දික්කසාදය - පියල් කාරියවසම්

මෙම කෙටිකතා සංග්‍රහය, අද වන විට කෙටි කතාව වෙනුවෙන් විශේෂයෙන් යම් කීර්තියක් දිනාගෙන සිටින ලේඛකයාගේ පළමු නිර්මාණය යැයි සිතමි. පොත ආරම්භයේ, කෙටිකතාවනට පෙර  'වචනයක්.' කියන ලේඛකයා,

'අදින් වසර තුන හතරකට පෙරාතුව සටහන් කරන ලද මේ කතා වලින් සමහරක් ගත් විට හෙලිවන ධර්මතාවයන් සමඟ අද මා එකඟ නොවූවත් එදා මගේ ස්ථාවරය පිළිබඳ අද මට ස්වාධීන ලෙස බලන්නට හැකි හෙයින්ම මේවා මුද්‍රණයට මම නිර්භීත වූයෙමි.',

                                                                                             යැයි කියයි.මේ ප්‍රකාශය කෙටි කතා කියවීමට උත්තේජනයක් මෙන්ම, අප ගේ ද ස්ථාවරයන් පසු ගිය වසර 10-15ක් කාලය තුල වෙනස් වීම  තුල අප මීට අවුරුදු හය-හතක ට පෙර කියූවක් අද එලෙසටම කියාවීද, නැත්නම් මතයන් හි වෙනස්කම් ඊට වඩා දුරක් ගොස් ද යන්න ගැන මා සමඟ මට ඇති සාකච්ඡාවන් මතක් කරයි.


මංගලම් : මූලික ව ම ඒක පාත්‍ර භාෂණයක් වෙන මෙය කතිකයාගේ මංගල නැකත ට ආසන්න විනාඩි කිහිපයක් තුල සිදු වූ මතකයන් පෙළකි. ඔහු ගේ අහිංසක ගම්බද දෙමව්පියන් මංගල්‍යයට පැමිණීම, නීතීඥ වෘත්තියේ ස්වභාවය, වේගයෙන් නැති වෙන තම තාරුණ්‍යය, අවිවාහක තම හොඳම මිතුරා කෙරෙහි සියුම් ඊරිසියාව යන හැඟීම් ගොන්නක ඔහු මනස හරහා දිව යන වේගයෙන් ම පාහේ අප ඉදිරියේ දිගැරේ.  සුවිශේෂිබවක් නොවූවත්, ආත්ම භාෂණයක අවංකබව සිත්ගන්නා සුළුය.


සිය දේශපාලනය ( නොහොත් පක්ෂය වෙනුවෙන් තමන් ගේ වගකීම ) ඉදිරියේ පියා නැති තම දිවියට බලාපොරොත්තුවක් ලබා දුන් තම ලොකු තාත්තා පාවා දීමේ උභතෝකෝටිය මුහුණ දෙන තරුණයකු ගේ තීරණය මතුවෙන ලෙස ලියා ඇති මෙම කෙටි කතාව, සැකිල්ලක ආකාරයෙන් ලියැවී ඇත. එහි පුද්ගල මනෝ ඝට්ටනය පැහැදිලි වුව ද, ලේඛකයා මෙම නිර්මාණය අද ලියුවේ නම් මීට ලෙස පරිපූර්ණ ලෙස ලියැවෙන්න ට ඉඩ තිබෙන බව හැඟිමක් මා තුල ජනිත විය.

නපුරු හීන පෙනුණේ පෙර පවට නොවෙයි කෙටි කතාවේ අවසානය  ප්‍රශස්ත නොවූවද, එම අවසානය තෙක් කෙටිකතාව ගලා ගියේ සිනමාපටයක් ලෙසිනි. ඇත්තෙන්ම එය එවන් නිර්මාණයකට යෝග්‍ය විය හැකිය. සලකන්න හේ කෙටිකතාව අරඹන අයුරු:

"මහා නගරයේ අහු කොනක් පාසා කළුවර දිය ගලා ගියේය. සැණෙකින් ජීවි අජීවි සියලු දේ දිය පහරේ ගිලුනාක් මෙන් නොපෙනී ගිය ද, මහලු නියොන් ලාම්පු කර තබාගත් , කොන්ක්‍රීට් කණු එක දෙකක් එහෙන් මෙහෙන් මතු වූ හෙයින් ද යකඩ යක්ෂයින්ගේ නෙත් අගින් කඩා වැටුණු එළි තාර පාරේ කහ ඉරි මත පතිත වූ හෙයින් ද, නගරය සහමුලින් අඳුරු වන්නට තිබූ ඉඩ ඇහැරුණේය. " (24 පිටුව)

කැළණි ගඟ අසබඩ දෛනික මිනිස් වාසය සඳහා කල යුතු යුද්ධය ඉතා තාත්වික ලෙස නිරූපිත කෙටිකතාවකි.

අයෙකුට, ඔහුගේ දරු පවුලට කුසට අහරක් ඇතිව දිවි ගෙවීමේ නොහැකියාව බොහෝ හොරකම් වලට මුල යැයි කිව හැක. එක්තරා භීෂණ සමයෙක, එදා වෙලා සරි කොට ගත නොහැකි අසරණයෙකු ඔහුගේ දරුගැබක් රකින කරන බිරිඳ කෙරෙහි ඇති ඉවසිය නොහැකි දයාව හමුවේ, ගත් යම් පියවරක් අලලා ලියැවුන්නකි, හරන්තක යන කෙටි කතාව. මෙම කතාව මීට පෙර බොහෝ දෙනා විවිධාකරයෙන් පැවසිය තිබිය හැක. මෙහි එන පන්සලේ හාමුදුරුවන්ගේ උපේක්ෂාව මෙම කෙටිකතාවේ රසවත් ම කොටසයි:

"මොනාද අපේ හාමුදුරුවනේ අරන් ගිහින් තියෙන්නෙ ?"

"මිරිස් තුන පහ ටිකකුයි හාල් මුට්ටියයි. මිනිස්සුම දීපුව, උන්ට හිඟ උණාම උන් ගන්නවා" ( 47 පිටුව )

යතාර්ත මායීම් වලින් තරමක් ඈතින් තිබෙන කෙටි කතා කිහිපයක් මෙහි වෙයි - අපට හමු වන පළමුවැන්න මෙම සංග්‍රහයට එහි නම ලබා දුන් "දික්කසාදය" නම් වූ කෙටි කතාවයි. එක්ටැම් ගෙවල් වල වෙසෙමින් මිනිසුන්ගේ ගැටළු මතින්  මුදල් හදල් හම්බ කොට, පොළොවෙන් ඈත් ව "එක්ටැම් ගෙවල් වල" විසීම පිළිබඳ අවඥ්ඥා සහගත කියවීමකි මෙම නිර්මාණය. දික්කසාදය ඊට ඍජුව සම්බන්ධ නොමැති, එහෙත් මිනිස් සන්තානයේ ඇති චපල බව ප්‍රකට කරන්නකි. සාර්ථක නිර්මාණයකි.

