Stories - Charulatha Abeysekara Thewarathanthri

"Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon
Or asked the grinning bobcat why he grinned?
Can you sing with all the voices of the mountains?
Can you paint with all the colors of the wind?
Can you paint with all the colors of the wind?

The rainstorm and the river are my brothers
The heron and the otter are my friends
And we are all connected to each other
In a circle, in a hoop that never ends"
                               ( Colors of the Wind - Vanessa Williams ; from the "Pocahontas" soundtrack )


 "Nature's cycle. Beginning, peace, coexistence, awakening intellect. Then comes development, always disorderly. Followed by greed and finally destruction... And Destruction... And begin again! Take humans out of the equation, and it would  always be peaceful coexistence.

So nature spirits have always been there? Since time began ?

Yes, always. But, time didn't begin, and it'll never end. It has no beginning or end... because it's just a concept in your mind. Do you understand?" ( Page 94)

            It will be interesting to ask the author, what made the paranormal, presented in such a way that it cannot be rejected by the most adhering rationalist character in her  Gratiaen Award winning novel, such a prime focus! The book, starting off similar to a string of modern day Sri Lankan English fiction ( girl and boy from mixed backgrounds, bumping to each other at a foreign university, going back to their Sri Lankan roots, the ethnic crisis, how one party or both parties are to be blamed depending on the author's own ethnicity and how much 'broad minded' he or she wants to appear etc.). Yet, there is one factor which makes this book different from others. It is the magic and the paranormal. It brings in the mystery, the beauty, the suspicion, a sense of age old unfathomable wisdom that totally changes the book on it's head - importantly, from another novel with an appeal to generation Y, to something more richer, murkier and complete by it's incompleteness of its explanations. It begs the question, "why should the paranormal behave in a manner, to be comprehensible by the rational, simply because the lattes wants the former, to?", within the grain of the novel integrated seamlessly into the novel.

Towards page 200, pieces in the jig saw fall into place in too rapid a rate that it discounts some of the richness in the narration the book had been building up until then. In my eyes, this sense of urgency is a drawback in this work, and should've been handled with more circumspection, to avoid a "Bollywood" feel to an otherwise good work.

This novel has strands of everything - ethnic politics, mystery, feudal mindset, ecology - and hence it's richness. For example, the naïvety of  a man or woman's convictions are  questioned,  in such a manner  that the reader would turn back on him or her self with the same question. 

"She was beginning to see the real reasons behind her actions, and she did not like what she saw. She had taken the child like reclaiming a lost asset. Simply because she had a right to, because she could. Not out of love for the child but to soothe the maddening grief she had felt then. True, she did love Poddi's child; she had grown more and more attached to the girl as the years went by. But she could not, would not, risk her own children's future for her niece's sake, simply because she loved them more." ( page 182) 
Even Muthu questions herself if her acts of selflessness were in fact efforts to rid herself of a burden. Did Muthu wish for a normal childhood deep down then ?

This is just her second novel, and am sure it would've made her famous father, proud. The strengths, the beauty and the wonder of her work, out measure instances of weaknesses. I enjoyed this book immensely, and wouldn't hesitate to read her future work. I wish Charulatha all the very best in her future work!

මා කියවූ "හඳ පළුව තනි තරුව"

ඒ දෙදහස් දහහතර වසරේ මැදක් ය. ඒ, විට විදෙස් ගත

ව සිටි මා  නිවාඩුවට ලංකාවට පැමිනි කලක ය. දරුවන් ට වන්නියේ ඇත්තන් මුණගැස්වීමේ උවමනාවෙන්, මහියංගනයට විත් මාපාකඩ වැව අසල නවතැනක දින 2-3 ගත කලෙමු. මාපාකඩවැව කී පමණින් කුමක් දෝ කාරණාවක් ගැඹුරු මතකයෙන් කිති කැව්ව ද, නැවත කොළඹ එනකං ඒ නිශ්ශංක විජේමාන්නයන්ගේ නිවෙස ආශ්‍රිත පෙදෙස යැයි මතක් නොවිණි (ඔහුගේ පැරණි කෘති වල ලිපිනයේ මාපාකඩවැව යැයි සඳහන් විණ.). එහි විසූ එක් දිනෙක රාත්‍රියේ මයියංගන සෑ රදුන් වඳින්න ට ගිය ද, එදින බුද්ධ චීවරයට අපහාසයක් වන චීවරදාරියෙක් සමඟ එහි පැමිණි සිටි "සේනාවක්" නිසා එම කටයුතු, මට හැකි පමණ සැදැහැ සිතින් කරගත නොහැකි විය. ඔවුන් මයියංගනේට කඩා වදින්න ට ඇත්තේ  එහි තිබූ සුළු නොසන්සුන්තාවයක් අවුලන්න ට විය යුතුය.  ඒ 2014 දී ය.ඔය සේනා පාලනය නොකිරීම එක් හේතුවක් කොට ගෙන එවක පැවති රජය, 2015 දී පරා ද වී, එතෙක් පටන් රට ට ම හෙණයක් වූ පාණ්ඩුවක් වැළඳී ඇත. මෙහි එන දේශපාලන අදහස් මගේ පෞද්ගලික ඒවා ය.  ඔය කියනා කාලය වන විට විජේමාන්නයන් මේ රචනාවේ නිරත වන්න ට ද ඇත. මේ කෘතිය කිය වූ බොහෝ අය මෙය වර්තමාන සංහිඳියා උමතුව මත පිහිටා ලියූවක් බව පවසයි. මට ඉන් ඔබ්බට ගිය යමක් සිතේ. විජේමාන්නයන් තම මුළු දිවිය ම හෝ ඉන් බොහෝ කලක් හෝ මයියන්ගනේ විසූවෙක් යැයි සිතමි. ජෙලාබ්දීන් ගේ කෙටි කථාව මට මතක විදිහට තිබ්බේ "මුවා මැරූ සලමන්" කෘතියේ ය ( මා වැරදි විය හැක ). ඉතින් විජේමාන්නයන් ට තම පෙදෙසේ සිහළුන් සහ මුසල්මානුවන් කෙසේ විසූවේදැයි යන්න පිළිබඳ සෑහෙන තරමක අදහසක් තිබෙන්න ට ඇත. ඔහු අනෙක් ඉතිහාසය සොයා හදාරන්නට ඇත. ඒ අනුව කිවුලේගෙදර මොහොට්ටාල, දෙවෙනි රාජසිංහ, ෆලීල් සහ මයියංගන පෙරහරේ හිස් දෝලාව ගැන කථාවන් ඔහු ට උත්තේජනය වන්න ට ඇත. අනෙකා හා බොහෝ කලක් එකට විසූ අයට තම ජාතියේ අයගේ නොපනත්කම් ලජ්ජාවට කාරණාවකි ( මාත් සමඟ පාසලේ සිට අද දක්වා ගජ මිතුරු මුස්ලිම් මිතුරන් ඉදිරියේ ඔය කියන සේනාවන් සිටීම මට ලජ්ජාවකි - ඔවුන්ට මා ඉදිරියේ ගිනි මද්දහනේ කළු ඇඳන් ගමන් කරන ගෝනි බිල්ලන් ලජ්ජාවකි ).ඉතින් මට සිතෙන්නේ විජේමාන්නයන්ගේ මේ කෘතිය දැන් සිදුවන හිස් සංහිඳියා ව්‍යාපාරයේ කොටසක් ලෙස ට නොව, තම ප්‍රදේශය උවදුරකින් බේරා ගැනීමට ලේඛකයකු ලෙස ගත් අවංක උත්සාහයක් ලෙසට ය. ඔහු ගේ සහජ ලේඛණ කෞශල්‍යය ඉදිරියේ එය බොහෝ දුරට සාර්ථක ය.

