සේපාලී මායාදුන්නේ ගේ සම්මානලාභි "මහාසාමි" නවකථාව කියවාගෙන යනාතරේ නිසඟයෙන් පාඨක මනසට එල්බෙන කුකුසකි, ආඛ්‍යායනය උත්තම පුරුෂයෙන් මෙහෙයවන ඒකනායක සුමංගල ගණින්නාන්සේ සත්‍ය වශයෙන් ම වැඩවිසූ චරිතයක් ද යන බව. සීමිත පොත් ප්‍රමාණයක් සමඟ රටින් බැහැරව වෙසෙද්දි, අප කථක, ඓථිහාසික චරිතයක් බව සොයා ගැනීමට "ගූග්ල්" මෙසේ උපකාරි වුණි . නවකථාව මුළු පිටු 390-ගණණාවක් පුරාවට ම දිග හැරෙන්නේ මේ ගණින්නාසේගේ ආඛ්‍යායනයෙන් හා දෘෂ්ඨි කෝණයෙනි. භාවිත වහර අදාළ ඓතිහාසික යුගයේ භාවිත බස ද නොදන්න මුත්, සංඝත ලෙස කෘතිය පුරාව ට ම එක ම ආදි වහරක් භාවිතාව හරහා පාඨකයා කෘතිය පුරාවට උක්ත යුගයේ ජීවත් කරවීමට සමත් වී ඇත. කෘතිය ආරම්භව නොබෝ වෙලාවකින්, ආඛ්‍යාන රටාවට හුරු වන පාඨකයා, ඉන් මිදෙන්නේ නැත. අප ද නරේන්ද්‍රසිංහ යුගයේ ජීවත්වෙමින් ගණින්නාන්සේ ලා ගේ කියුම් කෙරුවල් හා ජීවන රටා අතර ජීවත් වෙයි.කෘතියට පුරාවටම භාවිත බස පිළිබඳ නිදර්ශනයක් ලෙස මෙය ගෙන හැර දක්වමි :"දෙවැනි විමලධර්මසූරිය සමයේ දී සපුවිද සරණංකර හිමියන්ගේ ශිෂ්‍ය වූ රම්මල වනරතන හිමියන් අස්‌ගිරි ගෙඩිගේ විහාරයේ අධිපතීත්වය දැරූ අතර, එම පරපුරෙන් පැවත ආ 'ඒකනායක සුමංගල' නම් ගණින්නාන්සේ නරේන්ද්‍රසිංහ රාජ්‍ය සමයේ දී කඩදොර විහාරයේ වැඩ වෙසෙමින් මහනුවර ගෙඩිගේ විහාරයේ ද භාරකාරීත්වය උසුළා ඇති බව කඩදොර තුඩපතේ සඳහන් වෙයි. "(දළදා ගමන් මාළිගාව - නිමේෂ තිවංකර සෙනෙවිපාල : දිවයින 2014 අගොස්තු සවෙනිදා )
"... පැවිදි වීද අපුල්ලන කත් ගෙනියන නෘත්‍යා දී අංග පවත්වන ගණින්නන්සේලාගෙන් අප සර්වඥයන් වහන්සේගේ ශ්‍රී සද්ධර්මයට සිද්ද වෙන්නේ බලවත් හානියක්ම ය. රජතුමන්ටත් අදිකාරම්වරුන් ප්‍රධාන නිලමක්කාරයින්ට ත් බිම දිගා වී වන්දනාමාන සිද්ද කරන පැවිද්දන් බුද්ධ ශාසනයට අවශ්‍ය නැතුවා ය... ගිහියන් ආවාහ විවාහ කටයුතු සිද්ධ කරගෙන ලෞකික ජීවිතයේ සමෘද්ධිය සාදා ගත යුතු වගත් සැබෑය... එහෙත් පවුල් පන්සල් ඇති අය පැවිද්දන් වන්නේ නැතුවා ය..." (242 පිටුව - සරණංකර සිල්වත් තැන )