මෙහි එන "කළු පුසා" ද යථාර්ත සීමාවෙන් ඔබ්බේ පවතින කෙටිකතාවකි. දේශපාලන බළල් හස්ත, බලවතුන්ගේ පැවත්ම ට තර්ජනයක් වන විනාශ කර දැමිමේ ධර්මතාව ඉතා සාර්ථක ලෙස නිරූපනය කෙරෙන කෙටිකතාවකි.

බීමතින් දොඩමළු වන මැදිවියේ අයෙකු සහ අප කථක තරුණ විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයා අතර දිගැරෙන "සිත්තරෙකුගේ පුරාවත" මත්පැන් හා සම්බන්ධ රසවත් අත්දැකීම් මෙනෙහි කරනාකාරයේ සියුම් රසවින්දයක් ගෙන එන්නකි.

කෙටි කතා සංග්‍රහය අවසන් වන්නේ, "යෝදයාගේ මල් උයනේ අලුත් කතාන්දරයෙනි". යථාර්ත සීමාවෙන් බාහිරව දිගැරෙන මෙම කෙටිකතාවෙන් පැරණි ක්‍රමයන් මගින් අලුත් පරම්පාරවන් ට හැදී නැගී ඒමට ඇති අවස්ථා අඩාල කිරීමත් ඊට එරෙහිව නැගී එන රැල්ල පිළිබඳත් ඉඟි කරයි. නුමුදු කියවාගෙන යද්දී, මෙම කෙටිකතාව සමාප්ත කලා තරමක් ඉක්මන් වැඩි යැයි සිතෙයි.

පිටු 92ක් තරම් වූ මේ කුඩා පොතේ කෙටි කතා අටකි. ඉන් බහුතරය රසවත් ය. එහෙත් "කුරිරු සුරංගනා සිහිනයක්" කියවීමෙන් අනතුරුව, අප කෙසේ උත්සාහ කලද මෙම නිර්මාණ අප ට කියවෙන්නේ ඊට සාපේක්ෂවය. මෙය ප්‍රකාශ වූ 1997 ට ආසන්නයේ, එනම් 89 කැරල්ලෙ උණුසුම තරමක් තවම මතක යුගයක මෙ නිර්මාණ කියෙව්වේ නම් ඉන් අප ලබනා රසය මීට වඩා තීව්‍ර වන්නට තිබූ බවකි අපගේ අදහස. අද වන විට මෙය මුද්‍රණයේ ඇතැයි නොසිතමි. මහජන පුස්තකාලේ දී නෙත ගැටුනෙන් වහා මේ අවපැහැ වූ පිටපත ගෙනැවිත් කාර්‍ය බහුල කාලයක ටිකෙන් ටික සති දෙකකටත වඩා කාලයක් තුල කියවූවෙමි.

සන්තිපරං - චම්මින්ද වෙලගෙදර

මා කෙතෙරම් ප්‍රවේශමෙන් මා කියවන පොත් තෝරා ගත්ත ද වරින් වර, අනවශ්‍ය "පොත් ගෙඩි" වලට ද කර ගහන්න ට සිදු වේ.  මේ පොත ද නොකියවා සිටියා නම් එතරම් පාඩුවක් නොවෙනාකාරයේ එකකි -එසේ මා කියන්නේ මෙය කියවීමට මා ගත කල කාලය හා සිතා බලා ය. කතුවරයා ට පිටු 502ක් තිස්සේ ඇද යන කතාව මීට වඩා සංක්ශිප්තව,  පිටු 300කින් පමණ කීමට තිබූ බවකි මගේ අවංක අදහස. එම නිසා මේ පොත ගැන "සොත්තහං" (සොම්නසට පත්වන්ට ) වන්නට නොහැක. පිටු 250ක් පමණ වන විට මේ පොත කියවාගෙන යාම "හඥුන්පොත" ට ( හදවත ට) බරක් විය. "සීරිමංදම" (හිසට ) ට ද වේදනාවක් විය

 කෘතියේ ඇති ප්‍රධාන ධනාත්මක ලක්ෂණය ප්‍රාදේශීය වශයෙන් සහ කාලෝචිතව භාවිත කොට ඇති බස - එම බස මෙතරම් බහුල ලෙස දෙබස් තුල භාවිත කරලීමට නම්, මහඟු විමර්ශනයක් කල යුතුව තිබිණි. කතුවරයා එය සාර්ථකව ඉටු කොට ඇත. කතුවරයා පෙරවදනේ ඒ ගැන මෙසේ කියයි:
"නුවරකලාවියේ ඇත්තන්ගේ බස් වහරේ යොදන බොහෝ වදන් අමුතුය. සමහර වදන් මතු වී එන්නේ වැදි බස සමග තිබූ කුලුපග ඥාතීත්වයකි. ඔවුන්ගේ බසෙහි ඇති වෙනස අමුතු බස් වහරට වඩා එය වහරන ආකාරයේ ඇති වෙනසයි..."
ඒ අතින් කතුවරයා විශාල පරීශ්‍රමයක් දරමින්, මේ නවකතාව නිර්මාණය කොට ඇත. එහෙත් මෙහි කතාවේ ගලා යෑම ඉතා මද වේගයකිනි. කියවන්නිය වෙහෙසට පත් වේ. මා මෙය පිටු 120කින් පමණ එක් වතාවක් කියවීම නැවැත්වුවෙමි - නැවත කියවීම ඇරඹුවේ මගේ ම මුරණ්ඩු කමටය.

. මෙහි ප්‍රධාන චරිතය වීරයෙකු ලෙස ගොඩනගා ඇත. තැනෙක පැවසෙන්නේ බිරිතානි නිලධාරියා ට ඉන්දියානුවන් ට වඩා අප රට වැසියන් වඩා නිර්භීත සහ කෙලින් මිනිසුන් ලෙස දුටු බවකි. මේ 1848 සටනෙන් පසු කලකට ය. නුවරකලාවියේ මිනිසුන් ගැන පවසෙද්දීය. තව තැනෙක "මේක හිංගල රට. හිංගල රට කියන්නේ මරක්කයයි, දෙමළ මිනිහයි දෙන්නම හිටපු රට." ( 120 පිටුව ) - මෙම කතාව ඇත්තය. එහෙත් මේ කියන වකවානුවේ මෙවැන්නක් කීමට තරම් දේශපාලනිකව නිරවද්‍යතාවක් මේ වදන් තෙපළන ස්වාමීන් වහන්සේගෙන් බලාපොරොත්තු විය හැකි ද යන්න පිළිබඳ මා සිත් තුල සැකයක් විය. උන්නාන්සෙගේ සිත්තුල එවන් අදහසක නොමේරු, දළ, වචන වලට තවම නොපෙරළුණු සිතුවිලි මාත්‍රාවක් තිබීම බලාපොරොත්තු විය හැකිය - කිමද විසිවන සියවස උඩුදිව ප්‍රශ්ණයක් ගැන මෙවන් අදහස් 19වෙනි සියවස මෙතරම පැහැදිලි සිත් තුල තිබිය හැකි ද?