කොඑලොගේ "Veronica Decides to Die" කෘතිය මතකය ට නගමින්, මෙහි විජේමාන්නයන් ද එක් සුළු චරිතයකි. චාරුලේඛනයෙන් නවකතාවක ට ආභාෂයක් දෙන්න ට ගත් උත්සාහයක් ලෙස දෝ, කථනයේ විසිරුණු බවක් ඇත. නවකතාව බැඳ තබන ප්‍රේම කතාව තරමක් පැණිරසෙන් අධික යැයි පෞද්ගලිකව සිතුන ද, එය නොසැලකිය හැකි ආරේ දොසකි (එය දොසක් නම්, අයෙකු ට එය එසේ නොවිය හැකිය) . නවකතාව කියවාගෙන ඉදිරියට යාමේදි පලමු පිටු 50-60 දී මෙය සංහිඳියා ව්‍යාපෘතියේ නිෂ්පාදනයක් දෝ යැයි සැක මතු නොවී නොතිබුණ ද, ප්‍රාදේශීය ඉතිහාස කතා එම සැකය තුරන් කරන සුළුය.

නිර්මාණයේ දී, ලේඛකයා ඉස්ලාම් දර්ශනය සහ සංස්කෘතිය බොහෝ සෙයින් හදරා ඇත. ඔහු එය සුදුසු මාත්‍රා වලින් නවකතාව ට ඔබ්බවා ඇත. තැනෙක ඔහු එකඟ නොවෙතැයි සිතෙන තැනක් වුව, ඉදිරිපත් කොට ඇත්තේ ඉතා සූක්ෂමවය. ඔහු කිසිදු පාර්ශවයක ට අගතිගාමි වී නැත. ඉන් නිරූපනය වන්නේ තමන් වෙත සියළු පාර්ශවයන්ගේ විශ්වාසය පිළිබඳ සැක නැති බවයි.
"ඉතිං අබ්දුල් මාමා අම්මගේ ඒ කියමන තදින් බාර ගත්තා. එයා නැවත අම්මා ළඟට ආවේ නැහැ. 'ගැහැනුන් නුඹලාගේ කෙත්වතුය, රිසි සේ එහි යන්න.' කීවට ඔහු එය නැවැත්වුවා..." ( 161 පිටුව )

තැනෙක එන දාර්ශනික අදහස් ඉතා ඉහළ ඒවාය
"ජීවියෙක් එයා බිහිකරන කෙනාගෙන් වෙන්වුනාම එයා අයිති සොබාදහමට. ඒකයි ඇත්ත. අපි විශේෂයෙන් මිනිස්සු මේ ඇත්ත වෙනුවට සංස්කෘතියක් හදාගන්නවා. අම්මා, තාත්තා, ආදරේ, ජාතිය, ඔය කතන්දර ඔක්කොම හංද අපේ බැඳීම අපව අහුරනවා." (175 පිටුව )

මා මෙතෙක් විජේමාන්නයන්ගේ කියවූ කිසිදූ කෘතියක් පිළිබඳ නොසෑහීමක්  නොවීය ( වැලන්ටයින් කුමරා කියවීමට ඉතිරි ව ඇත. ) ලේඛකයකු ලෙස ඔහු වෙත ඇති විශ්වාසය තවත් තහවුරු විය. ස්වර්ණ පුස්තක අවසන් වටයට තේරුණු කෘති අතරින් මා කියවූ පළමු කෘතිය මෙයයි. එය එසේ අවසන් වටයට තේරීමට සුදුසු කෘතියකැයි හඟිමි. ගොඩගේ අවසන් වටයට කෘති දහය අතර මෙය නොතිබීම ගැන පුදුම වෙමි. සැම අතින්ම කියවීමට සුදුසු කෘතියක් යැයි සිතෙන අතර, ලේඛකයා, තම ගම් බිම් ප්‍රදේශය පිළිබඳ මහ දැනුම් සම්භාරයක් ඇත්තෙකු බවත් ඒ පිළිබඳ පිළිසඳරක් කරන්න ට හැකි නම් එය වාසනාවට කාරණාවක් බවත් සිතේ.

The Doomed King: A Requiem for Sri Vikrama Rajasinha - Gananath Obeyesekere

On the outset, it must be told that if  Gananath Obeysekara's  (GO )  appeared in somewhat poor light over his questioning of Dutta Gamini Buddhist conscience  (largely thanks to the superb response he received in the hands of Ishanka Malsiri ), he has here shown his mettle to such a degree, that I couldn't help the arising of some respect for him. I am  not naive enough to claim, that GO is  partial, while I am objective -Far from it, (I honestly feel that objectivity is a somewhat distant characteristic to us, and at the ultimate it is associated with the Buddhist concept of equanimity),  but he presents historiography evidences to portray that Sri Vikrama was hardly the villain he was painted to be. That  British designs, and naivety of the Sinhala nobility are what causes the king to be painted in that context.   As such,  Obeysekara builds a case for how English interests painted a very evil picture of Sri Vickrama Rajasinha, that the reader is almost willing to let go of whatever soft corners he or she  may have had for the Kandyan Nobiity, especially Ahalepola. Speaking of Ahalepola, a recent a near masterpiece of a novel by the late Sinhala Guru, Susantha Mahaulpatha, presented what we were inclined to believe as a realistic and impartial account of him. Well, things have changed. Not only does GO convince me that the barbaric manner in which Ahalepola's wife and children were executed was fabricated, I can't help but question as to why he didn't attempt to save them. GO has his own biases, and possible designs, but he builds a strong case for his main argument.

