අයෙකු කීවේ මෙය තවත් මාගම් සෝළියක් බවත්, එතරම් ම අසාර්තක කෘතියක් බවත් ය.

  එහි මාගම් සෝළිය ආරේ අභව්‍ය සිදුවීම් නැතුවා නොවේ. වෙසෙසින් සුවඳි පිළිබඳවත්, පසුව ඇය හා කුණු බන්ධියා පිළිබඳව ලියැවුණු කොටසුත් මායා යතාර්තවාදී රීතීය උඩ ලියැවී ඇත. එහෙත්, මෙහි එම රීතිය කෘතිය වෙළාගෙන නවකතාවේ ප්‍රධාන ධාරාව අඩපන කොට නැත ( මාගම් සෝළියේ නැතිනම් වුල්ෆැන්දාල් ස්ට්‍රීට් හි මෙන් ). එය කතුවරිය හමුවේ, ප්‍රධාන කතාන්දරය සුදුසු තැනට ගෙන ඒමට ආධාරකයක් පමණි. වෙසෙසින්, දීර්ඝ කාල පරිච්ඡේදයක් හලුළුවා ඉදිරිපත් කරලීමේ ප්‍රයෝගයක් වැනිය. ඉන් ඔබ්බට විසිවන සියවසේ දෙවෙනි කාර්තුව පමණ අලලා කොළඹ ආශ්‍රිත ව ලියැවී ඇති කොටස ඉතා රසවත් ය.

මා සිත් ගත් කොටසක් වූයේ, පොල්වත්තේ ලොන්ඩරිය පිළිබඳ කතාවයි. මා පාසැල් යන සමයේ ,  බේරේ වැව ට ඔබ්බෙන් පෙරහර මාවතේ මෙම ලොන්ඩරිය ක්‍රියාත්මක වූ බවත්, රෙදි වැල් බොහෝ ගණනක් එකල තිබූ බවත්, මෑතක් වන තුරු ම එය ක්‍රියාත්මක වූ බවටත් හීන් මතකයක් ඇත. අද වන විට එම ගොඩනැඟිලි වලින් බහුතරයක් බිඳ දමා ඇතැයි සිතමි. කළු පැහැ ගැන්වුණු එම ගොඩනැඟිලි මෑතක් වන තුරු ම තිබිණි. වරෙක හෝ දෙකක, කුල ක්‍රමය අහෝසි වීගෙන යන සමයෙක, මෙතැන ,එතරම් රෙදි කන්දරාවක් සේදෙන්නේ ඇයි යන ප්‍රශ්නයක් ඇති වුව ද , ඊට ඔබ්බෙන් ඒ පිළිබඳ විමසීමේ උවමනාවක් මා තුල නොවුණි. පොල්වත්තේ ලොන්ඩරිය පිළිබඳ කෘතියේ සඳහන, මෙලෙසය:
"ඒ සන්තෝසෙන් ම පොල්වත්තේ ලොන්ඩරියේ අලුත රාජකාරියට පහුවදා හිට ම පිටත් වෙන්නට හැකි විය. මේ ලොන්ඩරිය හිතින් හිතාගන්නටවත් බැරි තරම් විසාල එකකි. සුදු මහත්තැන්ලාගේ තැපරබෝන්, ගෝල්පීස් ආදි මහ හෝටල්වලත් රෙදි කඳු ගැහී කිලුටු රෙදි තෝරන කාමර තිහට එක්කාසු කෙරෙයි. දෑහැ අදහා ගන්නටත් අමාරු රෙදි හෝදන සාලාව උහට වහල ගැහූ මහා පතරංගයකි. කොටු කැපූ සුදු මාබල් වතුර ටැංකි එක එකක බාසුන්නැහේලා අපට මීළඟට කරන කටයුත්ත ගැන කියා දෙමින් පසු වූහ. මේ වතුර ටැංකියට ඉදිරියෙන් හරි හතරැස් දිගැටි කළු ගලක් ගණනේ ද බැඳ තිබුණේ ය." (78 පිටුව )

අන් තැනෙක, අද වන විත පර්චසය රුපියල් මිලියන ගණණකට හෝ  ඉඩමක් සොයා ගත නොහැකි, ධනවතුන් වෙසෙන තිඹිරිගස්යාය පිළිබඳ කියවෙන කොටස පසුගිය වසර 80-100 අතර සිදූ වූ වෙනස්කම් රැස ගැන කියා පායි. එහෙත් මෙහි සීඝ්‍ර වර්ධනය සිදු වූයේ ඉතා මෑතකය.

"හැලමර් වීදියේ සද්දන්ත මාලිගාවේ මැද මිදුල අද්දර පසුපස උසට බිච්චි බැඳ තිබූ දිග කාමරය අස්ස ඉස්තාලය වුණේ ය. අස්සයින්ට නිතර නිතර ඇඟ කසා ගන්නටත්, ඉඳහිට කටේ දමාගෙන හපන්නටත් පිදුරු හා රට තණකොළ ගෙනෙන්නට සුමානයකට දෙතුන් වතාවක් ම තිඹිරිගස්යාය කුඹුරු ඉඩම් දක්වා ම යාගන්නට මට සිද්ද වුණේ ය. හිවලුන් හා කබරගොයින් ද අඳුන් දිවියන් ද ගහන මේ පාළු ගම්මානයට යන්නට මා මනාප වුණේත් වෙන කළ හැකි දෙයක් නති කමට ම ය." (118 පිටුව )

එක් සමාජ ස්ථරයක් විසින් ඊට පහලින් ඇති ස්ථර

මගේ අවංක හැඟීම නම් පසු ගිය සම්මාන උළෙල වල දී මේ කෘතියට මීට වඩා අවදානය යොමු වීමට තිබුණු බවකි. පිටු 176ක් තුල මෙතරම් සිදුවීම පරාසයක් ලියැවී ඇති මේ කෘතිය කියවීම පාඨක අපට කාලය අපතේ නොයෑමක් බව නම්, ඉඳුරා කිව හැකිය.
යේ රී රී මාංසේ උරා බීම, සුවඳි ගේ කඳු බෑවුම් පිහිටි ගම්පලාත් වල පරිසරයේ මේ කාලය වන විට සිදූ වූ වෙනස් කම්, නිදහස ට පෙර යුගයේ වූ දේශපාලන හැලහැප්පීම්, දෙවෙනි ලෝක යුධ සමයේ රටේ තිබූ අහේනිය  සහ වෙසෙසින් කොළඹ ජීවත් වූ සමහර සමාජ ස්ථර බිරිතානීන් රට හැර යාම කෙතෙරම් නොඉවසූවේ ද ආදි ඓතිහාසික සමාජ සිදූවීම්, හකුළා කෙටියෙන් එහෙත් පාඨකයා ට දැනෙන්න ට ලියැවී ඇති අපූරු නවකතාවකි.


( ඒ ඒ පරිච්ඡේදය අවසන සන්නි යකුන් පිළිබඳ කෙටි ලියැවිල්ලක් තිබුන ද, ඒ කොටස සුළුවෙන් ඒ පරිච්ඡේදය ට ආශ්‍රේය බවක් පිළිඹිබු කල ද, එම කොටස මා අවදාන්ය එතරම් දිනා ගත්තේ නැත. )

Wednesday, 20 December 2017

Wonder - R.J. Palacio



 "People see me
I'm a challenge to your balance
I'm over your heads
How I confound you and astound you
To know I must be one of the wonders
Of god's own creation
And as far as you can see you can offer me
No explanation"
                     ( Natalie Merchant - "Wonder" )

   It's not everyday that I read books which fall under the category of  "Child-Lit". But when the book is titled after and inspired by a song by one of your favourite Artistes, one does tend to take notice. And then one notices, its on one of the most sensitive subjects, as a parent. I started reading the book with my elder two kids off the Kindle, and after a while bought a printed copy, after searching for a copy at all Sarasavi book shops from Kiribathgoda to Maharagama. So after all this rigmarole in getting started to talk about the book, how did I find the book ?

Here's a quote:
"If I found a magic lamp and I could have one wish, I would wish that I had a normal face that no one ever noticed at all. I would wish that I could walk down the street without people seeing me and then doing that look-away thing. Here's what I think: the only reason I'm not ordinary is that no one else sees me that way."

Yes, this is the story of August Pullman, trying his level best to live his life like a normal kid, despite his facial anomalies And the story is told in first person by several characters - Auggie himself, his Sister Via, his friends, her friends, her boy friend, and concluding with the "Julian Chapters" - Julian being Auggie's biggest bully. Despite being an intelligent kid with a nice sense of humour, Auggie finds it a challenge all the way to make him accepted - for the "natural" ( political incorrect term here ) tendency is to stare momentarily and look away. But no one is more aware of this as Auggie, himself. He explains his looks thus:
"I won't describe what I look like. Whatever you're thinking, it's probably worse."
But he toils away, nearly calling it quits, but supported by a loving family and a  Principal who goes out of his way to accommodate the "different" kid, Auggie pulls it through. Probably what is stressed in subtlety is that Mr. Tushman, the principle did bend the rules a wee bit to accommodate Auggie, even getting himself to hot water in the process.
Although the "Julian Chapters"do have a feel of an after thought, it adds a value to the book - especially it being a children's book - on how one is never too late to concede that one is in error and and could start over.

Highly recommended children and parents, who believe that a little kindness can go a long way in making another person's world, that much more beautiful.



Sunday, 17 December 2017

The Underground Railroad - Colin Whitehead

( Pulitzer Award for Fiction, 2017 )


"I saw cotton
and I saw 'bacc
Tall white mansions
and little shacks.
Southern man
when will you
pay them back?
I heard screamin'
and bullwhips cracking
How long? How long?"
                         ( from "Southern Man" - Neil Young )

Yes, the Slave owning Southern Man was cruel to the level of sadism and savagery. It is a known fact. However if the aim of a work of literature is to hint, under the license of artistic freedom, a general cruelty where a parent upholds a child punishing of an escaped slave, or fighting for a chance to punish a slave ? .