තව තැනෙක දිසා ට සහ සිය ඇබේණිය ට අඹු සැමියන් ලෙස එක්වීමේ අවස්තාව, තම දරුවන් ලොකු මහත් වීමත් සමග මගැරීම ගැන කතා කෙරේ. එතැන, අප සාම්ප්‍රදායික ලජ්ජාව සමඟ යම් ස්වභාවික බවක් පෙන්නුම් කරයි. ඔවුන් දිනක් යොදාගෙන "පිල් ගැහෙන්ඩ, කැලේ ගාටන්ඩ" සිතා ගනී - පසු දිනෙක  ඔවවුන් කැළයට වැද එම සුව සිත් සේ විඳී.

නවකතාව අවසන් වන්නේ ඉතා අවාසනාවන්ත සිදුවීම් පෙළක් ඔස්සේ ය. කතුවරයා එකල සමාජ රටාවේ හැටියට සැමියෙකු හා බිරිඳකු හා බැඳි කාරණාවක් වරිග සභාවක් තෙක් යෑමේ අඩපාඩුව පෙන්වා දෙන්නා ලෙස ය. මට නම් මෙතැන දී දිසා ගේ වරදක් ද නොදැක ඉඳිමට නොහැක - ඔහුගේ නම්බුව ඔහු පාහන්නේ අන් අයගේ ජිවිත මතිනි. දැරිවිගේ පියා ගේ අඩුපාඩු ඊට වඩා පැහැදිලි බව සත්තය.

මෙම නවකතාව 2019 සම්මාන නිර්දේශ  වලදි -  විද්‍යෝදය, අවසන් වටය; රාජ්‍ය සාහිත්‍ය, අවසන් වටය, ස්වර්ණ පූස්තක, අවසන් පූර්ව වටය, දක්වා ඒමට සමත් විය - ඒ, කතුවරයා භාෂාව වෙනුවෙන් කල ගවේෂණය වෙනුවෙන් යැයි සිතමි. එහෙත් මෙම සම්මාන "හොඳම නවකතාව" වෙනුවෙන් ලබා දෙන නිසා, නවකතාවක පරිපූර්ණත්වයට හේතු වන අන් කාරණා ද සැලකිය යුතු යැයි සිතමි. ඇත්තෙන්ම මෙවන් නිර්දේශ මේ කෘතියට නොලැබෙන්න මම මේ නවකතාව නොකියවමි. සමහර නවකතා තුලින් "කතාවකට" වඩා "එම යුගයට",  :එම පරිසරයට" අප රැගෙන යාම ය පාඨකයින් ලෙස අපඅගය කරනුයේ. මීට හොඳම නිදසුන බන්ද්‍යෝපාද්‍යාය ගේ "අරණට පෙම් බැඳ" කෘතියයි ( සිංහාරච්චි පරිවර්තනය ). භාෂා භාවිතාව ආදියෙන් කතුවරයා එවන් වෑයමකට යත්න දැරුව ද, මේ කෘතියෙන් එවැන්නක් සාර්තකව සිදු වූ බවට මට කිව නොහැක. ඔහු වරෙක "වීර චරිතයක්" ගොඩ නගන්න තනයි; වරෙක දේශපාලන නිරවද්‍යතාවෙන් යුතු කියුම් කියා පායි; එවන් දෑ නවකතාවේ විශ්වාසනීයත්වය ට බාධාවකි. ඒ අතින් බලනා කල, කියවා වසර 3-4ක් වුවද,  "මැකී ගිය පෙත් මං" ( අනුලා විජේරත්න මැණිකේ ) කෘතිය මැවූ මානසික චිත්‍රය මා තුල තවම යම් තරමකින් හෝ ඇත.

2018 වසරේ ප්‍රකාශ වූ, මා කියවීමට තෝරා ගත් නවකතා පිළිබඳ සාරාංශය

සෑම වසරකම ඒ වසරේ ප්‍රකාශ වු  සිංහල නවකතා වලින් යම් ප්‍රමාණයක් තෝරාගෙන කියවා, මගේ රසාස්වාදය අනුව ඒවා පෙළගැස්සීම මා දැන් වසර 8ක කාලයක සිට කරමින් එන්නකි.  ඒ වසර අට පුරා මා කිය වූ අවම නවකතා ප්‍රමාණය අටක් වන අතර (2011), උපරිමය පහළොවකි (2015). පසු ගිය වසර කිහිපය තුල මා මෙය දහයක් හෝ හැකි නම් ඊටත් අඩු සංඛ්‍යාවකට තබා ගැනීමට උත්සාහ දැරුවද, එය මෙතෙක්  අසාර්ථක උත්සාහයයක් බවට පත් ව ඇත ( නිදසුන් 2017 ප්‍රකාශන - 11 යි; 2018 ප්‍රකාශන 12 යි).

2019 ප්‍රකාශ වූ කෘතීන් රැගත් ස්වර්ණ පුස්තක නිර්දේශ ලයිස්තුව, පසු ගිය දිනෙක (දෙවතාවක් ) නිකුත් විය. පාඨකයන් වන අප ස්වර්ණ පුස්තක, ගොඩගේ, විද්‍යෝදය සහ රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන නිර්දේශ වලින් සහ, අප ට යම් විශ්වාසයක් තැබිය හැකි අන් පාඨකයන්ගේ අදහස් මාර්ගයෙන් කියවිය පොත් ගොන්න තීරණය කරමු. එම නිසා ය සාමාන්‍යයෙන් ඊළඟ වසරේ සම්මාන උළෙල වලට කලින් පසුගිය වසරේ අප කියවීමට තෝරාගත් පොත් ටික කියවා ගුණ දොස් මෙසේ සමාලෝචනය කරනුයේ. කෙසේ වුවද සම්මාන වලින් ජයගන්නා කෘතීන් සහ එම නිර්දේශ පිළිබඳ පූර්ණ විශ්වාසයක් මා සතුව නැත.  ඒ ඇයි යැයි පොත් කියවන ඔබ අප සැම දෙන දනිති - එකක් අපගේ රුචිකත්වයේ වෙනස්කම් ය. අනෙක, ඒ ඒ සම්මාන විනිශ්චය, ඒ ඒ මඬුළු වල සං‍යුතිය, මතය, විශ්වාස මත රඳෙන බැවිනි. ඒ හේතුවෙනි සාහිත්‍ය රසිකයෙකු ලෙස මෙම ව්‍යායාමයේ යෙදෙමින් අප රට පළ වන නවකතා වල යම් ඇගයීමකට නිරත වනුයේ. ඊට අප සමග වසර පුරා මෙම පොත් කියවමින් අදහස් බෙදා ගන්නා බොහෝ දෙනා දායක වේ. ඔබ ගේ ඒ වටිනා අදහස් පළ නොවන්නේ නම්, මට මගේ කියවීමට පොත් තේරීම උදෙසා සම්මාන නිර්දේශ මත පමණක් විශ්වාස කරලීමට සිදු වේ. එය නොවිය යුත්තක් බව මම අත්දැකීමෙන් දනිමි.

