සල් ගහ යට - රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ

 

මෑත ඉතිහාසයේ අපේ ප්‍රවීණතම කවියා ලෙස අයෙකුට නම් කල හැකි රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ ගේ බොහෝ සංග්‍රහයන් මට මගැරී තිබේ. මා මීට පෙර කියවා තිබුනේ තරු ලකුණ පමණකි. මෙම සංග්‍රහය හැර අන් බොහෝ සංග්‍රහයන් මෑතක එක්‍ රැස් කර ගත්තද තවම කියවීමට  කාලය නොයෙදුණි. එවන් වටපිටාවක ය දැනට මුද්‍රණයේ නැති මෙම සංග්‍රහයේ පිටපතක් මගේ මිතුරෙකු හේතුවෙන් මා අතට පත් වන්නේ.  මා සතුව මෙය පවතින්නේ දින කිහිපයක් පමණක් නිසා සතියකට අඩු කලකින් මා මෙය මා කියවා නිම කලෙමි.

මෙහි අපූරු කවි පංති රැසක් ඇතෙන්, එය රසවත් හා සාර්ථක සංග්‍රහයක් ලෙස නම් කල හැකි බැවි සැබවි. එනුමුදු, මෙහි අපි අද වන විට අපේක්ෂා කරනා, නැතහොත් සිංහල කවියට හුරු මැයන් අලලා ම කවි නිර්මාණය වී තිබීම මා අවදානයට යොමු විය. මීට වසර 25ට පෙර නිකුත් වූ කවි එකතුවක් ගැන එවැන්නක් කීම සාධාරණ කියමනක් ද යන්න, දෙවනුව මට සිතෙන්නෙ, රත්න ශ්‍රී මේ කවි සිතුවිලි වල පෙර ගමන් කරු වුවා වන්න ට ද ඉඩ තිබූ බැවිනි. එහෙත්, අද වන විට එරික් ගේ, යශෝධා සම්මානිගේ, සහ වෙසෙසින් ඉසුරු චාමර සෝමවීර ගේ කවි කියවා  මේ කවි කියවන විට, මට හැඟෙන්නේ නිතර කවියට ගන්නා සිතුවිලි ඔස්සේ, මැනවින් බස හසුරුවන කවියෙකු ගේ නිර්මාණ මිස, නව කවි සිතුවිලි වලට උත්පාදනය දෙන්නකු නොවෙන ලෙසට ය. පෙර ද අද පිළිගත් ලෙස මා මෙය අවුරුදු 25 ට පසු ව කියවන නිසාත්, කවියා ම පෙර වදනේ කියනාකාරයෙන් තමන් ද වසර 7-8 කාලයක් ලියූ කවි එකතුවක් වීමත් නිසා එහි යම් කල් ගිය බවක් තේරුම් ගත යුතුය.  (  මෙම අදහසේ දොසක් ඇත්නම්, මට පෙර මේ කවිය කියවූ ඇත්තන්  කමා කොට මෙම ආස්ථානයේ දොස් පෙන්වා දෙත්වා. ) එහෙයින්, මා වෙසෙස් කරුණක් වෙත යොමු වෙමි. මේ කවි ලියූ යුගයට දශක තුනකට පමණ පසුව සිට, අද ඒවා නූතන අදහස් හා ගලපන්න ට උත්සාහ කරන්නෙමි. 

එසේ වර්තමාන අදහස් හා එදවස අදහස් අතර වෙනසක් ඇති වූ කවි පංති කිහිපයක් තෝරා ගතිමි ;

මෙය මා සිත් ගත් කවි පංතියකි. තමන් පසු කර යන බව දැන දැන සිප් බෙදා දීමේ ගුරු සිත, දෙවෙනි වන්නේ තමන් පසු කර යෑම තම පරම සතුට කර ගත් දෙමාපිය සිතට පමණක් විය යුතුය. එහෙත් මේ කවි පංතිය, එක් වෙසෙස් කාරණාවක් ගුරුවරයෙකුට ඉතුරු කරන බව මතක් කරලීමට තැත් කරයි. ඒ තම සිසුවා ඇතුළුවන සමාජයේ පින්-පවු දෙක වෙන් කර අඳුනා ගැනීමට තරම් ඉවරයක් නොහැකි එකක් බව මතක් කර දීම ගැන ගුරුවරයාගේ අවදානයයි. අවුරුදු 25 ට වැඩි මේ අවවාදය නූතන යුගයේ අවඥ්ඥාවට ද ලක් වීමට ඉඩ තිබීම, සිතීමට තවත් කාරණාවක් ඉතුරු කරයි.  අද සමාජ සාධරණත්වය සහ නීතියේ පරමාදීපත්වය ගැන නූතන යහපත් යොවුනන් අවධානය යොමු කරලීම යුගයේ අවශ්‍යතාවක් වන්නේ දිනෙන් දින රෝගී බව උත්සන්න වන්න අප සමාජය නම් සිරුර, ඉන් බේරා ගැනීමට ය. පින් පවු පමණක් තැකීමෙන් පසු ගිය අවූරුදු හැත්තෑ ගණනක් තිස්සේ අප රට ට එතරම් සෙතක් වූ බව පෙනී නොයන්නේ, ලක්ෂ ගණන් මල් පුජාවන් ද එවන් පින් ගොඩට අප ඈඳූ නිසා ද ?