The Underground Railroad was the Pulitzer award winning novel for 2017, and admittedly the primary reason for me to take notice of the book, and my decision to read it. Upon completion, I have but mixed feelings about it. On a year of reading, where the 2016 Pulitzer winner "The Sympathizer" proved to be a much more complete and engrossing novel than it's successor, Whitehead's stretching of history - his license at fiction clearly - didn't quite leave me impressed and in awe, as Viet Thanh Nguyen did. My honest take is that Whitehead discounted the endless sacrifices that the slave community made, by some of the stretches he made - and it didn't add much, as pure literature either. In summary it didn't carry the ring of truth that Alex Haley's Roots did. But that is not to say that Whitehead had taken many liberties when detailing the horrors of the South's punishment. For example the punishment meted out to Big Anthony, whose torturing included having his mouth stuffed with his manhood and sewn, doused in oil and roasted was previously whipped for three days as entertainment for guests. Whipping as entertainment ? Here's the part:


"On the second day a band of visitors arrived in a carriage, august souls from Atlanta and Savannah. Swell ladies and gentlemen that Terrance had met on his travels.... They ate at a table setup on the lawn, savouring Alice's turtle soup and mutton and devising compliments for the cook, who would never receive them. Big Anthony was whipped for the duration of their meal, and they ate slow. The newspaperman scribbled on paper between bites. Desert came and the revelers moved inside to be free of the mosquitoes while Big Anthony's punishment continued."

This detail tends to suggest that it was not the sadistic slave owner, but a whole community which was sadistic. For the then Whites to feel that slavery is a natural thing, a "lesser being" serving the civilised is one thing. Yet, to paint a scene of generalization of a society which was immune to cruelty and possibly deriving a pleasure thereby, isn't within the limits of artistic freedom ( if it was that).


As a whole the novel, is of a genre bending sort, rather than being of mixed genres It takes the "Underground Railroad", literally and does a bit of time travel at the various stations. It doesn't stop at the exposure of crude brutal punishments of the slave owners. It exposes the finer mechanisms of Eugenics, using the unsuspecting Blacks as mice for their experimenting.


The overall tone of the book suggests a sense of exaggeration. Possibly the topic in purview is not ideal for mixing of genres, here. A few characters and incidents here and there start to minimise the tone of generalization the book carries. Donald and Ethel; the white station masters; Cora's own frowns at white children. But this was not enough to dilute the general community wide cruelty that is quoted above or the ones that took outside at the park opposite Dona;d and Ethel's house. End result being a book that leaves the reader with mixed opinion about the nature of writing - that, and the feeling that Alex Haley did a mighty good job when writing Roots. And without doubt last year's winner Paul Beatty did a commendable job discussing racism in America, with proper use of humour and satire.

Friday, 8 December 2017

රූපාන්තරය හෙවත් සෝමදේව ගේ සංක්‍රාන්තිය - ගුණදාස අමරසේකර




      ඉහත නමැති පිටු සියයක ට අඩු කෙටි නවකතාව කියවූවෙමි. එය 2012 ප්‍රකාශ වූවකි. කිනම් හෝ හේතුවක ට එය ප්‍රකාශ වූ වසරේ හෝ 2013 හෝ එය කියවීම මගහැරී තිබින. බොහෝ විට ඒ පිළිබඳ එතරම සංවාදයක් නොවෙන්න ට ඇත ; මා ඒ වන විට රටින් බැහැර වීමා ද හේතුවක් වන්නට ඇත.

සුවනේරිස් හෙවත් සුමනසේකර, හෙවත් සෝමදේව, තම කුල හීන ආරම්භයේ සිට විවිධ ජීවන අවදි පසු කරගනිමින් අප රට විදෙස් තානාපතිවරෙයෙකු බවට පත් වූ අයුරුත්, ඒ හා සමගාමී ව අප රට ඒ අවධි වල ක්‍රියාකාරි දේශපාලන සිතුවිලි ධාරාව වෙනස් වූ අයුරුත් මෙහි ඉතා හොඳින් පෙන්නුම් කර ඇත.

නවකතාව ආරම්බයේදී, ගමේ පන්සලේ හාමුදුරුවෝ සහ ප්‍රධාන දායක තැන, සංවාදයේ යෙදෙන්නෝ, රදා කුල දරුවෙකුට අකුරු කිරීමට අවස්තාව තමන් උදා කර දුන් අයුරුත් දැන් ඒ පිළිබඳ ගරුසරුවකින් තොරව එම දරුවා හැසිරෙන අයුරු ගැන කම්පා වෙයි. පසුව එම දරුවා හොඳින් සිප් සදාරයි. ඔහු මාක්ස්වාසි දේශපලනයට යොමු වන්නේ තමන ට ඇති වූ කුලපීඩනය නිසා වෙනි. එතැන් පටන් ඔහුගේ ප්‍රමුඛ දේශපාලන චින්තාවලිය ඔහු වටා ඇති අයගේ ආභාෂය සහ තමන ට ක්‍රියාත්මක වීමට ඇති අවස්තා මත තීරණය වේ.

රචනාවේ ඇති ප්‍රමුඛතම සාධනීය ලක්ෂණය නම් ඒ ඒ දේශපාලන මතවාදි සංක්‍රමණ තුල මතුවන චරිත ඔස්සේ අගතිගාමි නොවී ඉදිරියට ගලා යාමයි.  ඒ අනුව රාජ‍ය නොවන සංවිධානයක දෘෂ්ඨියෙන් කතාව දිගැරෙන සඳ පාඨකයා ට සිතෙන්නේ ඒ මතවාද වරදක් නැති බවත්, ඔවුන් සාමාන්‍යයෙන් පිළිගැනෙන ආකාර අගතිගාමි නොවන බවත් ය.



චන්දිකා යුගය ගැන කියැවෙද්දි ඈ කෙරෙහි අගතිගාමි දෘෂ්ඨියකින් බැහැරව ය ( හෙවත් අමරසේකර ට අයිවන් ට තරම් චන්ද්‍රිකා කෙරෙහි වෛරයක් නැති සෙයකි ). ඇය ඒ අවස්තාවේ දි ක්‍රියා කල අයුරු, එම කොටස කියවන කල්හි සාධාරණ යැයි සිතෙන අයුරින් රචනා වී ඇත. ඇගේ දේශපාලනයෙන් බාහිර "කුණු" රස සොයා ගොස්  නැත.
"මේ සැරේ තමුසෙල එක දෙයක් කරන්න ඕනෙ.. මේ සැරේ බණ්දාරනායක අනුස්මරණ දේශනයක් පවත්වන්න ඩොක්ටර් සෝමදේවට ආරාධනා කරනව...ගිය සැරේ කවුද ජාතිවාදි පිස්සෙක් නේ ද ඒක කළේ... ඒ මිනිහා කිව්ව නේද ඕක ඔළුවක් නැති කවන්ධයක් ය කියල.. ( පිටු 74-75 )
මේ කියවෙන්නේ අමරසේකරුන් ගැන ම ද ?

ගමේ පන්සලේ හාමුදුරුවන් සහ විදුහල්පති පිළිසඳරේ යෙදෙන්නෝ, ඔවුන් සිංහල බෞද්ධකම තුල වටිනාකමක් දකින්නේ එහි භාවිතාවේ විවේචනයක් ද සහිතව ය.

මේ සියුම් ලියවිල්ල මට මතක් කර දුන්නේ සමහර නූතන ලේඛකයින්, තම මුළු ලියැවිල්ල පුරාවටම තම මතවාද වලට විරුද්ධ අයට "ටොකු ඇණීමේ ව්‍යාපෘතියක්" ක්‍රියාත්මක කිරීම ය. "මැද පංතියේ කතාන්දරයේ" අග කෘති තුන තවම කියවා නැති හෙයින් අමරසේකර  මින් ඔබ්බට ට චරිත සහතිකයක් දීමට ( ඔහුගේ ලේඛක ක්‍රියාකලාපය තුල දි ) ඉක්මන් නොවන මුත්, අමරසේකරගේ පරිණත කම හේතුවෙන් තම ක්‍රියාවලියේ වඩා සියුම් ව යෙදෙනෙවා  වීමට පුළුවන.

අවසන් වශයෙන් කීමට ඇත්තේ හැකි නම් සොයාගෙන කියවන ලෙසත්, මා මෙය පුස්තකාලයෙන් කියවූ මුත්, මා ගේ පිටපතක් මිල දී ගැනීම ට බලාපොරොත්තු වන්නේ, මෙවන් පොත් වෙත නැවත නැවත ආගමනයේ යෙදෙන නිසා බවත් ය.






Friday, 17 November 2017

පොර මීගොන් - සේන තෝරදෙනිය





   උක්ත කෙටි කතා සංග්‍රහය කතුවරයාගේ මා කියවූ දෙවැන්නයි. කෙටි කතා දොළසකින් පෝෂිත, 2002 හි නිකුත් ව ඇති සංග්‍රහයේ කෙටි කතා තුනක් කතුවරයාගේ ලේඛණ දිවියේ මුල් යුගයේ යැයි පැහැදිලිය.

මෙහි එන මා වඩාත් සිත් ගත් කෙටි කතා කිහිපයක් ගැන ලුහුඬින් අදහස් පහත දක්වමි.