වසරක් පුරා ඉතා රසවත් සිංහල නොවන සාහිත්‍ය නිර්මාණ නිකුත් වද්දී, මම මේ ව්‍යායාමයට කාලය මිඩංගු කරන්නේ ඇයි යන ප්‍රශ්ණය සෑම වසරක් පුරා ම මා සිත තුල ම මතු නොවන්නේ නොවේ. එහෙත් අප රට ද නවකතාව යන්න පසුගිය වසර 15-20 තුල අතර බොහෝ වෙනස්කම් වලට මුහුණ දෙමින් ඉදිරිගමනක යෙදෙන බව පැහැදිලිය.  වික්‍රමසිංහ, ගුනසිංහ, අමරසේකර, නවගත්තේගම, ජයතිලක ආදීන්ගෙන් පසුව රාජකරුණානායක, රාහුබද්ධ, ඉලයප්ආරච්චි වැනි අය, අප රට නවකතාව පෝෂණය කලා හු ය. වර්තමානයේ නිබද සාර්ථක සාහිත නිර්මාණයේ යෙදෙන සහ අලුත් ඉසවු සොයන මංජුල වෙඩිවර්ධන, ශමෙල් ජයකොඩි, පී. බී. ජයසේකර  ආදි කතුවරු සිංහල නවකතාවෙන් ඈත් වීමට අපට ඉඩ නොදෙයි. එපමණක් නොව, සැලකිය යුතු කාලයක් නිර්මාණයේ යෙදුන ද, නව ඉසවු, නව නිර්මාණ පරීක්ෂාවන් හි යෙදෙන එරික් ඉලයප්ආරච්චි ( පේත, පරදේසි ), සේපාලි මායාදුන්නේ ( මහාසාමි, සුවඳ සන්නිය ) සහ සුමිත්‍රා රාහුබද්ධ ( සිය සිය පත් සිය, කන්දක් සේ මා ) ආදි කතුවරුන් ද, තරමක  දාර්ශනික අංශයක් වෙත තම නෙත යොමුකරමින් නිර්මාණකරනයේ යෙදෙන කැත්ලීන් ජයවර්ධන ද නිසා සිංහල ප්‍රබන්ධ සාහිත්‍යය සැලකිය යුතු මට්ටමක පවතියි. දැනට පළ කර ඇති පොතක් හෝ දෙකක් නිසා අපට අනාගතයේ බලාපොරොත්තු තබා ගත හැකි කෞශල්‍ය කුමාරසිංහ, චම්පා වෛද්‍යතිලක, විරාජිනි තෙන්නකෝන් වැනි තරුණ ලේඛක-ලේඛිකාවන් ද මා සිංහල නවකතාවේ රඳවනට සමත් ය. මා මේ කීවේ  මට සැලකිය යුතු මට්ටමකින් පසු ගිය කාලයේ දැනුනු ලේඛක ලේඛිකාවන් කිහිපදෙනෙකු පමණකි - ලයිස්තුව අසම්පූර්ණ බව සත්‍යය.

ඉතින් මා කිය වූ 2018 ප්‍රකාශ වු කෘති 12 මාගේ රුචිකත්වය අනුව මා මෙසේ පෙළ ගන්වමි ( අගතියෙන් තොරයි ):

1- මා ප්‍රති. මා - පී. බී. ජයසේකර ****1/2 (මිනිසෙකු තමන් ගේ ජීවිතයට අර්ථයක් දීමට යා හැකි දුර ගැනත්, එහෙත් සිය හෘද සාක්ෂියෙන් මිදීමක් නැති බවත් ඒත්තු කරමින් මෑත ඉතිහාසය අලලා ලියූ විශිෂ්ඨ නවකතාවකි.)

2- අව පෑලවිය - දීප්ති මංගලා රාජපක්ෂ ****1/2 ( අද වන අප රට කුඩාම ගම බවට පත් ව ඇති ප්‍රදේශයක් ක්‍රමයෙන් එතැනට පත් වීම ඉතා රමණීය ලෙසත්, රසවත් ලෙස නවකතාමය හැඩයට නගා ඇති නිර්මාණයකි. වසරේ හොඳම නිර්මාණ කිහිපයෙන් එකකි. )

3- වීනස්ගේ උපත - ශමෙල් ජයකොඩි ****1/2 (ජීවිතය විඳීම, පසුතැවීම, පසුතැවීම යන්න ම සවිඥ්ඥානක තීරණයක් ද ආදි ඉසවු ගැන පාඨකයා ක්‍රමයෙන් හොඳින් අඳුනාගන්නා චරිත කිහිපයක්  මගින් කෙරෙන ගවේශනයක් මෙනි. විස්මිත ගෙත්තමකි.)

4- පැරිස් වලාකුළු - මංජුල වෙඩිවර්ධන **** ( මිය යෑමට පෙර තමලිනි ලියූ කෘතියක් මුල් කරගෙන ඈ ක්‍රියාත්මක වූ ව්‍යාපාරයට හිතැති පැරිසියේ වසන පිරිසකගේ අදහස් උදහස් දීර්ඝව සාකච්ඡා වන නවකතාවකි. ඉතා රසවත් ය. වසරේ හොඳම නිර්මාණයකි.)

5- රතු පලස - එරික් ඉලයප්ආරච්චි **** ( පරම්පරා තුනක් පුරාවට අප රට වෙනස් වන සමාජ දේශපාලන වටපිටාව රසවත් ව දිගැරෙන දීර්ඝ නවකතාවකි. අනාගතයේ අප ආපසු හැරි බලා හදාරන ආකාරයේ නවකතාවකි. )

-------------------------------------------------------------------------

6- අදිසි නදිය - කපිල කුමාර කාලිංග **** ( වචනාර්ථයෙන් සහ රූපකාර්ථයෙන් ගිලා බසිනා නගරයක් ( රටක්? ) එහි පාලකයන් විසින් අත්තනෝමතික ලෙස පාලනය කෙරෙන අයුරු ගැන ඩිස්ටෝපියානු ආභාෂයකින් ලියැවුන්නකි. )

7- මකරානන්දය - විරාජිනි තෙන්නකෝන් ****( තවත් වැව්ගම් කතාවක් ව ඇරඹීම හේතුවෙන් පාඨක සිත තුල නොපහන් බවක් ඇති විය හැකි මුත්, නවකතාවේ දෙවෙනි අර්ධය අප රට වර්තමානයේ සිදුවන ස්වයං රැවටීම් ආදිය හොඳින් නිරූපනය කෙරෙන, පුළුල් පරාසයක චරිතයන්ගෙන් පෝෂිත කෘතියකි.)

