කිවිඳියගේ මා කියවූ පළමු සංග්‍රහය වුව, ඇගේ අන් කෘතීන් ලයිස්තුව දුටු කල, බොහෝ කාලෙක පටන් කවි නිර්මාණයේ සිටි අයෙකු බව දැක ගතිමි. මේ කවි පොත කියවීමට ආසන්නම හේතුව, 2019 ප්‍රකාශ වූ මෙම සංග්‍රහය 2020 හොඳම කාව්‍ය සංග්‍රහයට හිමි ගොඩගේ සම්මානය දිනා ගැනීමයි.
එහෙත් කාව්‍ය සංග්‍රහය කියවීමේදී මට හැඟුනේ මෙහි සම්මානයක් දිනීමට තරම් අරුමැසි නිර්මාණ අවම බවයි. ඈ අපූරු ලෙස බස හසුරුවා ඇති බවත්, පද පේළි වල රිද්මයක් පවත්වාගෙන ලියා ඇති බවත් සත්‍යය. එහෙත් මා නම් කවියකින් බලාපොරොත්තු වන්නේ, යම් සියුම් විදුලි සැරක්, තිගැස්මක්, දෙයක් පිළිබඳ ප්‍රශ්ණ කිරීමක්, ක්‍රීඩාශීලිත්වයක්, හෝ අවම වශයෙන් වෙඩිවර්ධන කරන්නා සේ වචන සමඟ අඩවු අල්ලන ගමං අපහැදිලි හෝ චිත්‍රයක් ඇඳිමය. ඒ නිසාය, අදටත් අජිත් තිලකසේන ගේ "මන්දා" මට කෙදිනවත් අමතක නොවෙන කවියක් වන්නේ. ඒ නිසාය, ඊයේ හවස පිටු පෙරළන ගමන් කියවූ සුදර්ශන සමරවීරගේ "වොලිබෝල සෙල්ලම නම් අපේ ප්‍රේමය" කවියේ අඟර පෑම සහ යොවුනෙකුගේ පෙම් බැල්ම අමතක නොවන්නේ. එහෙත් රන්වන් පත් හී එවන් අපූරු අවස්තා අවමය.
නිදසුනක් ලෙස වී බිසක වැලපුම කව ගනිමි. අපූරු පද පේළි බෙදීමකින් පොහොසත් වුව, අපූරු රූපක තිබුන ද,
මෙවන් කවි වල නැවුම් බවක් නැති තරම් ය.
"දිරා බඩවත වේ හුඹස් යට
පුපුර පුපුරා හැලෙන නහරය
බිඳී ගිය පා වාරු නතියෙන්
හිඳී අවසඟ වෙමින් දින දින"
සිත ට බරක් ගෙනෙන "ළමා නිවසයේ අවුරුදු උළෙල" කවි පංතිය ට උක්ත මාතෘකාවද බොහෝ විට මීට කලින් ලියැවුණු ආරේ එකකි. ගැබ් පෙළහර, දුෂ්කර පාසලේ ගුරුතුමිය, පබා, මලක මළගම, සසර, කොස් ගස, කුල්ලේ විස්සෝපය අදි කවි මෙම නැවුම් බවින් තොර හෝ අඩු කමට තවත් නිදසුන්ය. මේ සියළු කවි කියවන අතරතුර රසවිඳිය හැක. එහෙත්, හෙට දවසේ මෙම සංග්‍රහය මට විශේෂයක් ගෙන දේමට තරම් මතකයේ රැඳීමක් කිරීමට තරම් බලපෑමක් නොකරනු ඇත. එතැනය මෙම කාව්‍ය සංග්‍රහයේ සුවිශේෂියත්වයක් මා නොදකින්නේ. උත්ප්‍රාසය නම්, කිවිඳිය ම මේ ගැටළුව අන් ආරකින් තම කවකට මතුකලීමය. ඒ "සිර ගත වීම" කවිය ඔස්සේය.
"වසාලම්මට නම් සිතෙන්නේ අනවසරයෙන් එබෙන කටු කිනිත්තකට වඩා ( මොකද සුලභ මාතෘක රැසක් මෙහි ඇත) ගවේෂණයක යෙදෙන්නේ නම්, ඇගේ බස හැසිරවීමේ බුහුටිකමත් සමඟ වඩා කම්පණයක් ගෙනේමට සමත් නිර්මාණ ඇගේ පන්හිඳ අග මතුවනු ඇතැයි කියාය. කිමද ඊට ආසන්න අවස්තා දෙක-තුනක් ද මෙහි නැතුවා නොවේ. ගාමිණී හෝල්, ළමයි හිරිපොද වැස්සට අකමැති, කොතැන හරි තියෙන්නැති නිමාවක්, ආදි කව් මෙන්ම නුඹත් මමත් යන කවි වල යම් වඩා විවෘත වීමට දැරූ ප්‍රයත්නයක සේයාවක් දැකිය හැක.
දොරකවුළු
තනිව ඉමි
ලියන්නට අලුත් කවියක්
ලබනු වස් ඉඩ හසර
...
උස් තුරෙකින් නෙළූ
වියළි පත්
අනවසරයෙන් එබෙයි කුටියට
කටු කිණිත්තක පිපුණු
මල් සුවඳ ඇබින්දක් හා මුහුව
කුමන අරුමයක් විද
කවි තිඹිර ගෙයට වැද
විලි රුදාවෙන් හඬයි
පන්හිඳ"
"නොගිලිහුණු කඳුළක් නෙතින් ගෙන
ගුරු මේසයට හිස නමා ගෙන
බියෙන් තැති ගත් මුවැත්තිය නුඹ
සෙනේ සුවඳක් ළඟ මුවා වුණ
...
එදා මහපට ඇඟිල්ලෙන් බිම
හාරලා සඟවන්න බැරි වුණ
සෙනේ කොළ අද නැති වුනත්
අකුරු අමුණා යැවූ පණිවුඩ
කොතෙක්දැ යි මම දන්නවා
( නුඹත් මමත්)"
ඉදින්, සමස්ත වශයෙන් අපූරු ලෙස බස මෙහෙයවීම හේතුවෙන්, කියවන විට යම් ආශාවකින් කියවිය හැකි මුත්, සාර්ථක කවියක ලකුණක් යැයි සිතිය හැකි, මතකයේ රැඳෙනාරේ සිතුවිලි කැළබිල්ලක් ගෙන ඒමට බොහෝ අවස්ථා වල දී අසමත් වීම නිසාත්, මීට කලින් අප රට බොහෝ කවීන් නිර්මාණයට මුල් කර ගත් මාතෘකා ම මුල් කරගැනීම නිසාත්, මට මේ කාව්‍ය සංග්‍රහය "හොඳ" කාව්‍ය සංග්‍රහයක් වුව, සුවිශේෂි, මතකයේ රැඳෙනාකාරයේ එකක් නොවනු ඇත.
කවිවර (2019)
No comments:
Post a Comment