"මිතුරුලඳ", 1961 දී ය. කතුවරයා පේරදෙනිය සරසවියේ සිප් හදාරණ කල්හි හෝ ඊට ආස්‍රිත කලෙක ලියැවෙන්නක් යයි සිතමි. සරසවි සිසුන් කෙරෙහි ආශ්‍රිත ජනයා දක්වන සැලකිල්ල පිළිබඳ හොඳ කියවීමකි. වරෙක අමරසේකරුන්ගේ ජීවන සුවඳ හෝ රතු රෝස මල මතකයට නැගෙයි.
"සියළු සාරය උකහාගෙන තැන්පත් කොට ඇති තැන එතැන වේයයි අප සිතූ නමුත් එහි සත්‍යය අබබෝධ කර ගැනීමට පේරාදෙණියට පැමිණ වැඩි කලක් ගත කිරීමට අවශ්‍යැ නොවීය. මෙහි දේශපාලන කටයුතු ද රටේ පවතින දේශපාලනය නොවන බැව් ප්‍රත්‍යක්ෂ විය."

1962 දී ලියැවී ඇති "මුළුතැන්", සරසවි දිවිය හා බැඳුන ද, ප්‍රේමය මුල් කොට ගත්තකි. වරෙක ප්‍රේමය යැයි "පෙම් කරන්නී" සිතුව ද, ඒ පෙම නොවේ.
"ඇය තුළ සැඟවී තිබුණු ආසාවන් ප්‍රේමයේ ව්‍යාජයෙන් තමා වෙතට එන්ට ඇතැයි රූපදේව සිතුවේය...සැඟවුණු, යටගිය, ඉටුවිය යුතු අවශ්‍යතාවයි. මුළුතැන්ගෙය අසළත කපුටුවා ගෙන්වූයේ අරක්කැමියා නොවේ. මුළුතැන්හි සුවඳයි. කපුටුවාගේ මුළුතැන් සොරා ගැනීමේ ආසාවයි."

"කරත්තයකින් ගිය ගමනක්" කෙටි කතාවත් මා සිත් ගත්තෙකි. ලේඛණ විසතරය උක්ත පුත්තලම ප්‍රදේශය ගිණි කාෂ්ඨකේ පාඨකයා ට ගෙනෙ එන්නකි. මෙහි එක් වැදගත් කරුණක් දිටිමි. ඒ කාලය ගත කිරීම යන්නය.  කල් මැරීම යන්න නැතිනං නිකං සිටීම අද වන විට මහා අපරාධයකි. කාලය රන් හා වටි යන්න කොයි කාලේ ගොඩ නැඟුනක් දැයි නොදනිමි.
"කාලය ගත කිරීමට අපහසු තමා වැනි අයට වේ යයි 'ඔහු' සිතුවේය. මහල්ලාට එහි දුෂ්කර බවක් නොපෙනේ. මහල්ලා තුළ වෙහෙසකර බවක්, නොඉවිසිලිබවක්, අපේක්ෂාවක් නොපෙනේ."
"බේරා" ගැනීම සාපේක්ෂ ද? ගොදුර ට බේරෙන්න අවශ්‍ය නොවුණු විට බේරා නොගත යුතු ද ?
"අම්ම අප්ප් නැතුව අසරණ වෙච්චි මේ ගෑණිට පිහිටට හිටියේ මං විතරයි. උන්දැගෙ මිනිහ දැදුරු ඔයේ ගිලිල මරෙන කොටත් බඩැත මාස තුනයි. මරණෙ දා ඉඳලම ගමේ කොල්ලොයි, බැඳපු උනුයි ඔක්කොම වැලගෙඩියට එන කපුටො රැළ වගේ ගේ වටේ කර්‍ඇකෙන්ට උණා. මං ( මහල්ලා) කපුටොන්ගෙන් වැලගෙඩිය බේරන් මයෙ ගෙට ගෙනාවා."
"මං දැක්කා උඹ බස්සෙකෙන් බැහැල එනකොටත් හැට්ටෙ කිරිවලින් තෙමිල. මහත්තය හිටියටැ කමක් නෑ. කිරි ටිකක් දීහන්...
'ඔහු' යළිත් ඇය දෙස බැලුවේය. ඇය කෝල ලෙසින් සිනාසි පියයුරට  යටින් අත ගසා එසවුවාය....
'මහත්තයට නවතින්ට තැනක් හොයා ගන්ට අමාරු වෙයි. හොඳ තැනක් හොයා ගන්න කල් අපේ ගෙදර නවතිමු.'"




මෙහි එන සමහර කෙටි කතා පසූව පූර්ණ සාර්ථක නවකතාවන්ට පාදක වූ බිජ අවස්තාවෝ වෙතැයි සිතේ. දෙමාපියන්ගෙන් ආදරය සහ තම ජයග්‍රහණ කෙරෙහි වෙසෙස් අවදානය නොලැබීම යන කරුණ මෙහි "මිතුරුළඳ" කෙටිකතාවේ දැක්වේ. එය පසු කලෙක බණ්ඩර මැරූ උන් හී දක්වා ඇත. නෑ පරපුරෙන් සිදුවන වෙනස්කම් පිළිබඳ කරුණ "උන්මාදචිත්‍රාවන්ගේ දියණියෝ"  කෙටිකතාවේ කියවේ. සදත් විල මහා සුභද්‍රාවෝ හි මේ කරුණ විස්තීර්ණව නවකතාවට බද්ධ කොට තිබුණි. සප්ත අපදාන වස්තුවෙ හි මේ අවස්තාවන් මතු වේ දැයි එය කියවූ කලෙක කිව හැක.



මෙහි එන 'ප්‍රිය ප්‍රයාන' කෙටිකතාවද මා සිත් ගත්තෙකි. මත්පැන්හලෙක අයෙක් වටපිටාවේ  සිදුවීම් ඔස්සේ තම දිවිය ආවර්ජනය කරයි. කරදර සමස්ත වශයෙන් සැමට පොදුය යන්න ඉතා නිර්මාණාත්මක ලෙස ත්, මත්පැන්හලෙක අඳුරත් පාඨක මනසේ ජනිත කරමින් සාර්ථක ව නිර්මාණය වී ඇත.

සංග්‍රහයට නම් දුන් පොර මිගොන් කෙටිකතාව පිටු 41ක් පුරා දිවෙන තරමක් දීර්ඝ කෙටිකතාවකි. රාජ්‍ය ආයතනයක ඉහළ නිල දරණ්නක් දෙදෙනෙකු අතර ගැටුමකි. වසර ගණනවාක් පුරා ඇදෙන්නකි. සමස්ත වශයෙන් වරද කරුවෙකු හා නිවැරදි කරුවකු පොරයන් ආරම්භයේදී අඳුනාගත හැකි වුව ද, ගැටුම උඩු දුවද්දි හා නිමා වෙද්දි ජයග්‍රාහකයකු නැත. ඇත්තෙන්ම ජය ගත්ත ද අපතේ ගිය කාල හා සසඳද්දි නිවැරදි කරු වුව ද පරාජයක් ලබා ඇත. මට නලින් ද සිල්වා සහ ජී.ඇල්. පීරිස් නඩු හබය මතක් විණ. මෙහි එන "මාතලීගෙන් ( කළමනාකරණා නායකත්ව පාඩමක්" කෙටිකතාව ද රැකියා ආයතනයක් හා බැඳී ඇති හෙයින් යම් සමාන කමක් තිබුන් ද, නිල අතර වෙනස අති මහත්ය. එය ද රසවත් කතාවකි.

තෝරදෙනිය  ගේ කෙටි කතා සංග්‍රහයන් තුල ගුණාත්මකව සංඝතබවේ අඩුවක් තිබීමට පුළුවන. එහෙත් එහි ඇති රස මුසු අවස්තා දුර්වල තැන්  අබිබවා මතුවෙත නිසා දෝ ඒ කෙටි කතා කියවීමට මා ප්‍රිය කරමි.




Saturday, 11 November 2017

Selected Stories from Anton Chekhov ( Translated by Richard Pevear and Larrisa Volokhonsky )


"His characters are not monumental personalities dramatically portrayed, like heroes of Dostoevsky or Tolstoy, they are sharply  observed types." ( From the Introduction)

"Thus the real, the only hero of Chekhov, is the hopeless man. He has absolutely no action left for him in life, save to beat his head against the stones..... He has nothing, he must create everything for himself. And this 'creation out of the void,' or more truly the possibility of this creation, is the only problem which can occupy and inspire Chekhov." This is a quote from Shestov, which Pervear has included in the introduction. The moment I read this I couldn't help remembering, possibly my favourite author (alongside Dostoevsky), Albert Camus. It is a point to ponder as to what influence Camus may have had from Chekov.

Then we turn to what Chekov thought was the writer's job ( in a letter to Alexei Suvorin in 1888);
"An artist must pass judgment only on what he understands; his range is limited as that of any other specialist... Anyone who says that the artist's field is all answers and no questions has neither done any writing or had any dealings with imagery. The artist observes, selects, guesses and synthesizes... two concepts: answering the questions and formulating them correctly. Only the latter is required of an author." ( This too is from the long introduction by Richard Pevear)

This introduction by itself makes this book worth having. And it has thirty short stories  They have intentionally left out the "novelized stories" of 80-100 pages. The stories are from a very early period in which the brevity of his creations was a characteristic. The earliest short story we have is from 1883 and the first few short stories are from that period 1883 - 1886. Some are so heart rendering that you feel like as if your heart is weighted down with a kilo or two of iron. There is no point in trying to summarise or write short introductions about a master like Chekhov. Anyone who calls himself or herself has read Chekhov at some point. Hence I will limit this to a a small portion of a short story called "Vanka" - Vanka is an orphan who has been packed off to a shoemaker, He finds life so unbearable that he finally writes to his grandfather.

"'Come, dear grandpa,' Vanka went on with his letter. 'by Christ God I  beg you, take me awayfrom here. Have pity on me, a wretched orphan, because everybody beats me, and I'm so hungry, and it's so dreary I can't tell you, I just cry all the time. And the other day the master hit me on the head with a last, so that I fell down and barely recoverd. My life is going bad, worse than any dog's... And I also send greetings to Alyona, to one-eyed Yegorka, and to the coachman, and don't give my harmonica away to anybody. I remain, your grandson, Ivan Zhukov. Dear grandpa come.'