   GO shows how Doyle was the  master strategist, the master spy who systematically won the nobility over and isolated the king. In typical GO fashion ( that we clearly saw when he questioned Gemunu's conscience ), not fearing to transcend the borders of historical fact ( does the anthropologist have that license; maybe he does ? ), he even questions D'Oyly's sexuality as he explores D'Oyly exhaustively with whatever resources he has at his disposal, plus travelling that extra mie to suggest something when there is no proof. .If this book is a Requiem for Sri Vikrama, it is also a tacit admission of D'Oyly's success - albeit a backhand compliment - in achieving what he set out to achieve, almost "going native" in the process, as some of his colleagues thought.

""one must recognize that in our our times the D'Oylys of the world are omnipresent in the modern intelligence services where highly trained men and women with impeccable academic qualifications and knowledge of the local languages and culture are involved in what can degenerate into a nefarious trade. D'Oyly was one of it's earliest representations and ii is his spy system that was instrumental in the dissolution of the last kingdom in February 1815..." ( page 110)

GO makes a very valid observation of  the plight of the Kandyan kingdom:
"In Dutch times kings had some access to ports and during North;s regime Sri Vikrama was willing to make important concessions to the British if he was given access to a few small ports. We have noted how North rudely rebuffed these requests. The suffocation of Kandyan trade meant that even basic commodities needed by villages, such as salt and dried fish were no longer easily available and some people even had to barter their rice for salt." ( page 125). In this context it can easily be assumed what kind of influence D'Oyly would've carried in getting across some of the subtle luxuries the nobility would've been used to all along.

The Anti-Tamil Venom:  . The anti-Tamil virulence of Kirala Sandesaya and Ahalepola Varnanava are the main articles to present a case of an Anti-Tamilness of the times, and they are thought to be written about the time that the king was captured.  It appears that the "Tamil" factor was highlighted once it was decided that Sri Vikrama Rajasinha was a persona non-grata; the king who was almost divine in the Ingrisi Hatana has become so over a decade and a little. This  "invented Tamilness" was something that the authors of these works ( if they are that ) used, to add to the picture of negativity of the king, rather than a common anti-tamilness that the public had as a whole. Note that the the term Tamil was synonymous with "enemy" even those days, with even the Portuguese being labelled Tamil ( even GO  concedes this). After all, in a climate where most of the development work the king carried out has been concocted to give the king evil credentials, would the authors of these poems stop short of dragging an ethnic back ground to make the readers feel the king was  cruel ?  In that sense I felt that GO should've identified the anti-Tamil sentiments in these poems for what they are -fodder for a case against the king, rather than the king being inherently cruel since he was a Tamil ( which, he wasn't).

GO explores historical works which are more balanced in their approach towards criticising the king. He cites Michael Roberts ( Sinhala Consciousness in the Kandyan Period ) and the Goonratne - Brendon & Yasmin ( The Inscrutable Englishman ), and the latter work is referred at such length that a reader may get a natural kindling to give that book a try.

There is a passing reference to how there was possibly  no national  for Tri-Sinhale till 1815, and how the post-1948 Lion flag is Dutch influenced construct. One wonders whether there is a case that is being built here for another cause., where reconciliation means many things.  But one can only wonder, to be fair to GO.  Yet, I felt that there was a paucity of evidence to make such a strong claim.

All in all it is a comprehensive study of the main argument, that King Sri Vikrama was doomed to fail  - part Anthropological, part Historiography, and there is enough substance here to build a case to defend  Sri Vikrama Rajasinha - that he was  a Just, Capable yet human king, who wore the throne in trying times. It is a book rich with detail, be it the records on the nobility, or the stealth of the British, besides its main subject. I believe that it is quite a ground breaking book in its accomplishment, and hitherto would do some justice to Sri Vikrama Rajasinha - unless another "Ishanka Malsiri" turns up and proves that he can challenge GO convincingly.  Yet it is a work which has been written with some tact, but not all slips are covered, I felt.

Highly recommended for anyone interested in the  history of Sinhale ,  and  how it's  dissolution came to be.

මිරිඟුව ඇල්ලීම - සිරි ගුණසිංහ

  මෑතක වියෝ වූ සිරි ගුණසිංහයන්ගේ කිසිදු නිර්මාණයක් මා කියවා නොතිබිණි. පසු ගිය දිනෙක පුස්තකාලයෙදී එතුමන්ගේ "මිරිඟුව ඇල්ලීම" කෘතියෙහි බොහෝ කලක් සංසරණයේ යෙදුනු, පිටු අග නැමුණු පිටපතක් දැක, එය ගෙන ආවේ, ඒ අඩුව මදක් හෝ මග අරවා ගැනීමේ අටියෙනි. ලේඛනයෙන් පාඨක මනසේ මැවෙන අදහස්  ගැන යමක් පවසන්නේ, සිරි ගුණසිංහයන්ගෙන් මගින් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ, සේන තෝරදෙනිය, ගුණදාස අමරසේකර සහ යම් තරමක ට කේ. ඇන්. ජයතිලක යන අය, අපේ සමාජය පිළිබඳ මැවූ චිත්‍රණයන් හා යම් සමානකමක් සහ ඒ හරහා යම් ලෙන්ගතුකමක් දැනුණි. විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතයෙන් පසුව සිවිල් සේවය ට යොමු වීම, ගැමි ජීවිතය සහ නගරය අතර වූ පරතරය, ගමක පරම්පරිකව යමක් කමක් තිබූ පවුල් සහ නගරයේ ව්‍යාපාරයන් මගින් මුදල් පොහොසත් වූවන් අතර තිබූ පරතර, මේ ලේඛකයන්ගේ නිර්මාණ කර්තව්‍යයට හේතු කාරක වී ඇත. මට හැඟෙනා අයුරෙන් තෝරදෙනියගෙන් පසුව මේ තරම් අවබෝධයෙන්, මෑත ඉතිහාසයේ අපේ සමාජය ගැන ලිවීම නතර වනු ඇත.

   ඉතින් මේ නවකථාවේ පසුබිම කුමක් ද? කථකයා වන ආනන්දගේ හොඳම මිතුරා වූ සුනිල් එකල පැවති වටපිටාව අනුව සමාජයේ ඉහළට ම නැගීම ත්, අනතුරුව තම දිවියේ ඔහු ට ද එතරම් වැටහීමක් නැති හේතූන්   නිසා, ජීවිතය ම ප්‍රතාපයක ට වැටීමත්,අවසන දිවි තොර කර ගැනීමත් නිර්මාණයේ සාරාංශයයි. මේ මූලික සිද්ධිය පාදක කොට ගෙන, සුනිල් ගේ සිතුම් පැතුම්, ඔහු පෙළඹ වූ තරඟකාරීත්වය, තම වැරදි සුළු කොට තකා අන් අය තම දෝමනස්සය ට හේතු බව විශ්වස කිරීම ද, රත්නපුර ප්‍රාදේශීය පොහොසතුන් ගේ පවුලක් සහ බොරැල්ලේ අලුත පොහොසත් වූ පවුලක් අතර විවාහ සම්බන්ධය, නැන්දම්මා සහ බෑණා අතර නොපෑහීම, ගැමි දිවියේ ප්‍රාදේශීය වැදගතුන් කෙරෙහි සුනිල් ගේ නොපහන් ආකල්පය සහ අවසන් වන විට තමන් ම එම ආකල්පය ප්‍රශ්ණය ට නැගීම ආදි විවිධ ආනතියන් ඔස්සේ නවකථාව අප රට මෑත සමාජ ඉතිහාස විමර්ශනයක්  මෙහි ඇතුලත් ය.