8- ඒ අහඹු අතීත හැන්දෑව - මංජුල වෙඩිවර්ධන ***1/2 (පේමතෝ ජායති අසෝකෝ වලින් පසු ව කිය වූ, සමාජවාදයට ආනත ආස්ථානයක සිට ජ.වි.පෙ. පිළිබඳ කෙරෙන සාර්ථක ගවේශණයකි; නුමුත් විටෙක  අඛ්‍යායනය අයාලේ යන ආරක් ද ඇත.)

9- ඉස්කිරිම - දමිත් උදය  දහනායක **** ( කතිකයා ගේ අවංක බව පාඨකයා වෙත පසක් කෙරෙන කාව්‍යමය බවකින් යුක්ත නවකතාවකි.)

10- ගුම් - බටුවන්ගල රාහුල හිමි ***1/2 (රූපක භාවිතයෙන් පොහොසත්, එහෙට කතු හිමියන් ගොඩනාගන්නා විභවය උපරිමයෙන් පළ නොදරන, එහෙත් සියුම් සිතිවිලි ජනිත කරවන ආරේ නවාකතාවකි.)

-------------------------------------------------------------

11 - ඈත දුර ඈත - ගංගා නිරෝෂිණි සුදුවැලිකන්ද ***1/2 ( හොංකොං රටේ ජිවන රටාව අලලා, දීර්ඝ කාලීන ආදර සබඳතාවක් බිඳී යාමෙන් පසුව නැවත තම දිවිය ගොඩනගා ගැනීමට යත්න දරණ කාන්තාවක් මුල් කොට ගත් ආඛ්‍යායනයකි. ) ( එකතු කිරීම 03/09/2020)

12- ධරණි - කත්‍යාණා අමරසිංහ ***1/2 (අවාසනාවන්ත යුගයක උපත ලද පරපුරක් ඔවුන් දායාද කරගෙන ඈ දිවියන් ගැන ආඛ්‍යායනයකි; එහෙත් එම තත්ත්වයන් මතුකරලීම වෙනුවෙන් නවාකතාවේ ස්වභාවය තරමක් වන්දි ගෙවා ඇත.)

13- සන්තිපරං - චම්මින්ද වෙලගෙදර ***(පිටු 500ක් පුරා දිගැරෙනා, 19 වෙනි සියවසේ රජරට විසූ මුතුන්මිත්තන් ගේ ජීවන අරගලය පිළිබඳ සවිස්තරාත්මක රචනයකි.  භාෂාත්මක ගවේෂණයක් ලෙස කතුතුමා පැසසිය හැකි මුත්, නවකතාවක් ලෙස පාඨකයා  විඩාවට පත් කරන්නකි.)

වීනස්ගේ උපත - ශමෙල් ජයකොඩි

ප්‍රංශ පෙම්වතා සහ ඇමෙරිකා කියවීමෙන් අනතුරුව මට මේ ලේඛිකාව ගේ සාහිත්‍ය ලේඛන්‍ය පිළිබඳ යම් විශ්වාසයක් ඇති විය. ස්වර්ණ පුස්තක අවසන් වටයට සහ ගොඩගේ (දීර්ඝ ලයිස්තු) සම්මානයට නිර්දේශ වූ වීනස් ගේ උපත කියවීමට මා සිතා ගත්තේ, එම නිර්දේශනයනට අමතරව, ඈ කෙරෙහි ඇති මේ විශ්වාසයයි. 2018 ප්‍රකාශ වූ ම කියවීමට තෝරා ගත් කෘති ගොන්න අතරට මෙය එකොළොස් වැන්නයි - (මුළු නවකතා සංඛ්‍යාව 12 කි).

තෙවෙනි වතාවට ත්, ශමෙල් පාඨක අප, ඇය කියවීමට යොදා ගත් කාලය ට වටිනාකමක් දී ඇත. වර්තමාන ලේඛිකාවන් අතර, නවකතාවක චරිත  වෙත ගැඹුරින් ඉදිරිපත් බලනා ලේඛිකාවක් ලෙස මා ඇගේ නිර්මාණ කියවීමට කැමතිය. මෙහි එන සංඛ වේවා, මුතුමිණි වේවා, අයියලා දෙදෙනා වේවා, නදීරා වේවා, හරේන්ද්‍ර වේවා, අම්මා-තාත්තා වේවා - මේ සියළු චරිතකතාව කියවාගෙන ඉදිරියට යාමේදී, පාඨකයා ගේ ස්වභාවය සහ රුචි-අරුචිකම් අනුව "දැන හඳුනන" චරිත බවට පත් වේ. 

වීනස් ඇත්තෙන්ම සංඛ ගේ පවුලේ සියළු පිරිමින් ට, තමන් ව සොයා ගැනීමට, ඔවුන් මුහුකුරා ගොස් ඔවුන් ට ලඟා කර ගත හැකි උපරිම දේ ලබා ගැනීමට, පළ දරන්න ට දෙව්දුවක් මෙන් උපකාර කලා ය. සාර්ථක, සම්මත ජීවිත රාමුව තුල සිර වී සිටි සංඛ ට ද තමන් ව අඳුනා ගැනීම ට ඇය උදවු නොකලේ ද ?

"...ආදරය යනු වෙන කිසිවක් නොව, අපේ ජීවිතයේ නොමැකෙන මං සලකුණුය. ආදරය ජීවිතය වෙනස් මගකට හරවන්නේය; ඒ මාවත්වල අපට යන්නට බල කරන්නේය."( 296 පිටුව)

නවකතාමය තේමාව සැලකුවහොත්, කතුවරිය ජීවිතය යන දේ ගැන පිළිබඳ නැවත බැලිමට අපෙන් ඉල්ලා සිටියි. වඩාත් "ජිවත් වී ඇත්තේ" උගත් සංඛ ද, නැතහොත් යම් "වැරදි මග" නැතහොත් "අයාළේ" ගිය ඔහු ගේ සොයුරන් ද ? මිණිමුතු පවා ඇයට අවශ්‍ය මග යාමට කුමන බාධා මධ්‍යයේ හෝ අදිටන් කරගෙන සිටියා ය.

තැනින් තැනේ කියමනකින් මේ ජීවිතය ගැන ඉඟි කරනා ගැඹුර ගම්‍ය කරයි:

"ඊට වඩා හොඳ නැද්ද මිණිමුතුට එයාගේ පාඩුවේ ඉන්න ඉඩ දීලා එයාව බැන්දා කියලා උඹේ හිත සනසගන්න එක...", (313 පිටුව )

හරේන්ද්‍ර ගේ කියමන එවැන්නකි. 

