තාත්තාගේ මළගම - ජයතිලක කම්මැල්ලවීර

කම්මැල්ලවීරයන්ගේ "මිනිස්සු යක්කු සහ දෙවියෝ" (1986) සහ "තවත් කමලාවියක්" (1990) යන කෙටි කතා සංග්‍රහයන් දෙක, එක පොතක් බවට පත් කොට පළමුව පළ ව ඇත්තේ 1999 දී "තාත්තාගේ මළගම" ලෙසට ය. අද වන විට මේ කෘති තුන ම වෙළඳපොළේ නැති මුත්, කොළඹ මහජන පුස්තකාලය නම් වූ ඒ ක්ෂේම භූමියෙන් මෙවන් "දුලබ පොතක්" මට හොයා ගත හැකි වූ කී වෙනි වතාව දැයි මට අමතක ය.

මේ ව්‍යායාමය කම්මැල්ලවීරයන්ගේ කෙටි කතා සංග්‍රහයන් එකිනෙක කියවීමේ එක් අදියරයක් බැවින්, ඉහත කී කෙටි කතා සංග්‍රහයන් දෙක වෙන වෙන ම සලකමි.

(මිනිස්සු යක්කු සහ දෙවියෝ  - ****1/2)

මිනිස්සු යක්කු සහ දෙවියෝ - අප රට සිදු වූ 1983 "ජාතියාල කෝලාහාල" අලලා ලියැවුණු හොඳම නිර්මාණය අනුලා විජේරත්න මැණිකේ ගේ වඩබාගින්න යැයි සිතමි. එය නවකතාවකි. එම අවාසනාවන්ත සිදුවීම් අලලා අද වන තෙක් ලියැවී ඇති හොඳම කෙටිකතාව මෙය විය යුතුය. මනුස්‍යත්වයේ උසස් බවත්, එහි සීමාවත්, අප සැම තුල ජීවත් වන ආශාවේ යක්ෂයා හිස එසවීම ට කලක් වේලාවක් ගත නොවන බවත්, එසේ තම යක්ෂයා ගැන දන්නා මිනිසෙකුට දෙවියෙකු ට වන් සැලකුම් ලැබීම හ්‍රද සාක්ෂි ඇත්තෙකුට බාර ගත නොහැකි බවත් නිදර්ශනය කෙරෙන කෘතහස්ත නිර්මාණයකි.

අපෙ අම්මා කිරට ගියා - අසූව දශකය! විවෘත ආර්ථිකය අප රට සමාජ ගත  වීම! අසූ එකේ වැඩ වර්ජනය නිසා එදා වේල සොයා ගත නොහැකි ව අසරණ වූ මිනිසුන් ! ආර්ථික ප්‍රශ්ණ වලට පිලිතුරක් ලෙස මැදපෙරදිග රැකියා වලට ගිය අපේ ගෘහණියන් ! මේ ඒ දශකයේ ප්‍රශ්ණය; සිදුවීම් ය; මේ තමන ට අත් වූ ඉරණම් තමනට හැකි අයුරින් විසඳාලීමට තැත් කල අඹු සැමියන් යුවලක්, තම පරිසරයෙන් ඇති වූ පීඩනයක් හේතුවෙන් සිත් බිඳ ගත් අයුරු අපූරුවට පෙන්නුම් කරන කෙටිකතාවකි.

රජ්ජුරුවෝ - වෙසෙසින් රාජ්‍ය සේවයේ නියැලෙන්නන්ට දේශපාලනය ඔවුන්ගේ රැකියාවේ උන්නතිය ට මෙන්ම අවනතිය ට ද එක සේ හේතු විය හැක. එලෙස ම එසේ වෙසෙස් වර්ධනයක් නොලත් අයෙකුට එසේ නොලැබීම ට නිදහස ට කාරණායක් උදෙසා ද එය කදිම තත්ත්වයකි.