Vanka folded the  written sheet in four, and put it into an envelope he had bought the day before for a kopeck. . . . After thinking a little, he dipped his pen and wrote the address:


To grandpa in the village."

Then there are parts that hit you like a hammer right between your eyes:
"At the door of every contented, happy man somebody should stand with a little hammer, constantly tapping , to remind him that unhappy people exist, that however happy he may be, sooner or later life will show him its claws, some calamity will befall him - illness, poverty, loss - an nobody will hear or see, just as he doesn't hear or see others now" ( from "Gooseberries" )

I will not even try to implore others to read this, for the obviousness in that statement borders on an absurd suggestion. Am just sorry that I had to wait till now to read as comprehensive a collection as this ( my previous Chekhov "experiences" are limited to a short story picked from here and there).


Monday, 6 November 2017

(Sri Lanka: The Years of Terror) The JVP Insurrection 1987-1989 - C.A. Chandraprema

I stumbled upon this book while skimming through the newly returned books in the Sinhala section, at the public library. Although I have some regard for Chandraprema as a political columnist, by reading his weekly column to the Sunday Island, I had not quite decided to read this when I brought this home - the main reason being that I possessed some idea about his political ideology back then. Upon checking with some of my friends and associates, well read on the times in focus, I found out that it was an important book - hence my decision to read it, although it was not in any plan I had for this year.

Few things need to be set an outset. While the writer is not overwhelmingly critical of the then UNP government, he had not attempted to keep them out of their share of the blame for the atrocities that took place. In comparison, he is highly critical of the JVP, especially of its higher leadership - especially Wijeweera. More importantly the book gives  an overall picture of the terror that reigned the country, the terror which I had only heard of from friends and relatives, for I had the good fortunate of never setting my eyes on pyres of tires that was supposedly a common sight.

Chandraprema's  area of academic focus is social sciences, and there are many a place where this insight is given prominence,  beside the political turmoil and terror that reigned. It is indeed a shame that this book is no longer in print, for it is a book that a student of recent Sri Lankan political history would love to use as a reference. I have a copy of Dharman Wickramarathne's book on the subject which am yet to read, and hopefully that will serve as a sufficient historical reference.

A few comments with reference to selected quotes from here on:

"Bizzare though it is, what Wijeweera was grappling with at that young stage of his life was one of the most vexatious problems in the theory of revolution. The existential basis for revolutionary motivation is one aspect of social psychology very few people have dared to venture into. It is to Wijeweera's credit that he could exercise his mind on this matter even when he was barely in his mid-twenties... The basic premises on which the psychological balance of an individual rests, differs from society to society and within the various societies, from one social group to another. The desire for change comes when it enters one's consciousness that what is deserved has not been received."  (page 25 ) - One of the  two or three instances  (if that ) where Wijeweera is commended in the whole of the book. In most other parts, he is shown as one who doesn't worry too much about the deaths of his party men and one who is first to blame others when things go wrong.  Two unflattering comments about Wijeweera and the other leaders is as follows:
"..he ( Col. Janaka Perera) had cocked his pistol, put it to 'Attanayake's' head and asked 'Oya Wijeweerada?' 'Attanyaka' fearing that the Colonel would pull the trigger, had admitted that he was Wijeweera and said 'I will come with you, but please don't harm my family'. There were two women 'servants' in the house other than Wijeweera's wife, and all the women had started wailing as Wijeweera was led out." ( page 305)
"Commenting on the capture of the JVP leaders, Vartharaja Perumal the chief minister of the Nothern and Eastern Provinces had said in his heavy  Jaffna drawl 'I say, Prabhakaran wouldn't have died like that. He would have died fighting. If he was in a tight spot he would take cyanide. But he would never be taken alive to be spat upon by his enemies!' A large number of Sinhalese were bitterly disappointed with the JVP leadership."( page 307)
This book was written in 1991, when Prabhakaran was very active and thought to be invincible. Enough said.

There are few who are held in some esteem in this book. Although from the "enemy's camp"  D. M. Ananda is given reluctant recognition for his commitment. "D.M. Ananda was functionally the No.1 in the JVP...It was Ananda who conveyed decisions  decisions from one group to another. This when combined with his other functions  as the political cum military leader of the Bhikku front, women's' and workers' front and the leader of the Jathika  Kammkaru Satan Madyasthanaya, made him the single most powerful person in the organization. This is not to say that Wijeweera was superseded as the charismatic leader of the movement. But Ananda's sphere of responsibility in the organization was much larger than Wijeweera's. A hardworking man, Ananda had slaved indefatigably to build up the movement. Many of the other appear to have grown fat and lazy with the influx of money into the movement.  And their grip on the organization had also loosened , giving rise to a kind of anarchy within the their own ranks" (pages 302-303)

Probably no one else is held in as much high esteem as Ravi Jayawardena - even more than Chandraperma's then hero, Ranasinghe Premadasa.
"He is a man of contrasts, at one and the same time a firearms expert and a meditation enthusiast given to long bouts of meditation in various hideouts here and abroad.
    At no point during his father's tenure of office did Ravi J allow his photograph to appear anywhere. Nor was he seen at any public function with is father or hold any position of responsibility except that of security advisor to the President, the duties of which he dispensed in his characteristic anonymity. The only section of the general public accustomed to seeing him regularly were the Padaviya peasants!" ( page 226 ) There are at least 3-4 pages worth of material which portray Ravi J, as unassuming person who had not seen eye to eye with his father on the Indo-Lanka Peace accord; he had also gone out of his way yo extend his arm to the JVP, to come to the negotiating table, make use of their commitment in a more meaningful manner. However the JVP had never been genuine.

The battles between the University Student Unions during this time was at their most terrifyingly stage. The ISU was hunted down by the IUSF and Dharmasiri of the ISU was the outspoken leader  ( successor to Pathirana ) who stressed that the JVP will be and need to be destroyed one day.
"Nobody  in this country ever thought in their wildest dreams that the JVP could ever be so totally smashed up at the end of 1989, But the ISU leadership, primarily K.L. Dharmasiri foresaw it. They paid for their prophetic albeit somewhat blood spattered vision with their lives." (page 208)
"On August 19, the leader of the Independent Student's Union K.L. Dharmasiri was gunned down at Kotahena. His funeral was held at Kanatte. Delivering the funeral oration, Dr. Rajitha Senaratne, a leading left-wing politician invited all the left leaders to follow in the footsteps of K.L. Dharmasiri. Many people present felt that the only practical person in the left was now gone for good. PRRA was also present at this funeral. They had come with an expensive wreath for Dharmasiri. Before the pyre was lit, there was a gun salute for the fallen student leader. For several minutes live ammunition from weapons of all kinds were fired into the air."
Note that this was at a funeral of a student leader. The incidents described is a picture of the kind of anarchy that the country had slid into.

Other societal  factors that favoured the JVP, The caste factor too had a role to play. "It was also seen that the JVP had a considerable amount if support from the other underprivileged castes like the Batgam, Wahampura and Rada in 1971. ...Because of the long drawn out nature of the struggle in 1987-1989, the caste factor was more visibly seen unlike in 1971... Castes like the Wahampura's (hakuru) and Batgam (padu) are the most numerous after the Govigama's. But they are sorely under-represented in business, education and general economic prosperity. This oppression is never discussed or acknowledged in any way" ( page 129)


There are historical tit bits which makes interesting reading and is copied here in verbatim."The rift between the JC ( Jathika Chintana) student unions and the JVP first arose over the question of Mrs. Bandarananaike's candidacy at the presidential elections held in December 1988. The IUSF was one of the negotiating parties in the talks that were held between various political groupings to decide on this matter. The IUSF delegation to the six party alliance of the SLFP, MEP, DWC, LP, SLMC and JVP was led by one Champika - a Jathika Chinthanaya student leader from the University of Moratuwa. Following these negotiations, the JC and SLFP student unions which were at that time represented within the IUSF decided to support Mrs. Bandaranaike. But the JVP decided to withdraw their support from all candidates at the elections, and they issued an order for the boycott of the election." ( page 117)

At times there are home truths which are very valid even today,  decades after the JVP has managed to re-incarnate themselves, which I doubt the author could predict at the time this book was written.
"The JVP has never owed allegiance to anything but itself. And as far as the JVP was concerned, it was more advantageous to have the UNP remain in power. Had the SLFP won, this would have been a complete political change and would have retarded the anti-government momentum that the JVP had built up by several years" ( page 249)

In essence this is a book that every student of recent political history should read. It may not be flawless, and the author is sure to have had his interests and inclinations when writing it, if what we too have heard from the grapevine, is even  partially to go by. Yet it is a recorded history of events, written importantly soon after the events. And frankly I felt it was more unbiased than I initially feared when I was hesitant to read it. It carries the politics and the events in some detail, and the sociological insights added by Chandraprema are a possible advantage, missing in other works on the subject.

 How I wish I could lay my hands on my own copy of this book, for further reference and comparison when I do read Dharman's book one of these days!