මෙහි සුන්දරතවය ඇත්තේ, අපි ද දරුවන් අවදියේ එකල ද එතරම් නොවෙනස් වූ පරිසරයක් පිළිබඳ කියවීම ට ලැබීම ය. මෙහි තැනෙක මෙසේ කියවේ:
"පාර දෙපැත්තෙ ඕන පදං දේවල් තිබුනා අපට කතා කරන්න. මහරගමයි හෝමාගමයි ඇරුනාහම පාර දෙපැත්ත වැඩි හරියක් හිස්. ගෙවල් තිබුනෙ බොහොම ටිකයි. අවිස්සාවේල්ලට යන කල්ම අපි කතාබස් කලේ පාර දෙපැත්තෙ තිබුන කුඹුරු යායවල් රබර් වතු වගේ දේවල් ගැනයි."( 284 පිටුව ). අද වන විට මහරගම සහ හෝමාගම අතර මහ පාර ට පෙනෙන කුඹුරු එක් අතක ඇඟිලි වලින් ගණිතැහැකි. රබර් වත්තක් නම් මහ පාරට නොපෙනෙන බවයි මගේ මතකය.

   අද වන විට නවකථා වල ට අලුත් මාතෘකා ලැබී ඇත. ඊට මුඛ්‍ය හේතුව, ගම්බද ද බොහෝ ලෙසින් නාගරීකරණය වී ඇති හෙයිනි. මහියංගන ය ට අසබඩ වැවක් අයිනේ වෙසෙන ලේඛකයකු පවා ජාතීන් අතර තිබිය යුතු බැඳීම් පිළිබඳ සිත් ඇදගන්නා අයුරින් ලියයි. තව ලේඛිකාවක් කෘතීම ව නිමැවූ දූපත් වල ජීවිකාව ගැන රචනා කරයි. අන් ලේඛක ලේඛිකාවන් දුර බැහැර රටක පදංචියට ආ ශ්‍රී ලාංකිකයින් පිළිබඳ නිර්මාණයේ යෙදෙයි. ඉතින් මේ ප්‍රවණතාව ඇත්තෙන් ම සාධනීය යැයි සිතිය හැකිය. එහෙත් අප තුල පෙර යුගයක් පිළිබඳ ඇති සාංකාව, ඒ යුගය පිළිබඳ පොතක් විසින් වේළා ගනී. අපිට පසු පරම්පරාව, එනම් නාවින්න ආර්පිකෝ වෙළඳසල ඉදිරියේ කිසිදා වෙල් යායක් නොදුටු පරම්පරාව, තිස්ස අබේසේකරයන් බෙල්ලන්විල සිට ඇදී එන වෙල්යාය ගැන ලියා තැබූවක් කෙරෙහි අප තරම් බැඳීමක් ඇති කර ගනිතැයි සිතිය නොහැක.

 අවසන මෙය කියා තැබිය යුතු යැයි සිතමි:
"ජීවිත කාලයක් කියන්නේ බොහොම සුලු පරිච්ඡේදයක්. ඔය සුලු කාලෙ ඇතුලත මොනවද මිනිහෙකුට කරන්න පුලුවන් දේ. කරන්න පුලුවන් විසාල දේ. මොකටද කවුරු උනත් විසාල දේවල් කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ. හිතට ගත්තෝත් මොනවද කරන්න බැරි කියලා තමයි කතාවට කියන්නෙ. කතාවට බොහෝම ලේසියි. කරන එක තමයි අමාරු. ජීවිත කාලයක් තිස්සේ අපි කරන්නෙ විසාල දේවල් කරන්න ලෑස්ති වෙන එක විතරයි. අරාඳින එක විතරයි. අන්තිමට බැලුවහම නටපු තොවිලෙකුත් නැහැ. බෙරේ පලුවකුත් නැහැ. ( 1 පිටුව )

 ඉතින් මේ කථාවේ අදාලත්වයත් අද අභියෝගයට ලක් වී ඇත. තම මිතුරන්ගේ සොයුරියන් අත, සිත් ගත් තරුණියන් ට ලියුම් යැවූ අවසන් පරම්පරාව අප විය යුතුය ( ඒ නැගණියන් අද ට ද හමු වූ විට ඒ ගැන අපට විසිළු කරයි ). අද මගේ සිව් හැවිරිදි පුතු ට ඉස්මාර්ට් ෆෝනයක් නැති, ටැබ් එකක් නැති ලොවක් ගැන සිතිය නොහැක. ඉතින් ඔහු යොවුන් වියට එළඹෙන විට ඔහුගේ ලොව කෙතෙරම් වෙනස් වනු ඇති ද ? ඔහු සමහර විට තමන් සිත් ගත් තරුණිය පිළිබඳ දත්ත විභජනයක් කොට තමන්ගේ රුචි-අරුචි කම් හා කෙතෙරම් පෑහේ දෝ යැයි, තම ජංගම උපාංගය මගින් ම සොයා ගනු ඇත! මා මීට වසරකට පමණ  පෙර පාරිභොගිකයින් වෙත පිරිනැමූ තොරතුරු තාක්ෂණ ක්‍රමවේදයන්, අද අභියෝයට ලක් වෙමින් පවති. මා සතලිස් විය පසූ වූ ද, දිනෙන් දින මේ නව තාක්ෂණයන් උගත යුතුය. ඒ මා නොකෙරුව ද, ලොවේ කොහේ හෝ මිනිසුන් "විසාල වැඩ කොටසක්" දෛනිකව සිදු කරන බැවිණි. ඉතින් මේ කියමන අද වන විට අභියෝගය ට ලක් ව ඇත. එහෙත්, වඩා ගැඹුරු තලයක මෙහි අදට ත් සත්‍යතාවක් නැත්තේ නොවේ.