"මම අහන්නේ ඔයාගේ රස්සාව නෙමෙයි. ඔයා ජීවත් වෙන්න සල්ලි හම්බ කරන එක ගැන නෙමෙයි. ඔයාගේ ආසාව ගැන.. ඔයාගේ ආත්මය සතුටු කරගන්න ඔයා කරන දේ ගැන."
( 27 පිටුව )

සොයුරන් තිදෙනා අතරින් වඩාත් ම "පීල්ලේ" ගියේ,  නැතිනම් සම්මතයේ සිටියේ සංඛ ය. ඒත් නවකතාව සමාප්ත වන විට වඩාත් පසුතැවීම් ඇත්තේ ද ඔහු ට ය. ඔහුගේ සොයුරන් ට හෝ, මිණිමුතු ට හෝ එවන් පසුතැවීම් නැත - නැතහොත් ඔවුන්ගේ සිත් ඔවුනට පසුතැවීමට ඉඩක් දෙන්නේ නැත. පසුතැවීම ම යනු අයෙකු සවිඥාණික තීරණයක් පමණක් ද ?  ජීවිතයේ වැරදි සිදුවීම් යනු ජීවත්වීමේ දී පසුකිරීමට සිදු වූ යම් අවදි ද ?  ඒවා පසු නොකලේ නම් ජීවිතයේ යම් අඩුවක් ඇති වේ ද? තැනෙක මිණිමුතු මෙසේ කියයි.

"මම මැරෙන දවසක ආපස්ස හැරිලා මට කියන්න ඕනැ මම ඉපදුණා.. මම කැමති දේ කළා.. ඉතින් එච්චරයි කියලා..".. "ජීවිතෙන් තවත් දේවල් බලාපොරොත්තු වෙන එකේ තේරුමක් තියෙනවා කියලා ඔයා හිතනවද ?" (297 පිටුව )

සංඛ පසුතැවෙන්නේ ද ? නැතහොත් අවසන ඔහුට එම පසුතැවීම යම් තාක් දුරකට නිවැරදි කරගනී ද ? සංඛ පළමුව සිය අම්මා ගේ සැලසුම් සහගත චෙස් ක්‍රිඩාවට ඉඩ දී බලා සිටියි. නදිරා ට තිරණයක් ගන්න ට බලා දී කල් අරියි. මිණිමුතු විෂයෙහි පවා ඔහු ගේ ඉවසීම තේරුම් ගන්න වන්නේ "සුදුසු කල් දක්වා" කල් මැරීමක් ලෙස නොවේ ද? ඔහු දන්නේ ම නැතුව ඔහුගේ තරුණ වියේ සැලකිය යුතු කොටසක් අහිමි කරගන්නේ මේ නිසා නොවේ ද?

මෙම නවකතාවත් සමඟ, තුන්වෙනි වතාවට ත් ශමෙල් ජීවිතය යන්න කුමක් ද යන්න සිතන්න ට අප ව යොමු කොට ඇත. මේ යන විදිහට මට මගැරුණු ඇගේ මුලි

අවිවාදයෙන් ම "වීනස්ගේ උපත" 2018 වසරේ ප්‍රකාශ වූ සාර්ථකම නවකතා 3-4 අතර තිබිය යුතුය. 2019 වසරේ ප්‍රකාශ වූ ඇගේ නවකතාව ද කියවීම ට ද කැමැත්තෙන් බලාපොරොත්තු වෙමි.

න් ප්‍රකාශ වූ පොතක් දෙකක් ද කියවන දවසක් ළඟදීම උදා විය හැකිය.

Different Seasons - Stephen King

This is the third work of Stephen King's I've read - after The Shining and The Green Mile. I loved the latter book, while most parts of the former too were quite successful in building his narration. But this collection of novellas has  the strength to dodge The Green Mile from the position of my favourite work of King- admittedly from a very poor lot of three, for an author who has written many a novel.

Here's a look at each of the novellas, briefly.

Rita Hayworth and Shawshank Redemption :

“Remember that hope is a good thing, Red, maybe the best of things, and no good thing ever dies.” 

I don't recall any other instance, where the tight enclosure, breathlessness brought upon by the story's setting stifles the reader so much. Till I read this novella, I considered Green Mile, as his best effort. Enter, Shawshank Redemption, and it is easily the best work of his I've read. A narration, in which an individual keeps hope alive making him drive towards what was rightfully his, after he had hit the lowest point in life due to no fault of his own.

“Andy was the part of me they could never lock up, the part of me that will rejoice when the gates finally open for me and I walk out in my cheap suit with my twenty dollars of mad-money in my pocket. That part of me will rejoice no matter how old and broken and scared the rest of me is. I guess it's just that Andy had more of that part than me, and used it better. -Red”

I watched the highly acclaimed movie, "Shawshank Redemption", upon completing the novella. Much less graphic in detail the novella, it works at a different level, with a foot in philosophy at times.

The following quote present in both the book and the novel, is more apt to the background of the movie:

“It goes back to what I said about Andy wearing his freedom like an invisibility coat, about how he never really developed a prison mentality. His eyes never got that dull look.”

The Apt Pupil:

 “You see something for the first time, and right away you know you have found YOUR GREAT INTEREST. It’s like a key turning in a lock. Or falling in love for the first time.” 

Only, what took the interest of that adolescent Todd Bowden  took him down a path of evil, so monstrous and gory, that the reader finds it a challenge to endure through the graphic details  in this narration. Easily the book that disturbed me most since Rosemary's Baby - and that was a good 25 year or more.

At the start of their engagement Todd says;

“'Sure. The firing squads. The gas chambers. The ovens. The guys who had to dig their own graves and then stand on the ends so they’d fall into them. The . . .' His tongue came out and wetted his lips. 'The examinations. The experiments. Everything. All the gooshy stuff.' Dussander stared at him with a certain amazed detachment, the way a veterinarian might stare at a cat who was giving birth to a succession of two-headed kittens. 'You are a monster,' he said softly.”

Well, monster is an understatement. This book left me a troubled notion about the contagiousness of evil thought. But probably it works for the best because of the horror ( although at times one wonders if Todd could've  pulled it all off at that age), in the case of this novella.

The Body:

“Gordie: Do you think I'm weird?

Chris: Definitely.
Gordie: No man, seriously. Am I weird?
Chris: Yeah, but so what? Everybody's weird”

This is a story which reads like a memoir - it could very well have been inspired by his own life to some degree. This is a true coming of age novella, which centers upon four boys coming from four dysfunctional if not outright abusive families. One can't help the growing of an attachment to these characters, all four of whom King does justice to. Gordy, who later turns a writer and narrates this story, is ignored by his parents as they live out their lives mourning their dead elder son. Chris has never had a fair chance in life due to his family's criminal background, and is severely disliked by his teachers, although he's the smartest in the lot. Teddy has suffered most from his father, carrying life long damages but still hold his old man in high regard due to his military service. Vern suffers due to his rowdy elder brother. It is this troubled set who go out on a hike to "rediscover" the body of a boy gone missing a few days back - and their experiences make a fantastic reading. Especially the trestle bridge incident brings the reader  to a climax, although it is before of the main incident.