Sunday, 29 October 2017

ගරුඩ මුහුර්තිය - කීර්ති වැලිසරගේ


"අන්දකාර වනාන්තරයේ ඉහළ, අතු බෙදෙන නිල් විදුලි එළි පසුපසින් කන් බිහිරි කරවන අකුණු පිපිරෙද්දී ඇද හැළුණු මහ වරුසාවේ, ඒ දෙදවසම ගඟත් ඔයත් උතුරා සැඩ දිය කඳ ගුගුරා බැස්සේ වියරුවකින් මෙනි. දෑල ඉවුර බිඳගෙන ගිය මහ වතුරට නමා වැටුණු කෙටල පඳුරු යළි ඔසවා ගන්නට වැතිරුණු ගමන් ය." (9 පිටුව )

   නිරිති දිග තෙත් කලාපයේ දෙහිඕවිට, සිට බුලත්සිංහල පමණ දක්වා වූ පෙදෙස් පුරා දහනව සියවස අග කාර්තුව පමණ අලලා ලියැවුණු ඉතා රසවත් කෘතියකි. උදෘත ඡේදයෙන් පසක් වන අයුරින් මෙහි එන පරිසර වැණුම් කියවීමේදී, පාඨකයාට තම ඇඟිලි පුරුක් දෙස නොබැලුනොත් පුදුමයෙකි. එආ මේ කියවන තෙත බරිත පෙදෙස් හරහා නග්න පයින් ගමන් කොට ඇඟිලි පුරුක් අතර මඩ බේරෙවිදැයි සැකයෙන් මෙනි. ඉතින් මෙම පරිසර වැනුමට මුළු ලකුණු ලැබිය යුතුය.

නවකතාවේ මුඛ්‍ය කතා වස්තුව සංක්‍රාන්ති සමයක ඈත ගම් තුලාන් වල මිනිසුන් ඒ සිදුවන වෙනස්කම් වලට මුහුණ දෙන ආකාරය පිළිබඳවය. ඔවුන්ගේ සම්ප්‍රදායික බිය මුසු වූ විශ්වාසයන් ට ප්‍රමුඛතා හේතුවෙන්, සිදුවන වෙනස්කම් වටහා ගැනීම ඔවුනට අසීරුය. ඊට ඔවුන්ට දොස් තැබිය නොහැක.වසර සිය ගණණක් හෝ ඊටත් වැඩි කලක්
"නිවී හැනහිල්ලේ" සතා සිවුපාවා සමඟ ජීවත් වූවන් මේ වෙනස කෙසේ තේරුම් ගන්න ද ? 
"අපේ මුතුං මිත්තංගේ  කාලේ හිට අපි උන්නු අපේ ඉඩම කඩම කැලෑව කියල.. අපි ඉන්න ගේයි ඉඩැං කොටහයි ඇරී අනිත් ඔක්කොම ගෝරමේන්තුවෙ... ඔටුන්න සන්තක ඉඩං... ඕං ඇත්ත.. දැං උඹේ නළලට හීං දාඩියක් දැම්ම නේද?..." ( 76 පිටුව )



මේ කෘතිය ස්වර්ණ පුස්තක අවසන් වටයටත්, ගොඩගේ අවසන් වටයටත් පැමිණ, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය දිනා ගත්තේ ය. අයෙක් මෙහි දොසක් දැක්කේ " ආයෙ ආයෙ එකම පරණ කතාව ම කියනවා" යන ආරෙනි. ඇත්තය, මේ ආරේ කතා මීට කලින් ලියැවී ඇත. අද වා විට ඩයස්පෝරා සාහිත්‍ය, ජන කොටස් අතර ඇති දුරස්තබාවය තුනී කරවන ආරේ සාහිත්‍ය ආදි වර්තමානය අලල ලියවෙන කෘතීන්  පිළිබඳ අවදානය වැඩිය. මම එහි දොසක්, හෝ මේ ආරේ කෘති ලියැවීමේ හෝ දොසක් නොදකිමි. ඒ මා ඒ දෙයාකාර ම කෘති රස විඳින හෙයිනි. රචනාවේ සාර්ථක නම්, පාඨකයා තෘප්තිමත් කරයි නම්, "වර්තමානයට" අවශ්‍ය කෘති ලියන්නට සැදී පැහැදී ඉන්නා, තම දේශපාලන මතයට වක්‍රාකාරව හෝ සේවය කරන ලේඛකයින් සිටිනා බැවින්, මෙවන් කෘති ද ලියවුණාවේ - ඊට රිසි පැසසුම් ලැබුනාවේ. අමරිකාවේ අදට ත් වහල සේවය ආශ්‍රිත කෘති ලියවෙනවා පමණක් නොව ඊට සම්මාන ද ලැබේ. මේ වසරේ පුලිට්සර් සම්මානය ලැබුවේ එවන් කෘතියකි.


මේ මා කියවූයේ ලේඛකයාගේ තෙවෙනි නවකතාවයි ( අනෙක් දෙක දෛව සහ කාල සර්ප ). ඉන් එකක් හෝ දුර්වල යැයි කිව නොහැකිය. ඊට පෙර ලේඛකයා ලියූ නවකතා කියවීමේ දොළක් උපදින තරම් මේ වන විට ලේඛ්කයා මේ වන විට මගේ විශ්වාසය දිබා ඇත. වටගෙදරයන් සංස්කරණැය කල මෙතුමගේ කෙටිකතා එකතුවක් ද වෙයි.


අවසන් වශයෙන් කියනවා නම් සම්මානයට පාත්‍ර වීමට සුදුසු, ඉතා රසවත් කෘතියකි.

Friday, 27 October 2017

අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ - වෙනුර සනත් කුමාර


  පසුගිය වසරේ ප්‍රකාශිතව, මේ වසරේ සම්මාන නිර්දේශයට වූ කෙටි කතා සංග්‍රහයකි, වෙනුර සනත් කුමාරගේ "අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ". එහි එකිනෙක වෙනස් ම ආකාර කෙටි කතා එකොළහකි.

ඒ කෙටි කතා මෙසේ ය:

ගැන්සියේ කොල්ලෙක් - වර්තමාන ලාංකීක දේශපාලනය රඟපෑම් මාලාවකි. ඊට සමාන්‍ය ජනයා ගොදුරු වන්නේ ඔවුන්ගේ අසරණකමත්, තම දැවෙන ගැටළු මේ අවස්තාවාදීන්ගේ උදව්වෙන් තොරව විසඳාගත නොහැකි තරමට ඔවුන්ට විකල්ප නොමැති හේතුවෙනි. එකම සිදුවීම, කිහිප ආකාරයෙන් "විය හැකි සිදුවීම් පෙළක්" ලෙස ගෙනහැර දැක්වීමෙන්  අද වන විට මහජනතාව ට කිසිම සිදුවීමක් පිළිබඳ යථා තත්ත්වය දැන ගැනීමේ නොහැකිතාව පිළිඹිබු කරයි.

චාජ් බල්ලා: ස්ථර කිහිපයක කියවීමක් ඇති කතාවකි. පිළිගැනීම - නොපිළිගැනීම යනු කුමක් ද? අද හාස්‍යයට ලක් වන කාරනාව හෙට වන විට කුමන තත්ත්වයකට පත් වනු ඇති ද ? (සමලිංගිකත්වය, කුල පීඩනය,  සුළු ජාතීන්, ආගම් ඇදහීම ). එහෙත් මේ සියළු නූතන සංකල්ප, ලිබරල් අදහස් දරන්නන් තුල අර පැරණි ම්ලේච්ඡයා නැත්තේ නොවේ.

අන්දරේ එනකල්: මේ කෙටිකතාව කියවූ කල මට මතක් උනේ "අපේ ගම" පොතේ එන එක කතාවකි. දේශපාලඤ්ඤයින්ගේ ලකුණු දමා ගැනීමට ඇති කැමැත්තතෙන්, "ගොඩ යන" කෛරාටිකයින් ස්ථරයක් අද වන විට අප වන් රට වල බිහි වී ඇත.

ධනවාදය: මෙහි එන ඉතා අපූරුතම නිර්මාණයකි. ඊට යොදා ඇති නම් ඊටත් අපූරුය. ඇති නැති පරතරය තේරුම් ගන්න නොහැකි දරුවෙකුට, එක්තරා සිදුවීමක ආවේගය ඔස්සේ ක්‍රියාත්මක වීමත්, එහි ප්‍රතිවිපාකත් මගින්, මේ පරතරයේ යථාරූපි බව සාර්ථකව කෙටි කතාව තුල නිරූපිතය..

ගවුම: මෙහි එන අනුවේදනීය කතාවකි. තම සාර්ථකත්වය ලඟා කර ගත් දුෂ්කර මාර්ගය, අන් අය කෙරෙහි ඔහුගේ හිතෛෂී බව වැනි රැවටිලි කතා මගින් තරුණ දැරිවියන් තම උගුලට නතුකර ගන්නා "ටියුෂන්" ගුරුවරුන් පිළිබඳ අප අසන්නේ පාසැල් ගිය වියේ සිට ය. අද තත්ත්වයත් එලෙසම ද ?

ඉන්ද්‍රකුමාර: කළු චරිතයක ට, යම් සිදුවීමක් අතර තුර අළු පැහැ වී, පසුව සුදු චරිතයක් බවට පත් විය නොහැකි ද? එහෙත් ඔහු ට අර "කළු" තත්ත්වයෙන් ඈත් වීමට සමාජය කෙදිනක හෝ ඉඩ දේවී ද?
"ආයෙත් මුලට යන්න බෑ අම්මේ... මට ජොබ් එකක් දෙන්න කවුරුවත් කැමති නෑ කියලා අම්මා දන්නවා. කුලියක්, මලියක් කරගෙන ජීවත් මම කී පාරක් උත්සාහ කරා ද? පොලිසීයෙන් මම නොකරපු දේවල්වලටත් මාව අරගෙන යනවා. මං පොලිසි කූඩුවල කොච්චර නම් ලැගලා තියෙනවද ?" (58 පිටුව ) මෙහි එන තවත් අපූරු කෙටි කතාවකි.