ඉතින් මේ ආරේ කෘතියකි. පාඨකයා සිතුවිල්ලේ යොදවන, මද වේගයෙන් දිගැරෙන, මොකුත් ම නොවෙන, එහෙත් ජීවිතය "සිදුවෙන" පොතකි. මුළු පොත ම,  ආනන්ද විසින්, තම නැසීගිය මිතුරා පිළිබඳ කෙරෙහි විමර්ශනයකි.  සුනිල් ලියා ඉතුරු කර ගිය සටහන් ඉදිරිපත් කිරීම, සහ සුනිල්ගේ දෙමව්පිය සොයුරු සොයුරියන් බිරිඳ මාමන්ඩි, නැන්දම්මා ආශ්‍රයෙන් සුනිල්ගේ දිවි තොර කර ගැනීම තේරුම් ගැනීමට යත්න දැරීමකි. ඒ උත්සාහය පොත අවසන් වන විට ද අසම්පූර්ණ ය. කියවීම ට නිර්දේශ කිරීමට නොපැකිලෙමි.

(ඉතින් මෙය විචාරයක් ද නොවේ. මේ කාලේ විචාර ලිවීම ට බියක් සිතේ. අයෙක් මගේ සුදුසුකම් ප්‍රශ්ණ කල හැක. එක් මිනිසෙකු පොතක් කියවූ කල් හි සිත් හි ජනිත වූ සිතුවිලි වල මාත්‍රාවක් පමණකි. )

Borrowed Dust- Vivimarie VanderPoorten

One of the books I read over the last couple of days, was Vivimarie VanderPoorten's "Borrowed Dust".  I had bought it a couple of months back, on account of being nominated for the Gratiaen award in 2016. Given that the printed copy I have, says it was published in 2017, it suggests that it was the manuscript which came to be nominated. Why this detail? Will return to this point.

This collection has some poems, which while maintaining the uniformity of the language across the collection, has a depth which brings a sense of awe to the reader, of the poetesses' creativity. "The Wrong Rainbow" was one of those poems which made a deep impression on me.

"I tried to fix
but the colours ran
into each other
and spilled
until you were no longer
even a wrong
rainbow
Smiling a clown's smile
At an upside down world"

The way the poetess hints of a "Tradition" that some of the men followed ( at least a few decades back), that we cannot be proud of, is subtle:

"I was seven when
I first saw my uncle
kick his pregnant wife, hard.
In the stomach.
It was Avurudu and
festive times were upon us"

"Walk away" is a poem that tells a lot more than the lines on the sheet:
"Go free
Not like one
on parole
but like one who has
served his sentence.
You have done time
loving me
never really having me.
You have endured
rigorous cycles of
pain and joy"


But the poems that left a deep etch in me, is when she wrote of love, of the insecurity it carries, the expectation of one partner, while he or she is yet unsure of his or her own commitment.
"And how long
Will you wait
For me
My love?
Will you wait
Until the river of my
Fear
Has shrunk in
The drought of Loneliness
Will you wait
Until I begin to
Rescue my
canoe-heart
From sinking" ( Untitled III )
  While the poem is heart rendering, am unsure if the Printer has done justice to the poetess. Look at the lines,
"
Until the river of my
Fear"
              - is this how the poetess meant the lines to be ? I seriously doubt it. Why ? Because it doesn't read well, and such uncomfortable lines are frequent.

 Another example of bad formatting is "Newspaper bride"
"...
And I apply pink lipstick
on her delicate mouth
and try no to think of how
much it has endured, unwarranted
drunken slobbering kisses
and worse"

   Does the lines :
"and try no to think of how
much it has endured, unwarranted"
     read well ?

Or the lines:
"I who have squandered hearts
 and got caught in the
 stampedes of loving
and letting go
 who have no trophies to

display
for the challenges I've faced
or the endless races
run...." ( Game)

     To me they don't. And am afraid as a poetess, this formatting of her poems have to be of so much importance to her.  And I guess the poetess has to bear some responsibility of the ill formatted poems, found in her collection publicaion. Surely, she saw this particular print, before it went public ?

In essence it is a collection that I enjoyed quite a lot. She uses word play appreciably. And the poems are considerably Sri Lankan, with no references to what the local terms mean to help out an outsider.  Consider this:
"The gok kola is green and alive
oddly vibrant
In thte rain
A cursory glance at
Upatha and Vipatha
Tell me he is my age." ( Love, Rain and Death)
    I have a confession to make. I prefer reading Sinhala poetry to English, because the context needs to be dug out deep from an alien environment, when reading the latter. This is time consuming, while damaging to  the flow of the reading. For example, take the line:

“April is the cruelest month, breeding
lilacs out of the dead land, mixing
memory and desire, stirring
dull roots with spring rain.”

  Here a reader, outside of the typical English environment, needs to do some extra homework to understand the bigger picture ( Why is April cruel ? Isn't Spring hopeful ? Need to understand the English setting as well as the poet's idiosyncrasies.)  In that context, Vivimarie's poems are very Sri Lankan - so much so that a foreigner will not comprehend without certain help from a Sri Lankan. I look forward to reading her other collections.

දැති රෝදෙන් උපන් බුදුන් - ටෙනිසන් පෙරේරා

1967 වසරේ ප්‍රථමව එළිදැක්වී ඇති, මෑතක "අහස" ප්‍රකාශනයක් ව තෙවෙනි වරට මුද්‍රණයෙන් එළි දැක්වුණු "දැති රෝදෙන් උපන් බුදුන්" කෙටි කතා සංග්‍රහය කියවීමි.


පළමු ව, එක්දහස් නවසිය හැට හත තරම් ඈතක, අද සිට බලනා කල ගතානුගතික යැයි සිතිය හැකි වටපිටාවක ට මෙවන් කථා ගොණ්නක් රචනා කිරීම ම සම්මත ය ට අභියෝග කරන්න කි.1967 දී දැති රෝදෙන් උපන් බුදුන් ලියූ ලේඛකයා, දෙදහස් දහය දශකයේ, අබිරහස් ජීවිත තරණය, දණ්ඩභූමි, භවාන්තරය ආදි නවකතා ලියද්දී තම සමාජ විචාරයේ රළු බව තරමක් අඩු කොට ඇති බවෙකි දැනෙනුයේ.

මෙහි එන සංග්‍රහයයේ නමැති කෙටි කථාව සලකන්න. මෙම කෙටි කථාව ආකෘඉමය වශයෙන් එකල සිංහල සමාජයට ඉතා නැවුම් වන්න ට ඇත - අදට ත් නැවුම් ය. මෙහි එක් කථාවක් නැත; කොටස් සතරක් ඔස්සේ සමාජය පිළිබඳ පොදු කථාවක් ඇත.