The Breathing Method:
  Of the four stories found in this book, this one is closest to being from the vintage King stock. More suggestive of horror than the other three novellas, this one suggests how the now liberal US of A looked down upon single mothers, denying them chance of even earning their keep, not so long ago. Although the novella has much to offer as a social commentary and the strength of a mother's love, I found that it doesn't live up to be the thriller it attempted to be. This is not to say that it is a weak story- not so. The strength of the other better three novellas, leaves this in a relative lesser poor footing.

Overall, this was a highly satisfying read. This one possibly offers more than what a reader of King may expects from him - and it is grand.  For the third time running, I've 'read' King audibly. I still have two books in audio format - Pet Semtary and It - but I have no visibility as  to when those will make "The listening seat".

මතක වස්ත්‍ර - ඤාණවිපුල මුණසිංහ

කලකින් අපූරු සිංහල නවකතාවක් කියවූවෙමි. කරුමක්කාරයෝ, විරාගය, ගන්ධබ්බ අපධානය, මිරිඟුව ඇල්ලීම, බගන්දරා, සුද්දීලාගේ කතාව, මහාසාමි, සද්ගුණාකාරය වන්, කියවා අවසන සිතුවිලි වල අතරමං වන අත්දැකීමක් වින්දෙමි ( කළු, පවුරු බැඳි රාජ්‍යය සහ ප්‍රංශ පෙම්වතා ද ඊට ආසන්නයට පැමිණි නවකතා ලෙස සලකමි ).

නවකතාව 1960 වසර හා ඒ ආසන්න යුගය අලලා ලියැවී ඇත. තම වැඩිමල් පුතු සිවිල් සේවකයෙකු වීම හේතුවෙන්, ඔහු ගේ මව සහ පියා තම පුතුගේ අනාගතය පිළිබඳව හැසිරෙන අත්තනෝමතික අයුරු මෙම නවකතාවේ මුඛ්‍ය කාරණාවයි. සත්‍ය වශයෙන් ම මේ නවකතාව කියවා අවසන් වූ විට මහත් කෝපයක් හට ගත්තේ ය. වැඩිහිටි තරුණ විය ට පැමිණි තම දරුවෙකු පිළිබඳව, ඉතා අසාධාරණ ලෙස බලපෑම් කරලමින් ඔහු ගේ හෝ ඇය ගේ ජීවිතය කණපිට පෙරලීම කුමන අයුරකින් හෝ සමාව දිය නොහැකි කාරණාවක් බව මා තරයේ විශ්වාස කරමි. ඔවුන් තම අරමුණු ඉටුකරගැනිම වෙනුවෙන් යෙදෙනා නින්දිත උපක්‍රම ජුගුප්සාජනකය. කෝපයක් හට ගත්තේ අදට ත් අප රට වන් සංස්කෘතීන් හි වැඩිවිය ට පත් වූ තම දරුවන් මත පූර්ණ අණසක දෙමවුපියන් විසින් දැරීම හේතුවෙනි.  තරුණියන් විෂයෙහි මේ තත්වය වඩාත් බලවත් ය. නවකතාව අනාගතයේ කියවන්නියකට සිදු වන 'නාස්තිය' (spoiler යන අර්ථයෙන් ) අහිමි කරනු වස් මේ මධ්‍ය කාරණාව ගැන තව දුරටත් නොපවසමි.

එහෙත් මෙම නවකතාව පෝෂණය කරනා අවශේෂ දෑ බොහෝ ය. මා මුඛ්‍ය කාරණාවෙන් පරිබාහිරව, ඊට නිදසුන් කිහිපයක් මගින් මෙම නවකතාවේ රසවත් බවට සාක්ෂි පහත ලෙස පෙන්වා දෙමි:

අප කතානායකයාගේ විශ්ව විද්‍යාල සමකාලීනයෙකි, K.N.O. - ඔහු එහි අවශේෂ චරිතයකි.

තවත් තැනෙක 'විරාගෙ' ගැන අපූරු ම සඳහනකි. ඊට පෙම් නොබැඳීම ට සාහිත්‍යලෝලියෙකුට නො හැකිය.

"'නෑ... මට ආයිත් සැරයක් කියවන්න හිතුනා. සරෝජිනීගෙ යෝජනාවට කැමති උනා නං අරවින්ද අකාලෙ මැරෙන්න වෙන්නෙ නෑ... නේද?'
'අරවින්ද අකාලෙ මැරුණෙ නෑ. ඌ ඌට ඕනැ විදිහට ජීවත් වෙලා ලස්සනට මැරුණ'"
                                                                                                                        ( 104 පිටුව )

ආටානාටිය සූත්‍රය පිළිබඳ කියවෙන අවස්තාවක් ද මහත් රස වින්දෙමි.

"ආටානාටිය කියන්නට කෙසෙල්හේනාවේ සෝමාරාම හාමුදුරුවන්ට ගහන්න කෙනෙක් තාම ඉපදිලා නැතැයි මාමා නොයෙක් විට කියනු මම අසා ඇත්තෙමි. ආටානාටිය සූත්‍රය හාමුදුරුවරු කියන හැටි අසන්නට මා තුළ මහත් ආසාවක් ඉපදී ඇත.

කුම්භාංඩ වා කුම්භාංඩී වා කුම්භාංඩ පෝතකෝ වා කුම්භාංඩ පෝතිකා වා...

.... මහා ගොඨයිම්බර ගතියක් මා තුළ මතුවේ" ( 167-168 පිටු )

ඉතින් මෙවන් කොටස් වලට නොබැඳී ඉන්නේ කෙලෙස ද ? මා ද අමනුස්සයෙක් මෙන් ආටානාටිය ශ්‍රවණයට ලොල් ය.