කෝච්චිය සහ කළුවර තරුවක් !: "ඇයි ටීචර් කිවුවෙ අද පන්තියට කෝච්චි ටිකට් එකක් ගෙනාපු ළමයට තරුවක් දෙනව කියලා. මං බොහොම අමාරුවෙන් මේක ගත්තේ ටීචර්. අම්මට යි, තාත්තට යි දෙන්නට ම මං ඊයේ කිවුවම එයාලා ගණන් ගත්තේ නෑ. අනේ ටීචර්.. පරක්කු වුණාට මම මේක හොයා ගත්ත නේ. තරුවක් දෙන්නකෝ. එතකොට මගෙ ළඟ තරු හතරක්ම තියෙනවා." ( 70 පිටුව )
දරුවන්ගේ අහිංසක ලෝකය සහ දෙමව්පියන්ගේ සර්වපිත්තල ලෝකය අතර පරතරය නැති කල හැක්කක් ද?


මල් ගහක් යට: අද සෑම දෙයක් ම තව දෙයකට අවස්තාවකි. තමනට වැළඳෙන බරපතල රෝගී තත්ත්වයක් පවා. එපමණක් නොවේ - එය තවත් අයෙකුට ද අවස්තාවකි.
"බොස් කියනවා ඔයා කැමතිනම් මේක දිගටම උනත් අපිට කරන්න පුළුවන්ලු. වෛද්‍ය සහතික, ග්‍රාම නිලධාරි සහතික තියෙන නිසා වැඩේ ගැස්සෙන් නෑලු. අනික කවුරුත් දන්නෑ නෙ අපිට ඔපරේෂන් එකට සල්ලි මදිද කියලා..." (79 පිටුව )


පොඩ්ඩාත් ලොකු වුණා...: මෙහි ඉතා අපූරු රූපකයක් භාවිත වේ. ඒ සත්‍ය පුද්ගලයා සහ හැඳුනුම්පතේ සිටිනා නාම මාත්‍රික  පුද්ගලයා  අතර ගැටුමයි. හැඳුනුම්පතේ ඇති පුද්ගලයා ට ඔහුගේ අයිතිකරු එපා වන තරම් ඔහු පිරිහුණු පුද්ගලයෙක් නම් ? ඔහු ව ඔහුගේ පවුලේ අය ට අප්‍රසන්න නම් ?

වැලන්ටයින් මැරුණු ප්‍රේමය! - ගිරා රංචුවක කතා පුවතක් ආදේශයෙන් බල ලෝභය, බල අරගලය කියා පානා අපූරු කෙටි කතාවකි. ලේඛකයාගේ සිත් රූ හි නිර්මාණාත්වය අපූරුය.

අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ: කුඩා කල සිට ජීවිතය තරඟයක් කොට ගත්තෙකු වීම නිසා යම් මානසික වික්ෂිප්ත තත්ත්වයකට පත් වූ බිරිඳක් අලලා කෙරුණු නිර්මාණයකි.


මෙහි එන කෙටිකතා එකොළහම වර්තමාන සමාජයේ, ඔබ අප සැම ජීවත්වන රෝගී සමාජය අලලා ලියැවුණු ඒවාය. එහි දේශපාලනය ඇත - එහෙත් ඒ අප රට රෝගි කරනා දේශපාලනය විනා "අපේ කට්ටියට" නොරිදෙන්න, අන් අය පළු අරින දේශපාලනයක් නොවේ; දරුවන් ට මුහුණ දෙන්නට සිදු ව ඇති තරඟකාරී සමාජය පිළිබඳ අපූරු නිර්මාණ ඇත. දෙමව්පියන්ගේ දුර්වලතාවන් මුල්කොට ගත් නිර්මාණ ඇත. හොර ජාවාරම් ගැන ඇත.  මෙහි එන කතා එකොළහ තුල අපූරු වෙනස්කම් ඇත. නිර්මාණශීලිත්වය ඇත. ආකෘතිමය පර්යේෂණ ඇත. ඒ සියල්ල තුල පාඨකයා අපූරු වින්දනයක් ලබයි. එක් සම්මාන උළෙලක මේ කෘතිය වෙසෙස් ඇගයීමකට පාත්‍ර විය-එය සුදුසු ඇගයුමකි.

ලේඛකයාගේ මීළඟ නිර්මාණය එළිදැක්වෙන තුරු බලා ඉඳිමි.



Sunday, 22 October 2017

The Eternal Husband and other stories - Fyodor Dostoyevsky


( Translated by Richard Pevear and Larissa Volokhonsky )

This brings together five short works from the Russian Master, including the short novel "The Eternal Husband" in to one volume
. Running to a total of 343 pages for the stories itself (excluding the notes ), these five are more appropriate to be identified as novellas than short stories. While the five scope on different areas of The Human Condition as it were, but then  all his books are about the internal conflict of man. Upon completing his major works - The Brothers Karamazov, Demons, Crime and Punishment and The Idiot, I opted to read his shorter works before venturing into Notes from Underground. And yet again, I am convinced that Dostoevsky is possibly the single author, with whose work I wouldn't mind  being marooned in an Island, as his work can be read and reread with more insight. 

The five works that are included here are:
1- A Nasty Anecdote: The only early work here, is on the subject of reconciliation at a time of reform in Russia. A wealthy official visits his poor subordinate's wedding, which in itself was an arrangement of convenience. For all the pretense of putting on a facade of good will and fellowship, the official is hellbent on trying to prove that he is superior, and out of his superior nature that he "favours" the subordinate by his visit. But things go terribly wrong for the official, as he disgraces himself in an unfamiliar setting. But the crux of the matter is, it is the subordinate who pays the higher price - from the loss of his marital bed to his subsequent loss of position.

The story has one of the best quotes I have seen in sometime:
"He was also honest, that is, he had never happened to do anything particularly dishonest"

2- The Eternal Husband, is the longest story here, and is the tale of a man for whom a life without a wife, that is while being cuckolded, is unbearable. He attaches himself, repeatedly to a girl or woman whom he cannot retain, but who he can win with the influence of his wealth. It is a tale of a buffoon, who the reader cannot sympathise with for all the wrong that befalls him. Dostoevsky presents the poor tale of the repeatedly victimised husband, in a subtle style. Velchaninov, "the other man" who is the main character here defines "the eternal husband", thus:
"Such a man is born and develops solely in order to get married, and having married, to turn immediately into an appendage of his wife, even if it so happens that he happens to have his own indisputable character. The main feature of such a husband is—a well-known adornment. It is as impossible for him not to wear horns as it is for the sun not to shine; but he not only never knows it, but even can never find it out by the very laws of nature."  
A work which is a study of the complex nature of man, sensuality, sensuality and  victimization. Yet the story is written in such a manner that the author doesn't judge, nor does the style encourage to pass any judgement on any of the characters. 

3. Bobok - Possibly the closest reason for me read this book as early as this, is this novel. There is a  reference to this story in Zizek's "How to Read Lacan", and I was eager to read Bobok from that day. The single most important position that Zizek refers to here is thus:
"It's impossible to live on earth and not lie, for life and lie are synonymous; but here, just for the fun of it, we won't lie. Devil take it, the grave does mean something after all! We'll all tell our stories aloud and not be ashamed of anything now. "

Some of the conversations between the dead in this novella are pure gold, and speaks so much of the true nature of us.
"Avdotya Ignatievna, remember how you corrupted me fifteen years ago, when I was just a fourteen-year-old page? ..." 
"Ah, it's you, you blackguard! Well, at least God sent you, otherwise here it's...”
"You shouldn't have suspected your negotiant neighbor of smelling bad ... I just kept quiet and laughed. It's from me; they even buried me in a nailed coffin." 
"Ah, nasty man! Only I'm glad even so; you wouldn't believe, Klinevich, you wouldn't believe what a dearth of life and wit there is here." 
"Yes, yes, but I intend to start something original here."

4- The Meek One: How much pressure can the Love  weight you down with ? Especially if the one who loves you has saved you  from certain misery and destitute.  How can one accept to live under the care and love of a person, who is ready shower your feet with his kisses of love, but  to whom you can't return your love however much you try ? 


"She was weeping. 
'And I thought you'd just let me stay like that,' suddenly escaped her involuntarily, so involuntarily that she perhaps didn't notice at all how she had said it, and yet—oh, this was her most important, her most fatal phrase, the clearest for me that evening, and it was as if my heart was slashed by this phrase as by a knife! It explained everything to me, everything, but as long as she was near, before my eyes, I hoped irresistibly and was terribly happy. Oh, I made her terribly weary that evening, and I understood that, but I was constantly thinking I was going to remake it all right then" 

Is death a better choice than being under the compassion and love of a person, for whom you have no feelings - yet, you can't leave because the wolf of destitute was at the door when you were saved ? One of the most moving love stories that I've read ( but I haven't read much ). I am told that this influenced the recent movie "ඔබ නැතුව ඔබ එන්න" by Prasanna Vithanage, and I look forward to watching it in the coming days.

 5- The Dream of a Ridiculous Man, is one of the those tales with very deep and profound philosophical questionings, even by Dostoyevsky's usual high standard.  What is purity ? What is Sin? Can the "once-sinned" ever go back, or even crave for virginal purity  ? 


"They learned to lie and began to love the lie and knew the beauty of the lie. Oh, maybe it started
innocently,with a joke, with coquetry, with amorous play, maybe, indeed, with an atom, but this atom of lie penetrated their hearts, and they liked it. Then sensuality was quickly born, sensuality generated jealousy, and jealousy - cruelty. . . Oh, I don’t know, I don’t remember, but soon, very soon, the first blood was shed; they were astonished and horrified, and began to part, to separate. Alliances appeared, but against each other now. Rebukes, reproaches began. They knew shame, and shame
was made into a virtue"

The philosophical content is all encompassing that I think I caught it capturing Buddhism as well:
"Religions appeared with a cult of nonbeing and self-destruction for the sake of eternal peace in nothingness."

The story concludes, with a question that will leave the reader to spend several moments to ponder over the so called achievements of the modern era.