"බණ කීම පිළිබඳ චිර ප්‍රසිද්ධියක් ඇති මුත් බණ දෙසා මුදල් ඉපයීමේ පාපයට උන් වහන්සේ ගොදුරු නොවේ. එහෙත් උන් වහන්සේ ගමන් ගන්නා තමාගේ වාහනයේ පැට්‍රල් වියදම සඳහාත්, රිය පදවන්නාගේ වේතනය සඳහාත් පමණක් රුපියල් විස්සක් පමණ අයකරගන්නේ යයි කියන ආරංචිය ද එතරම් සත්‍ය නොවේ. ගුවන් විදුලියේ බණ වලින් ලැබෙන ආදායමින් ඉඳහිට නුවර එළියේ ගොස් සතියක් දෙකක් මුත් විවේක ගැනීම ද උන්වහන්සේ විසින් කරනු ලබන්නේ පැවිදි විනයට අනුකූලව බව එහිමියන්ගේ අදහසයි." ( 27 පිටුව )


'67 රුපියල් විස්සක් යනු සැලකිය මුදලක් බව සැකයක් නැත.  මීට වසරක කිහිපයක ට පෙර, මා දන්නා අයෙක්, තම දරුවා ගේ අභාවයෙන් පළමු වසර නිමිත්තෙන් සිදු කල පිංකමක ට අප ප්‍රදේශයේ වෙසෙන කවි බණ ට ප්‍රචලිත ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් කැඳ වූ බවත්, පළමු ව ඒ වගකීම භාරගෙන, පසුව පිංකම දින ඉන්ධන ගාස්තු, ශබ්ද විකාශන පද්ධතියේ වියදම ආදිය ගැන කියා පා, තම දරුවා ගේ පිංකම ගැන තිබූ පහන් සිත කෙළසූ බවක් මට කිවේ ය. ඉත්න් '67ත් එසේ ය - 2012 ත් එසේ ය.


දෙවියන්ගේ දඩයම කෙටිකතාව ගතහොත්, මෙහි විස්තීර්ණ පරිපූර්ණ අවස්ථා අපට අනුරසිරි හෙට්ටිගේ ගේ ක්ළුවරයි පුරහන්න්හ තුල ත්, ටෙනිසන්ගේ මේ භාවාන්තරයේ ද දිටිය හැක. මෙහි වෙසඟනක් භක්තිය මුල්කොටගත් ආධිපත්‍යයකින් වනසා දම අයුරු රසවත් ව ලියැවී ඇත. යථාර්තයේ සීමා අභියෝග කොට ඇති අයුරු කෙටි කතාවේ වටපිටාව ට උචිත ය.

ඉතිහාසයේ වීරයා, තමන් ව අමාරුවෙන් හදාගත් අම්මාගේ සිතුම් මැතුම් නොසලකා වැඩකරන ජනතාව වෙනුවෙන් තම දිවි කැප කරන, මවගේ සියළු බලාපොරොත්තු බිඳ දමා තම දිවිය ද නාස්ති කරගන්නෙකි. ඒ සමාජ අසාධාරණය හේතුවෙන් ඔහු වෛරයේ ගොදුරක් වීම හේතුවෙනි. වීරයා ගෙදරින් පැන යන්නේ ද ගෙදර තිබූ දේව රූප විනාශයෙන් අනතුරුව ය. වසර ගණණාවක් තැන තැන ඇවිදින ඔහු අවසන් වන්නේ උමතුවේ අසබඩ ය. දැති රෝද, තඹ කැබිලි ආදියෙන් විළි වසා ගත් ඔහු  ගැන විවේචන පත්තරයේ තිබුනේ මෙසේ ය:

"සිහිවිකල් වූ උගතෙක්.
(සවස ප්‍රවෘත්ති පත්‍රයක්)

ඔත්තුකාරයෙක් නොවිය හැකි ද ?
(දේශපාලන පුවත් පතක්)

විනෝද වීමට කදිම දර්ශනයක්
(භික්ෂූන්වහන්සේ නමක් )

ඔහු මම ප්‍රිය කරමි. තේරුම් ගැනීමට වෑයම් කළ යුතුය.
(අරවින්ද )

අතෘප්තිකර ආශාවෙන් ජීවත් වන්නෙක් ද ?
( මගේ බිරිඳ )

ජෝකර් කෙනෙක් හූට් එකක් දාපල්ලා
(විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයෙක් )"

මේ කියමන් මගින් අප මනසේ ඒ ඒ චරිතය ඔස්සේ කෙටි කථා කිහිපයක් මැවිය හැකිය.

මාරයාගේ දේදුන්න කෙටිකතාව සාමාන්‍ය බීමත් තරුණ පිරිසකගේ හවස් වරුවක් විස්තර වන අයුරෙන් ඇදි ගොස්, යම් ප්‍රබලත්වයක් පෙන්නුම් කරන්නේ කතාවසානයේ දී ය. ඒ මාරයාගේ තීන්දුව අනුව ය.
"නුඹ දෙවියන් වහන්සේගේ බසට මුලා වූවෙහිය. නුඹ දෙවියන් වහන්සේ මැවු ඔහුගේ පන්දම්කාර සල්ලි වලින් තැනූ ලෝකයට ඔබ දීන ලෙස  බැලයෙකු වී සිටියේය.
ඔබ දීනයෙකු බැලයෙකු වූයේ දෛවය නිසා යයි සිතා ඔබ දෙවියන් වහන්සේට ගැතිකම් කළෙහිය."

මෙහි එන දියසේන කෙටිකථාව ද, ජීවත්වීම ප්‍රහේලිකාවක්, අභියෝගයක් වූ තරුණෙකු මත පදනම් වූ කෙටි කථාවකි. එහි ද අනියම් සසඟෙහි යෙදෙන භික්ෂුවක් වෙයි. හේ අන්‍යයනට බණ කියයි, තමන ට දේව බලය ඇතැයි කියයි. පාදඩයෙකු වන දියසේන, මේ මහණ ට වඩා පිවිතුරු බව අප ට සිතෙයි.

"මා මළ පසු" යනු තමන්ගේ මිණිය දෙසත්, තම අවසන් කටයුතු දෙසත් බලා සිටින මළ අයෙකුගේ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් ලියැවුන්නකි. ප්‍රබල රචනයකි.

"මගේ පෙට්ටිය දරාගෙන සිටින ඇතැමුන්ගේ අත්වලින් එක දෑතක් රැයෙහි මගේ ගෙල ඉදිරියේ වෙව්ලු සැටි මට සිහිවේ. එකෙකුගේ දෑත් රාත්‍රියේ මගේ කාමරයට වැදී මගේ මුදලුත් ඇඳුනුත් ගෙන යාමට ගත් දිරිය මට අමතක කල නොහැක."