1960 දශකයේ ද සමහර හාමුදුරුවරු ගැන විවේචන අද වාගේ මය:

"අනෙක් හාමුදුරුවරු කතා කෙළේ මගේ ඨානාන්තරය ගැන ය. ඒ පට්ටමින් පංසාලට ලද හැකි ඵල ප්‍රයෝජන ගැන ය. වෙද හාමුදුරුවෝ හල්ලන කන්දෙන් අක්කර පහළොවක් පංසලට ලබා ගත හැකි උපක්‍රමයක් ගැන මගෙන් ඇසූහ. එය කළ නොහැකි බව මම කීවෙමි" ( 217 පිටුව)

( කියවද්දි ඇති වෙච්චි සතුටක තරම :) )

අමරදේවයන් ද සිටිති;

"ගොයම් කැපූ වෙල් යායෙන් මතු වන නැවුම් සුවඳ නැහැයේ ගෑවෙයි. මට සිහි වූයේ, ටිකිරි ලියා, ජන ගායනාවෙහි එක් ගීතයක අමරදේව 'ඕ' කාරය ඇල්ලු සැටිය"

                                                                                                    (222 පිටුව )

මේ ගීතය මා අසා නැත - කරුමෙක මහත! ( මට මතකයට නැගුණේ 'සාර සංග්‍රහයේ" එන, 1988 ඔක්ස්ෆර්ඩ් සරසවියේ පෙරදිග භාෂා අංශයේ පැවති Sinhala Music, A variety of traditions" නම් දේශනයයි. එම දේශනය පුරාවට සරච්චන්ද්‍රයන්ට ඇවැසි නිදසුන් සඳහා ගායනාවෙන් පෝෂණය කර තිබුනේ අමරදේවයන් ය. අද තරමට තාක්ෂණය නොදියුණු යුගයක් හෙතුවෙන්, එවන් අවස්තා අපට සදහටම මගැරී ගොසිනි.)

නවකතාවේ එක් කලෙක අප කථානායකයා සේවය කරනුයේ හම්බන්තොට කච්චේරියේ ය. මේ එහි එන කොටසකි.

"අප දෙදෙන වැඩියත්ම ප්‍රිය කෙළේ තිස්සමහාරාමය හරහා තණමල්විලට ගොස් අනුක්කංගල මැදින් වැටී ඇති මහා ඝන වනාන්තරය ඔස්සේ මීගහඡඳුරට යාමටය. ලෙනාඩ් වුල්ෆ් ගේ බද්දේගම නවකතාවේ සිළිඳු බදුලු උසාවියට ගොස් ඇත්තේ අනුක්කංගල හරහා වැටී ඇති මේ අඩි පාරෙන් විය යුතුය. මේ වැඩ අවසන් වූ පසු ඒ පාර දිගේ බදුලු යා යුතු  යයි මට සිතිණ."
                                        ( 247 පිටුව )

මෙහි කතානායකයා තම සිතුවිලි ඔස්සේ යෙදෙන ගමන්, ඔහු ගේ තීරණ, ඔහු ගේ පසුබෑම්, දෙමව්පියන්ගේ බලපෑම් හේතුවෙන් සමාජවාදය ගැන විශ්වාස කරන විවෘත මනසක් ඇති ඔහු පත් වන අසරණබාවය ආදිය පිළිඹිබු කොට ඇති අයුරු අපුරුය. අප රට ඉහළ තානාන්තර ඇත්තෙකු ගේ රැස් වැදීමට බාහිර සමාජය බොහෝ දේ කිරීමට පසු නොබාන බව පෙන්වා ඇති අයුරු පාඨකයා ට ඇස් දෙක මැදට වැරෙන් පහරක් වැඩෙනා සේ දැනේ. අද ට ද අප මුහුණුපොත ආශ්‍රයෙන් මෙවැනි තත්ත්වයන් දකී. මෙය අප රට සමාජයේ ඇති පිළිණු බව පසක් කරයි. වරෙක මෙය චාරිකා, සාහිත්‍ය, සංගීතය පිළිබඳ සියුම් රසවත් ඇඟවුම් පළ කරයි. මේ කෘතියේ ලේඛකයා අවිවාදයෙන් ම සුවිශේෂිම පුද්ගලයෙකු ව ඉන්න ට ඇත. ඔහු අප හැර ගොස් බොහෝ කල් වුවද ඔහු ලියූ එකම කෘතිය වන මෙය මගින්, අපි ට ඔහු කුමන අයුරේ පරිපූර්ණ මිනිසෙකුව වසන්න ට ඇතැයි ද යන්න ගැන යම් ඉඟියක් ලබා දෙයි.

                                     

මෙම නවකතාව සොයගෙන කියවීමට පෙළඹුනේ, එය 1996 රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය දිනීම හේතුවෙනි ( මා හෙමිහෙමිහිට මගැරුණු රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන ජයග්‍රහණය කල කෘති කියවීමේ උත්සාහයක යෙදෙමි ). මට ලැබුණු පිටපතේ මුල් පිටුව හෝ පැහැදිලි නැත. පසුව මේ කෘතිය ගැන සෙවීමේදී දැන ගත්තේ, කතුවරයා අප පරිවර්තන සාහිත්‍යයේ යෙදෙන චන්දන ගුණසේකරයන්ගේ නැසීගිය මාමණ්ඩිය බවයි. ඔහු පළ කල 'පෝස්ටුවකින්' මෙම පිටකවර ඡායාරූපය උකහාගත්තෙමි. චන්දන මට පසු ගිය දවසක කීවේ තමන් මීළඟට ලංකාවට ආ පසු මෙහි අලුත් මුද්‍රණයකට මුල පුරණ බවකි. අපි සියළු දෙනා ඒ සඳහා ඔහු ට යම් පීඩනයක් එල්ල කල යුතු යැයි සිතමි :) . එතරම් කල් ඉවසන්න බැරි කියවන්නියක් වෙත් නම්, කොළඹ මහජන පුස්තකාලයෙන් මා පරිශීලනය කල "ලෙලි ගිය" එහෙත් පිටු නො අඩු පිටපත කියවිය හැකිය ( එය මා මේ සතියේ නැවත බාරදෙමි )

Fetch the Bolt Cutters - Fiona Apple

One of the reviews I read of "The Idler Wheel is Wiser..." said that, while the album is quite amazing and brilliant, it wasn't always pretty. That album took a few spins to come to terms with her fans, and is now classified as a five star classic. Then comes "Fetch the Bolt Cutters", rushed in as a release to her fans at a difficult time. That was a good move, because this album needs repeated listens. It isn't always easy, and possibly more bare and at times unpretty than "the Pawn..." was. But it is as original as it comes. She pushes boundaries within a minimalist, spare concept. She's been moving away from obvious singles - although for me both "hot knife" and "Jonathan" were two of the best songs of that year. Here, while "Shameika" is the closest to a single, my favourite tracks (identified as excellent ) from the album were "Rack of his", "Ladies" and "Drumset". "Shameika", "I want you to love me", "Heavy Balloon" and "Cosmonauts" are very good songs - and there are no average or bad or filler songs here - Just instances of Fiona being more adventurous and ambitious than in other tracks. Her vocals are rawer than ever I recall it to be. "Rack of his", is a case point - the sentiment is felt with intense and the listener gets the chills when she goes, "'cause you know, you won't like it - when there's nothing to do".

Musically she has the overall direction of percussion heavy, spare instrumentation as that of "When the Pawn", but yet this is more ambitious, intense and bold music, which even her ardent fans will need time over to come to terms with. Especially so, since, this will be compared to her, relatively more accessible ( and that says a lot ) previous album.
(****1/2)