“The consciousness of life is higher than life, the knowledge of the laws of happiness is higher than happiness” - that is what must be fought! And I will. If only everyone wants it, everything can be set up at once"

There are authors who instill a sense of wonder at the use of their language ( Julian Barnes ); there are those who use their imagination to say more than the pure sum of words ( Salman Rushdie ); there are those use the brevity and dryness of their style to make the reader go on a solitary journey upon the roads shown "only-just" by them ( Hemingway, Cormac McCarthy, Coetzee), and there are those who represent a period of their county's contemporary culture ( Fitzgerald, Saul Bellow, Salinger ) - yet for me there is no author as him who has explored the human nature to the deep level the Dostoevsky did.  His characters were riddled with the primary questions of the human condition - jealousy, depravity, fear, insecurity, the feeling towards death. Let me just say again, if am ever to be marooned in an island with just half a dozen books - let them be volumes by Dostoevsky. At least I'll die a wiser man.
 
   

Saturday, 14 October 2017

එකොළහ - ජයතිලක කම්මැල්ලවීර


කෙටි කතා එකොළහකින් සපිරි ලේඛකයාගේ එකොළොස්වන කෙටිකතා එකතුවයි, එකොළහ. වෙසෙසින් කෙටිකතා විෂයෙහි වෙසරදයෙකු ලෙස සැලකෙන මෙම කෙටිකතා එකතුව මෙවසරෙ සම්මාන කිහිපයක් උදෙසා නිර්දේශ විය. මීට පෙර අවස්ථා හා සලකද්දී වඩා ලඝු ආරකට තම කතා නිමැවීමේ උවමනාවක් මෙවතාවේ කතුවරයා පෙන්වා ඇති සේය.

තාප්පයක් සහ බල්ලෙක් කෙටිකතාවේ විවාහ ජීවිතයේ සියුම් උපහාසයත්, විශ්‍රාමයෙකුගේ නොනිත් කුතුහලයත් මනාව පෙන්නුම් කරයි.

අප රට එක්තරා අහිංසක ජන කොටසක් සැමදා ඔවුන්ගේ අසරණ කම නිසා ම, පවතින ආණ්ඩුවේ හෝ ඉළඟට පත්වෙතැයි සිතෙන ආණ්ඩුව ට හෝ පක්ෂව එහි දේශපාලන රැළි, මැයි දින රැළි අදිය ට ඉදිරිපත් වෙති. "මැයි දින" කෙටිකතාවේ හෙළිදරව් වෙන්නේ මැයි දිනයක් තුලදී අනතුරකට ලක් ව මියැදුණ කෙනෙකු, ජීවිතය පුරාවට තනියෙන් තමනට ලබා ගත නොහැකි දෑ ඉටු කරගැනීමට දේශපාලඥ්ඥයින්ගේ උවමනාවට ක්‍රියා කල අයෙකුගේ  අයුරුයි.

සංවර්ධනයයි විශ්වාස කරන්නක් ගමට කඩා වැද දැන් කලක් වේ. පෙර නොවූ විදිහකට ගැමි බිරියන් ද තම රූප ලාවන්‍ය පිළිබඳ සිතන්නට පටන් ගෙන ඇත. ඉතා කෙටි කතාවකින් මෙම ප්‍රවනතාව පෙන්වා දීමට කතුවරයා සමත් වී ඇත. ( ඩිජිටල් )

"අඹ දඹ නාරං කෙසෙල් දෙල්" කෙටි කතාවෙන්, රටේ සිදුවන වෙනස්කම් ඉදිරියේ ශාස්ත්‍රීය සංගීත කරුවා ද ජනප්‍රිය සංගීතය වෙත ඇදී යාම නොවැලැක්විය හැකි බවක් අඟවයි. කෙටි කතාව ගොඩනැගී ඇත්තේ පැරණි පෙමක පදනමක් මත වීම එහි රසවත් බව තීව්‍ර කරයි.

"හෙරිටේජ්" කෙටිකතාවෙන් අප රට ට පැමිණි යුරෝපීය රටේ කොටසක් හෝ මුළු දිවයින ම හෝ අත්පත්කරගත්තවුන්  නිසා අප රටට උරුම වූ ඉතිහාසයත්, සමහර පවුල් පරම්පරාවන් පිළිබඳවත් ඇඟවීමක් කරයි. අද වන විට ගාලු කොටුවේ බිම් පර්චසයක අගය, මෙම යටත් විජිත උරුමයේ ආර්ථික වටිනාකමේ ඉහළ අගය පෙන්නුම් කරයි.

අප පිටස්තර ලෝක‍යට පෙන්වන තරම් අපි සංවේදි ද? අප සංවේදී වන්නේ අප අපහසුතාවට ලක්වන්නේ නැති නම් පමණක් ද? අප ගැන අපෙන් ම විමසන ආරේ අගනා කෙටි කතාවකි "ඇබින්දක් වෙනස් කල ඇත්ත කතාවක්".

ප්‍රේමය සුන්දරය. විවාහයේ වගකීම ඒ සුන්දරත්වය ට පමුණුවන හානිය සුළුපටු නොවේ.  වෙන්වුණු යුවලක්, විවාහයේ වගකීමෙන් මිදී නැවත හමු වූ කලක, ස්වභාවික ලෙස ඔවුනොවෙන් අතර නැවත පෙමක් හට ගැනිමේ අපූරු කතාවයි "කළු සුදු නොවේ".

අසූවේ වැඩ වර්ජනය සිදු වූයේ මා ඉතා කුඩා කල ය. මා පසුව අසා කියවූ දේ අනුව එහි ප්‍රතිඵල වශයෙන් කෙනෙක් දිවිනාසා ගත්තේය; තව අයෙක් තම ස්ථාවරයේ සැමදා සිතියහ. අයෙක් ආයාචනා කොට නැවත රැකියා ලාබා ගත්තෝය. "කුඩා කල මහා ගංගාවක් සේ දුටු දේ වැඩිහිටියකු ලෙස දකිනා විට දොළපාරක් බව පෙනීමමිනිස් අත්දැකීම් ආශ්‍රිත නියාමයකි." - මෙම නියාමය ඔස්සේ කථිකයා කතාව කියාගෙන ගිය ද,එහි නොසිතූ ආරේ වෙනසක් සිදු වේ. අද අපට එය දොළ පාරක් වුවද, එදා ඒ ගංගාවට ගසා ගිය අයට එහි ප්‍රචණ්ඩත්වය කිසිදා මතක නොවුණු ඇත.  ( පොතක් නොවේ, පොතක එක පිටුවක් )

"ඔහු ඔහුම ද?", කුඩා කල මිතුරෙකු, වැඩිහිටියෙකු වන විට කෙතෙරම් වෙනස් විය හැකි යන්න ද, පිළිබඳ අපූරු කතාවකි. අපේ ජීවිත කතා ලියැවෙන්නේ අපූරු එහෙත් එකිනෙක වෙනස් ආකාරයක ට ය.

මාතෘභූමි, ඕස්ත්‍රේලියාවේ හමුවන ලාංකික විශ්‍රාමිකයකු සහ ඉන්දියානු විශ්‍රාමිකයින් දෙදෙනෙකු අතර ඇතිවන ලුහු කතාබහ මත ගොඩනැඟුණු කතාවකි. උපන්භූමිය හැර ගිය ද, අප බොහෝ අයට ඒ හා බැඳෙනා යම්  අතහැර නොහැකි බැඳීමක් ඇත.

මෙහි එන නිර්මළා නවකතාව, මියගිය තම පෙම්වතිය වෙනුවෙන් දිවිය ම තනියෙන් ගත කරන්න ට තීරණය කල පුරුෂයෙකුගේ කතාවයි. මේ කතාවේ එතරම් අපූරත්වයක් නොදුටුවෙමි.

සමස්තයක් ලෙස රසවිඳිය හැකි ආරේ කෙටිකතා බොහෝමයක් ඇති කෙටිකතා පොතකි. මම ඇත්ත වශයෙන් ම මෙය මගේ ප්‍රධාන කියවීමේ කාලයෙන් පරිබාහිරව, ලැබෙන කෙටි විරාමයන් භාවිත කොට කියවූවකි, මෙය. අයෙකු ට කියව්වා ට පාඩුවක් නොවෙනා පොතකි.

The Sense of an Ending - Julian Barnes


"Eastern to Mountain, third party call, the lines are down
The wise man built his words upon the rocks
But I'm not bound to follow suit
The trees will bend, the conversation's dimmed
Go build yourself another home, this choice isn't mine
I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry"
                                     - from "So. Central Rain (I'm sorry)" - R.E.M





Awarded with the Man Booker award for 2011, this is apparently 11th novel by the author under his own name - yet, my first reading experience of him. It is one of the more introspective novels that I've read to date ( there are more  obvious ones in this league such as the Camus classic The Fall and Hesse's Steppenwolf ), and it adds value to the whole sense of introspection, by having a twist in the narration. It could even leave a message in the reader, as to how a well thought out "punch" - in contrast to a "heat of the moment" response, could lead to consequences that the deliverer of the "well thought of punch", never dreamed of . Upon discovery of the grave consequences, the architect of the "punch", is fated for a remorseful life, thereon. This book, made me reflect on the word, "remorse", deeply than before. Upon discovery of the consequences of his actions a good forty years back, the narrator reflects thus:
"And no, it wasn't shame I now felt, or guilt, but something rarer in my life and stronger than both: remorse. A feeling which is more complicated, curdled, and primeval. Whose chief characteristic is that nothing can be done about it: too much time has passed, too much damage has been done, for amends to be made."

Remorse is such a central theme in this book. And in this case, it hits at a moment when he has no one to depend on, and in old age. Just imagining the man's psyche is enough to bring the reader to down.