මෙහි එන රචනා විවිධ වචන වලින් හැඳින්විය හැක. නරුමවාදි, සංශයවාදි, පාදඩ සමාජය එළි දරවු කරන සුළු මෙම කෙටිකතා, සිංහල සාහිත්‍යය ට 1967 දී එක් වූවා යැයි සිතීම ම එහි තිබෙන පිළිවෙත ප්‍රශ්ණ කරනා සුළු බව කවදත් තුබූ බවත්, එහෙත් එය වෙනස් වන්නේ ඉතා සෙමින් බවට ත්  ප්‍රබල සාක්ෂියකි. '67 මෙය පළ වූ පසු හැත්තෑ ගණන් වල වික්‍රමසිංහ බව තරණය ලිවීම එතරම් ප්‍රශ්ණයක් වුයේ , මෙය එකල සමාජය බැහැරකල යුත්තක් ලෙස සැලකු නිසා ද ?  මේ කිසිදු කෙටිකථාවක් තුල බලාපොරොත්තුවක ඡායාවක් හෝ රැඳී නැත. ඇත්තේ ගසා කෑම්, කුහකත්වය, නරුම කම, පරිහානිය, විෂාදය ආදිය යි. අයෙකු ට මෙය ඉතා යතාර්තවාදි නිර්මාණයක් යැයි කිව හැකි මෙන්ම, මෙම නිර්මාණ අදට ත් ඉතා නූතන ය. වෙන්ස්වී ඇත්තේ, එදා රුපියල් විස්සේ වටිනාකම අද රුපියල් පන්දහසකට හෝ දහදසකට ලැබී තිබීම ම පමණි. සියළු තාක්ෂණ අවතීර්ණයන් ඔස්සේ වුව සමාජය තවම රෝගී ය. මේ සියළු කථා වලින් කේ. කේ . සමන් කුමාර කොපමණ තරම් ආභාසයක් ලබන්නට ට ඇත්තේ දැයි සිතේ.

ටෙනිසන් පෙරේරා මහතා මෑතක ලියූ පොත් පිළිබඳ මගේ මනාපයක් නැත. භවාන්තරය සහ කැළණි නදී ගලා බසී රස විඳි මා, අබිරහස් ජීවන තරණය සහ දණ්ඩ භූමි කියවීමෙන් අනතුරුව, එතුමාගේ නිර්මාණ කියවීම තාවකාලික ව නැවැත්වූවෙමි. එහෙත් මේ කෙටි කතා පොත නැවත මුද්‍රණය වූ වග ආරංචි වූ වහා එය මිල දී ගත්තේ ඒ හා බැඳි මතභේදාත්මක පසුබිම හේතුවෙනි. මෙහි එන සියළු කෙටිකථා වල පාහේ ආගමික සංස්ථා දැඩි දෝෂ දර්ශනයට ලක් කොට ඇත. '67 තරම් ඈතක  ටෙනිසන් පෙරේරා අප සමාජයේ ප්‍රශ්ණ නොකෙරෙන ඉසවු නිර්භීත දෙස එළිදරවු කොට, ඊළඟ පරම්පරාවක් උත්තේජනය කර ඇති බැව් ඉතා පැහැදිලිය. මෙය කතුවරයාගේ ඉතා සාර්ථක නිර්මාණයක් පමණක් නොව, සිංහල නිර්මාණ සාහිත්‍යයේ විශේෂ සන්ධිස්ථානයක් ලකුණු කරන්නක් බව පැහැදිලිය.

බැග්ඩෑඩ් - එරික් ඉලයප්ආරච්චි

 එරික් ඉලයප්-ආරච්චි, 2016 දී ලියා පළ කොට, මෑත රජත පුස්තකයක ට නිර්දේශ වූ බැග්ඩෑඩ් කියවූවෙමි. එහි මා වඩාත් සිත් ගත් දෙයක් වේ නම්, එහි බොහෝ චරිත තුලින්, ඔබ ද, මම ද, ගත කරන ව්‍යාකූල, හැල්මේ දුවන චරිත තුල ට යම් එබී බැලීමක් කොට තිබීම ය. ඒ තුලින් කතුවරයා අඟවා ඇති දෑ බොහෝ ය. කතාන්දර සොයන්නෙකු ට ඒවා ද කිහිපයක් ම හමු වේ.

සතරදෙනෙකු, දහඩිය ගුහාව නම් තැනෙක හමු වේ. ඔවුන් හට පොදු අතීතයක් ඇත. සතර දෙනාගේ ජීවන මට්ටම් අසමාන ය - අයෙක් මැරයෙකි, අයෙකු ට දියණියන් සතරෙකි,  අයෙක් සොයිසා මහල් නිවෙස් හි පදිංචි ව තම දරුවා රාජකීය විදුහල ට යවයි. ඔවුන් එතැනට රැස්වූයේ විමල් ගෙනාපු ඇඟිලි තරමේ විස්කී බෝතල් තුනක් බීමට විය නොහැකි ය. ඔවුන් සියළු දෙනා එක් වී තහනම් පත් ද්‍රව්‍යයක් පාවිච්චි කරන්නේ ද? සාමන්‍ය ජීවත ගත කරන අතරේ වරින් වර "අපත" තත්ත්වයට පත්වන්නෝ අද දවස සාමාන්‍ය දෙයකි ( අපතයෝ )

"ලෝකාන්තයෙන් පැන සිය දිවි නසා ගැනීමට පෙරදා රාත්‍රිය ගත කිරීමට ශ්‍රීමාල් හංසි දෙදෙනා හෝටන් තැන්නේ මහෑළිය බංගලාව තෝරා ගථ". කෙටි කථාව එම වැක්කියෙන් ඇරඹුන ද, ඒ දෙපළ දිවි නසා ගත්ත ද, ඔවුන් දිවි නසා ගැනීම තිර අදිටනින් එහි නොපැමිණි බව පැහැදිලිය. කථාවේ ගලා යාමෙන් ඔවුන් නගරයේ සැලකිය යුතු ආර්ථික මට්ටම් සහිත රැකියාවෙහි නිරත, අන් බැඳීම් නිසා මේ විකල්පය තෝරා ගත් බව අඟවයි. මෙවන් චරිත අප අතර බහුල ය ( සිහිවටන )

මෑතක, නැසී ගිය අනුර බණ්ඩාරනායකයන්ගේ පොත් එකතුව ආමර් ඉස්ට්‍රීට් හී බිම දා ගෙන විකුණු බැව් පොත් කියවන අප සියළු දෙන දත් කථාවකි. යුද්ධය නිසා බැග්ඩෑඩ් හී මහත් වටිනා පුරා වස්තු මහදවල් කොල්ල කෑ අයුරින්, සංස්කෘතික මිනිසෙකුගේ අභාවෙන් ඒවා රැක ගැනීමට කවරෙකු හෝ නැති වීම පිළිබඳ ඖචිත ගැලපීමක් රැගත් කෙටි කථාවකි, "
බැග්ඩෑඩ්". මා වඩාත් සිත් ගත් කෙටි කථාවකි.