නවකථාවේ අවදානය යොමු කරන කාලපරාසය තුල, අප ඉතිහාසයේ වැදගත් අවස්ථා රාශියක් ග්‍රහණය කොට ඇත. එම සිදුවීම් ඉදිරිපත් කොට ඇති අයුරු, ඒ යුගයේ ජීවත් වන පාඨකයා ට සමීපරූ මැවෙනාකාරයෙනි. අප රට උපසම්පදාව ලැබූ සඟ පරපුරේ අභාවය, නරේන්ද්‍රසිංහ "සෙල්ලං" නිරිඳු ලෙස නම් ලද්දේ කෙසේ ද, ගණින්නාන්සේලා තමනට ලැබී ඇති පරවේනි ගම් තුලින් පෝෂණය වෙමින්, රාජපාක්ෂිකත්වය දිනාගෙන තම පැවැත්ම තහවුරු කලේ කෙසේ ද ?, සරණංකර පරපුර හා ගණින්නාසේලා අතර වූ නිරන්තර ගැටුම්, දස්කොන්-ප්‍රමිලා සිද්ධිය හා ඒ හරහා පණ ලැබූ, අද දක්වා අප අතර ප්‍රචලිත කථා, ක්‍රමයෙන් වඬිග පරපුර රාජධානියේ බලවත් පාර්ශවය බවට පත් වූ අයුරු, අප රට රදළ පරපුර මුහුණ පෑ ගැටළු, රාජ බලය හමුවේ හා අභ්‍යන්තර මත ගැටුම් නිසා අනේකවිධ අවස්ථාවල ඔවුනට දංගෙඩියට යාමට වූ අවස්ථා ආදි වශයෙන් පාඨකයා ඇඳ බැඳ තබා ගන්නා සිදුවීම් පෙළක් හරහා ආඛ්‍යායනය දිග හැරේ.
කතුවරිය පසුගිය දිනෙක සිළුමිණ පත්‍රයට ( 2015-09-13) කියා තිබුණේ මේ සිදුවීම් හා වර්තමාන දේශපාලන සිදුවීම් අතර සමානකම් දැකිය හැකි බවෙකි.
මට වුවමනා වුණේ ඒ කාලෙත් මේ කාලෙත් ඒ තරම් ලොකු වෙනසක් නෑ කියන එක පාඨකයන්ට පෙන්වා දීමටයි.මේ ගැලපීම විවිධ ස්ථර ඔස්සේ අගයන්ට හැකිය. ඒ අනුව සමස්තයක් ලෙස එකඟ වන්නා හෝ නොවුනා හෝ වේවා, තම ව්‍යායාමය උදෙසා ලේඛිකාව දරා ඇති ප්‍රයත්නය, පාඨකයෙකු වශයෙන් මා පුදුම කරවයි. කිමද මෙහි ඇත්තේ උදෙක් ඓථිහාසික සිද්ධිදාමයන්ගේ පෙළගැන්මක් පමණක් නොවේ. එම ඓථිහාසික සිද්ධිදාමයනට ගණින්නාන්සේ ගේ දෘෂ්ඨියෙන් පණ දීම, එහි විශ්වාසනීයත්වය රැකෙනා අයුරින් එම කර්තවය ඉටු කිරීම, හුදෙක් සාහිත්‍ය් අ නිර්මාණශීලිත්වය පමණක් මඟින් හෝ, ඉතිහාසය පිළිබඳ දැනුම මඟින් පමණක් හෝ, ඉෂ්ට සිද්ධකරගත හැකි නොවන නිසාය. මේ එක් එක් අංග කිරා-මැණ විවිධ මාත්‍රාවෙන්, සුදුසු අවස්ථාවන් වලදි පමණක් භාවිත කරමින්, මෑත කාලයේ බිහි වූ විශිෂ්ඨතම කෘතියක් ලේඛිකාව බිහි කොට ඇත. අවසන් වශයෙන් කිව හැක්කේ, මේ කෘතිය මේ වසරේ නිර්දේශ නොවී වෙනයම් කිනම් වසරක හෝ ස්වර්ණ පුස්තක සම්මානයට නිර්දේශ වූවත් එය ජයග්‍රහණය කිරීමට හැකියාව තිබූ
බවයි. එක් වසරක රන්කරඬුව හා මහාසාමි යන විශිෂ්ඨ කෘති දෙකම කියවීමට ලැබීම හරහා, අපි පාඨකයන් ලෙස වඩා බලාපොරොත්තු තබා ගත හැකි අවදියකට පා තබා ඇතැයි සිතමු.
No comments:
Post a Comment