“What did I know of life, I who had lived so carefully? Who had neither won nor lost, but just let life happen to him? Who had the usual ambitions and settled all too quickly for them not being realised? Who avoided being hurt and called it a capacity for survival? Who paid his bills, stayed on good terms with everyone as far as possible, for whom ecstasy and despair soon became just words once read in novels? One whose self-rebukes never really inflicted pain? Well, there was all this to reflect upon, while I endured a special kind of remorse: a hurt inflicted at long last on one who always thought he knew how to avoid being hurt - and inflicted for precisely that reason.”

Upon reading this book, I thought a while as to how the author managed to present this sense of remorse so much success. It is not the plot, which makes so much of an impression on the reader. Sure, the plot is pretty good, and it serves as essential ingredients for the artistry of the author. Yes, it is the artistry of the author which makes the narrator's remorse leave the pages and hits us right between the eyes.“We thought we were being mature when we were only being safe. We imagined we were being responsible but were only being cowardly. What we called realism turned out to be a way of avoiding things rather than facing them.”

There are few books, which upon reading snare you up and dictating you that you must read more of the the author. Few authors have done this to me - Camus, Achebe, Dostoevsky definitely; Hemingway, Naipaul, Dickens, Coetzee, Rushdie and Greene to a lesser degree. But given the large number of good authors out there, I'd settle for reading the best book for each of them, and moving on. However I can state with certainty that I would read at least another of Barnes' books, and that may decide me escalating them to the second batch of authors mentioned above.

Tuesday, 10 October 2017

...Horizon behind me, no more pain, Windswept stars blink and smile, Another song, another mile ....


Recently a Face Book friend, whom I got to know through a group which discusses music, approached me to list what could possibly be my top twenty favourite albums. At the outset I must say, that while the 6-7 albums will not change in the foreseeable future, there may be changes in the listing as I go through life. So, all I can do is list them as I feel about them, now.

At the bottom are a few more albums, that I feel strongly about, but do not fit into the twenty at the moment. Am sure they were in the top twenty in times gone by, and may make a re-entry at some point.






1-      Wish You were Here – Pink Floyd:  It is my default album to listen to, when I need a virtual journey on my own, in my own home. Preferably with lights switched off, and resting in my reclining chair. By the time, the final parts of Shine on you crazy diamond come on,  it is as if I’ve experienced a once in lifetime experience (again), which somehow cannot be put into words.

2-      OK Computer – Radiohead: It doesn’t have the same cohesiveness of the experience that Wish you were here has, but it comes close. There is more variety in the mood created on the listener in the first half of the album. The second half, after the interlude ( which strangely doesn’t hurt the listening experience as interludes go ), is more like one song, and there have been at least one instance, where I’ve been moved to tears by the time “The Tourist”, (  the best album closer ever IMHO ), finishes.

3-      Dark Side of the Moon – Pink Floyd:  It probably would’ve been at number two, if not for Us and Them, and Money. Both excellent tracks, no doubt, but creates a deviation in the mood of the listener, especially money.  Again, Brain Damage and Eclipse bring in the completeness of the overall mood, and one can get up from the reclining chair with a satisfaction and a feeling of  melancholy, that only great music can bring.


4-      Seconds Out – Genesis: The album that made me fall in love with pre-Invisible Touch Genesis, and search for their full discography of that era. Strangely enough, the fact that the tracks have been picked from many albums doesn’t create a variety in the moods created in the listener, to a considerable degree. Maybe the Genesis albums of the time had a common characteristic which stretched across albums. It is too long an album, for a single sitting, unless am on a long drive. Hence I listen to the two CDs separately, with the second part being my favourite.

5-      Listen Without Prejudice – George Michael: The album with which things started going wrong for poor George, but unmistakably his best album. Rolling Stone stated that “If Listen Without Prejudice starts a trend among Michael's pop generation to move beyond image to integrity, it could make 'rock and roll TV' sound more consistently and convincingly like music". But it didn’t. Michael then 27, showed enormous courage to give up his poster boy status, for an attempt to build up his image as a serious artiste. And the songs, IMHO were up for it – cowboys and angels, heal the pain, waiting for that day, mother’s pride and soul free all qualify. Yet the fans didn’t embrace the album as a whole. For me, this album sounded so good back in the early nineties as a teen, and has retained it’s value.


6-      Purple Rain – Prince and The Revolution: If I am to name a single album, which initiated me to look at music other than which reaches the top 40. True, about half the album cracked the top 40. Yet When Doves Cry sounded much better in its entirety, with his characteristic yelps. Computer Blue sounds great, with its minimum lyrics. I think I heard the album in its entirety as late as 1991 – seven years late, but at sixteen. It has stuck with me, and it has been the most influential album for me, to treat music as whole albums.

7-      Achtung Baby – U2 :  The album with which U2 started experimenting, and it really worked. It worked with their next album “Zooropa”.  But then U2 had a fall with "Pop", and I am not quite convinced that they regained their strength to pre-pop days, irrespective of however much Grammies they may have bagged since.  One, So cruel, Acrobat, Mysterious ways and Zoo Station sound so refreshing even today, and this is one of the albums that find its way to the player ever so often. For me, U2 upped themselves from even the great Joshua Tree with this, and that’s no mean feat.

8-      Automatic for the People – REM: For me the lush, yet sad harmonica of “Find the River”,  the album closer defines the album, while Man on the Moon, Everybody hurts, Monty got a raw deal and Sweetness follows, ensure just that - that sweetness follows -  from Drive to Find the river.  Would probably rate this with Wish you were here, OK computer and Dark Side of the Moon, as those albums which maintain a uniformity of mood right across an album, with success.


9-      Ten – Pearl Jam: The debut album, which Pearl Jam to date has found unable to surpass, although they came quite close with Vitalogy ( if not for the filler ). An album which doesn’t have any weak tracks, and for me the ultimate alternate album – meaning that it super ceded  Nirvana’s Nevermind.

10-   Joshua Tree-U2: U2’s big moment, is sure to be included in any worthy rock album collection. An album of arena rock, that never dates, and including some of their biggest hits, plus some stellar album tracks such as One Tree Hill. An album, that is difficult, not to include and no earthly reason not to include given its quality.


11-   The Man who sold the World – David Bowie: A pure Rock N’ Roll album from the early seventies, before he became a household name. I suspect the this album was Bowie's per-chamelion era, stuff.  All the mad men, Black Country rock and the title track can sound only better with each listen. I for one am quite confident that this album can contest Bowie’s subsequent bigger albums.

12-   A few Small Repairs – Shawn Colvin: A gem, and Shawn’s best album to date, despite pretty solid albums once in every few years. One of those albums, that a listener will invariably return to, to live in, breathe in, appreciate the ups and downs of life, and get up from the chair satisfied, to move on.

13-   August and Everything After – The Counting Crowes: The album that established The Counting Crowes as a rock band to depend on and have made me listen to every single studio outing since. It all started here, with this great album which literally has not a single track of filler. "Rain King" is a song I never grow tired of.

14-   Amorica – The Black Crows: A Southern rock gem, that gives the impression of one extended experience and grows better with each listen. While “Wiser Time” by itself is a timeless classic road song, I suspect that there hasn’t been enough time spent by most listeners to appreciate the album’s true beauty - for it is an album which grows on you, unlike their previous obvious big hits, "Southern Harmony and the Musical Companion" and "Shake your money maker".


15-   Little Earthquakes – Tori Amos: The early Tori Amos albums - "Little Earthquakes", "Boys for Pele" and "Under the Pink" are all stellar albums. This one just leads by the number of songs that has more appeal to me than the other two. But they too are great albums. China, Precious Things, Crucify are some of my favourite songs of her's.

16-   Before the Frost… Until the Freeze – The Black Crows: Twenty new songs recorded live, all sounding warm irrespective of the cold environment that it was recorded in. The album which after "Lions", and "War Paint" ( which for all the good reviews, didn’t quite impress me), reminded me how good the Black Crows can be. Since those days the album has remained a firm favourite of mine.

17-   Big Whiskey and the Groogrux King – Dave Matthews Band: The band released this album in the aftermath of the death of the band’s Saxophonist, LeRoi Moore. It is one of the bands’ most consistent and enjoyable albums, and a welcome return to form after the lack lustre "Everyday". I found the tunes more distanced from folk roots than "Under the Table and Dreaming"  and "Before these crowded streets" – my other two favourite DMB albums.

18-   The Bends – Radiohead: When Radiohead proved that they were more than a one hit one wonder with “Creep”. And boy, did they prove it big time. Studded with gems across the 12 song span, this is possibly Radiohead’s last proper Rock album, in the traditional sense. After so many years,  it is among their top albums along with OK computer, In Rainbows and Kid A.

19-   The Raven who Refused to Sing  and other stories – Steven Wilson: One of those albums that one will cherish for life, and the album that converted me to a Steven Wilson fan, despite listening to a few Porcupine Tree albums, previously. A beautiful work, including the artwork.

20-   Lateralus – Tool: A powerhouse of an album, which is a journey through many a heavy track, to a three song cycle which conclude, leaving a  sense of a satisfaction, if not a sense of saturation.  The last really heavy album that I play frequently, with "Master of Puppets" and "..and justice for all" moving down, with my own age.

Other noteworthy albums in no particular order:
After the Gold Rush - Neil Young
Nevermind – Nirvana
Sea Change – Beck
Exciter – Depeche Mode
Phantom Moon – Duncan Sheik
13- Blur
Rumours – Fleetwood Mac
Master of Puppets – Metallica
… and justice for all – Metallica
Under the Pink – Tori Amos
Scarlet’s Walk – Tori Amos
Unplugged in New York – Nirvana
Tracker – Mark Knopfler 
Try Whistling This - Neil Finn
Boys for Pele - Tori Amos
In Rainbows - Radiohead
Meddle - Pink Floyd
The Piper at the Gate of Dawn - Pink Floyd
Morning Phase - Beck  
Then Play on - Fleetwood Mac