තානායම ක රැස්වෙන විශ්‍රාමිකයින් තිදෙනෙකු, එ අයෙකු ගේ රහස් ප්‍රේමයෙන් ලත් දරුවෙකුගේ මංගල උත්සවයකට සහභාගි වනු වස් කොටි බල පෙදෙස් හරහා යාමට තීරණය කිරීම, "යාල්දේවි" කෙටි කතාවේ සංක්ෂිප්තයයි. එහෙත් එහි සාරය වන්නේ හැටපස් විය පසු වූ ඔවුන්ගේ  සිතුම් පැතුම් කෙටි කතාවට එකතු කොට ඇති අපූරු ආකාරය යි.

ඔටුවෙකු බූරුවන් අතර වාසය ට පුරුදු වන්නේ පිටමං කල මුසල්මානුවන් කල්පිටියේ තාවකාලික වෙසෙන්නන් සමඟ පැමිණි බැවිනි. සමාජය ට බද්ධ වීම පිලිබඳ ව ඉතා සියුම් ආකාර විචාරයක යෙදෙන කෙටි කථාවකි, "ඔටුවා".

සමහර ඉහළ සමාජයේ පවුල් වල දරුවන ට ඔවුන්ගේ දෙමව්පියෝ තරම ට හෝ ඊටත් වඩා, ඔවුන්ගේ ආයා වරුන් පෙම් කරති. තමන්ගේ දරුවන් වෙනුවෙන් නැති වෙලාවක්, මෙම ආයා වරු එම දරුවන් වෙනුවන් යොදවති. තම නෑ පරපුර නිසා තම රස්සාව අහිමි ව, නැවත කාලෙකට පසු යන්න තැනක් නැතුව තමන් රස්සාව කල එම නිවෙස වෙත  එන ආයා කෙනෙකු පිළිබඳ කථාවකි, නාරායන් කථාවක්.

එරික් තම ලලිත සමය කෙටිකථාවේ මතු කල එක් කරුණක් වූයේ කන්‍යාවක් තම කන්‍යාබාවය ආරක්ෂා කිරීම ම අරුතින් වෛශ්‍යාවක ගේ කේවල් කිරීමක් කරන්නේ කෙසේ ද යන්න යි. මට ඒ බව මතක් වූයේ "මංගල යෝජනාව" කෙටි කථාව කියවීමේ දී ය. මංගල යෝජනාවක් ලත් වෛද්‍යවරයා ට තම පියයුරක් පෙන්වා එහි යම් අසාමාන්‍ය බවක් විමසන තරුණිය පිළිබඳ වෛද්‍යවරයා මනෝ ලෝකයේ රජ වේ. එහි අවදානමක් නැති බව දැන ගත් විගස තරුණිය ට තව දුරට ත් එම විශේෂත්වයක් නැති වෛද්‍යවරයා ඇවැසි නොවේ.

නූතන ලිබරල් චින්තනය අනුව දිවි ගත කල මහාචාර්‍යවරයෙකු අලලා ලියවුණු අපූරු කෙටි කථාවකි "සිසි වන වුවන".
"දිනක් ආචාර්ය බැසිල් අපට පැවසුවේ 'ට්‍රාන්ස්ජෙන්ඩර්' යනුවෙන් හඳුන්වන ගැහැනු පිරිමි අතරමැද කොටසට ද එක සමාන ව සැලකීම සමාජ සාධාරණය පිළිබඳ කාරණාවක් බව යි"( 56 පිටුව )
"ඔහු එවේලෙහි හැසිරුණේ ඉංග්‍රීසි මහාචාර්යවරයකු ලෙස නොව දාමරිකයකු ලෙසිනි. නුදුරු දිනක දී සරසවි කථිකාචාර්යවරයකු වීමට නියමිත බැවින් ජයතිස්ස කරබා ගෙන සිටියේය. ඔහු කෝනෙල් හෝ විස්කොන්සින් හෝ සරසවි වෙත රැගෙන යන නෞකාවේ කප්පිත්තා වූයේ ඩොක්ටර් බැසිල් බැවින් ඔහු ඉවසීමෙන් බලා සිටියේ ය.( 59 පිටුව )
කෙටි කථාව රසවත් බව ට තවත් ඉඟි ඇවැසි නැත.

"නයිපෝල් ඔෆ් ශ්‍රි ලංකා" යනුවෙන් තමාව ම හඳුන්වා ගන්නා, සංචාරක සාහිත්‍ය ට මහත් මෙහෙවරක් ඉටු කල අයෙකු ගේ, පෞද්ගලික සාර්ථකත්වයත් සමඟ සිතට වද දෙන කලකිරීම ට පිළියමක් වශයෙන් දේශීය සංචාරකයාට අත් පොතක් ලිවීම අත ට ගනී. සාර්ථකත්වය සෑම වෙලේම සුන්දර ද ? (සංචාරක සිතියම )

සංචාරක ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳ කෙළ පැමිණි උපාලි පීරිස් සාර්ථකත්වය ගැන කලකිරෙද්දි, පංචිකාවත්ත, කොම්පඤ්ඤවීදියේ එදා වේල සොයා ගැනීමට දත කන සාන්තලාල් බෝවෙන බරවා රෝගය, රෝහලෙන් ලැබෙන බෙහෙත් රොත්ත විසි කර බාර ගන්නේ ධන උල්පතක් ලෙස ට ය. (ඇබෑර්තු ඇත )

දැන් දැන් කොළඹ ඉහළ පැළැන්තියේ නේවාසික පෙදෙස් වල, නිවෙස් වලට දවාල ට සොරුන් ඒමේ ආකාරය ගැන, හාස්‍ය මුසුව කියැවෙන රසවත් කථාවකි, "හොරා තාම නෑ"

ඉතින්,  කෙටි කථා එකොළහ තුල දුර්වල කථා නැති තරම් ය. එරික් තම උපෙක්ෂක ඇසින්, න්‍යාය පත්‍ර වලින් තොර මනසින් වර්තමානයේ අප ද ජීවත් වන මෙම සමාජය පිළිබඳ දර්ශනයන් එකොළසක් අප ඉදිරියේ තබා ඇත. මෑතක මේ කෘතිය පිළිබඳ කථිකාවක දි, විදර්ශන කන්නන්ගර කීවේ කෙටිකථාවක් සම්පූර්ණ කරගැනීමට පාඨක අපේ ද එකතුවක් තිබිය යුතු බව කි. මේ කෙටි කථා එකතුව පීළිබඳ ව නම් එය අපූරු කියමනකි. අයෙකු ට කියවීම ට නිර්දේශය සඳහා නොපැකිළී නම් කල හැකි කෘතියකි.