නූතනත්වය, දෙමාපියන් ට එතරම් කාරුණික නැත. දරුවෙකු මෙලොවට
ඒමට ආයාචනා නොකලෙන්, තමන් බිහි කල දරුවා ගේ උන්නතිය පිළිබඳ පූර්ණ වගකීම දෙමාපියන් සතු වෙතත්, දෙමාපියන් විය පත් වූ විට වැඩුණු දරුවන් ඔවුන් බලා ගැනීම සමාජ සිරිතක් පමණක් වන තැනට තල්ලු වෙමින් පවති. පෞද්ගලිකව මා මේ ආස්ථානයට කැමතිය. එහෙත්, නව යොවුන් වියට පා තබන දරුවන් අප හා ගැවසෙන කාලය අඩු වද්දී එය සිතට නොදැනෙන්නේ නොවේ. මේ ඈත් වීමේ මුල් කාලයයි. කල හැක්කේ ඊට අනුගත වීම පමණි. ඒ අර්ථයෙන්, දරුවන් ගේ වර්තමානය ගැන සිතේ රැකගත් සතුටක් මිස, තමන්ගේ කැප කිරීම ගැන සියුම් ව හෝ කුල කීම නූතන දෙමාපියන් ට තරම් නොවන්නේ යැයි සිතිය හැක. ඒ අතින් මෙම කවි පංතිය පියෙක් තමනට ම කියා ගන්නා රහස්‍ය කෙඳිරීමක් වුවත්, එහි ඇති සියුම් පසුතැවීම මුල් කර ගත් දුක් අඳෝනාව අද වන් දවසක නැවත සිතිය යුත්තක් ලෙස සැලකීම දොසක් ද ?

අද වන විට අප රට පවතින්නේ ආර්ථිකව ඉතා අවදානම් සහගත තත්ත්වයකය. ඇත්තෙන්ම බංකොලොත්බාවයේ  අබියසය. මෙය දවසකින් දෙකකින් ඇති වූ තත්ත්වයක් නුවූවත්, වර්තමාන රට කරන ඇත්තන් හා මෑතක රට කල ඇත්තන් ද, ඊටත් පෙර රට කල ඇත්තන් ආදි බොහෝ පිරිසක් ඊට වගකිව යුතුය. එලෙසම අප රට මහජනතාව ද ඊට වගකිව යුතුය. අසූව දශකයේ අග තත්ත්වය මීට වඩා අසරණ ද යන්න ගැන සිතුන ද, එය ගැලපුමට,  සංසන්දයට තරම් කරුණු කාරණා මා වෙත නොවේ. එහෙත් පෙර කිසි කලෙක නොවූ තරම් රට හැර යාමට ජනයා උත්සුක වනවා පමණක් නොවේ, සමාජ ජාල වල අලුත උපන් දරුවකු තමන් නැවත ලංකාවේ උපන් බව දණ ගත් කල ඇතිවන නුරුස්නා බව ඇඟෙවෙන "මීම්" ද, අමරදේවයන්ගේ "සසර වසන තුරු" ගීතයේ "පින්කෙත... යළි උපදින්නට හේතු වාසනා" තිබිය යුතුයි යන්න හාස්‍යයට ගැනෙන්නේ ද, සාමාන්‍ය ජනතාවගේ ඉවසීමේ සීමාව පැන ඇති බව ඔප්පු කරලීමට මෙනි. එහෙත්, රත්න ශ්‍රී ගේ මෙම කවි පංතියෙන් 1996 ට පෙර යුගයක ද, පින්කෙත යන්න උත්ප්‍රාසයෙන් යෙදී ඇති බව පෙනී යයි. රත්න ශ්‍රී අසූව දශකයේ අග අප රට සිටි දුර්භාග්‍යමත් යුගය ගැන මෙනෙහි කරමින් මෙම කවි ලියුවේද ?

මේ කවි පංතිය මා සිත් ගත්තේ, නොන්ඩියෙන් යන සෙනසුරා හා දුක් විඳිනා ජනයා අතර අති සහෝදර බැඳීම ගැන ඇඟවෙන අයුරු මා සිත් ගත් නිසා ය. මෙහි පෙර කවි තුන්පංතිය තරම් වසර 25-20 ක අදහස් පෙරළීමක් ගැන  කීමට නැත්තේ, කවියා එවකට ද ඊට අකුත් අර්ථ කතනයක් දී ඇති හෙයිනි.

සමස්ත ලෙස රසවිඳි කවි පංතියකි. බොහෝ විට මා සිත් ගත්තේ කවි මැය සහ් එහි  අදහස් වලටත් වඩා භාෂා භාවිතාවේ ශූරත්වයයි. වර්තමානයේ වඩා කථන බසට ආසන්න කවි බසක් භාවිතාව නිතර දැක ගත හැකි වෙතත්, මෙහි එවන් අවස්ථා නැති තරම් ය. එපමණක් නොව සමහර ඓතිහාසික අවස්ථා කවි නිමිති කෙරෙන තැනක ඊට සරිලන බසක් භාවිතාවට තරම් කවියා බස භාවිතාවේ දක්ෂය.

ඉඩ ඇති පරිද්දෙන් 1979 ප්‍රකාශ වූ 'බිය නොවන් අයියන්ඩි' සිට පිළිවෙලට කවියා ගේ සංග්‍රහයන් කියවීමේ දොළක් ඇතත්, සීමීත කියවිම් ඉඩ අනුව කවදා එම සැලසුම් පළදරාවි ද යන්න ගැන සිතිය නොහැක.

මුද්‍රණය - 1996 ( ගොඩගේ )
ශානරය - කාව්‍ය
ශ්‍රේණිය - ****