වෙස් මුහුණ - අසූව දශකය මුල "ක්‍රියාත්මක වූවන් ට" එහි මැදක් වන විට "යමක් කමක්" තිබිණ. අපේ රට එතෙක් තිබූ සම්ප්‍රදායන්ට විරුද්ධව ක්‍රියාත්මක වූ ඒ අය, වරෙක අප සම්ප්‍රදායික නැටුමක් ගැයුමක් ඇගයීම ඇත්තෙන්ම උත්ප්‍රාසජනක දෙයක් ලෙස කතුවරයා දැක ඇත. මෙහි නව යොවුන් වියේ ප්‍රේමයක සේවායවකට අමතරව, වෙස් මුහුණ ඇත්තේ කොහෙ ද, කා ළඟ ද යන්නත්, වටිනාකම ඇත්තේ කොහෙද යන්නත් සිතා බලන්නට යොමු කරවන අපූරු නිර්මාණයකි.

තාත්තාගේ මළගම - අසූවේ දශකය වන විට ගම සහ නගරය අතර පරතරය පැහැදිලි ලෙස පැවතුණි. ඒ පරතරය කෙතෙක් ද කිවහොත් එකල වැඩිහිටි වියේ පසුවූ මුළු දිවිය තම ගමේ ජීවත් වූ දෙමව්පියන් ට කොළඹ ජීවිතය ට අනුගත වීම අපහසු විය . අද වන විට එම පරතරය අඩු නිසා ඒ ප්‍රශ්ණය ඒ තීර්වතාවෙන් මතුනොවේ. එහෙත් පිටරටක ට දෙමව්පියන් ගෙන්වා ගන්නා දරුවන් ට වැඩි කල් නොගොස් ම ඒ දෙමව්පියන්ගෙන් මැසිවිලි අසා ගැනිමට සිදු වේ. එයත් තව පරම්පරා කිහිපයක් වන විට මැකී  යා හැකිය.
මේ කතාව ලි‍යවී ඇත්තේ ඒ නගරය සහ ගම අතර පරතරය උපරිමව තිබූ අසූව යුගයේ ය. පර්චස් විස්ස - තිහේ ( අද වන විට පර්චස් 8-9-10 ) තාප්ප්ප වලින් වෙන් කෙරුණු නාගරික ජීවිතය සහ, දෙමව්පියන් සහ ගම අතර දුර පමණක් නොව, ගමේ වෙසෙන තම සහෝදර සහෝදරියන් අතර පරතරය ගැන ද විමසුම් ඇසක් යොමු කරන මේ කෙටිකතාව, ඒ යුගය ගැන ලියැවුණු උසස්ම කෙටිකතාවක් විය යුතුය.

පරතරය - බොහෝ සේ උක්ත යුගයේ සමාජයේ වෙනස්වීම් හැල හැප්පීම් පිළිබඳ ව ලියැවුණු රචනා ගොන්නක් අතර, හදිසියේ බැඳුණ ආල නුරාවක් ගැන ත්, පිරිමින් හා ගැහැණුන් වරද ට යොමු වීම ට එතරම් වෙලාවක් සහ හේතුවක් අනවශ්‍ය බවත් කියාපාන රචනාවකි. ලියැවුණු යුගය හා සසඳද්දි විශ්වාසනීයත්වය ගැන සැක මතු විය හැකි මුත්, කිසි ලෙසකින් "එවන් දේ සිදු නොවේ" යැයි කීමට නම් නොහැක.

ඉතින් සමස්ත ලෙස ගතහොත් මේ කෙටි කතා සයෙන් රජ්ජුරුවෝ හැර අන් සියල්ල ම පාහේ ඉතා සාර්ථක නිර්මාණය. කළු සපත්තු මගින් සිංහල කෙටි කතා කියවන්නන් හමු ව ඔවුන්ගේ විශ්වාසය දිනා ගත් කතුවරයා, එම විශ්වාසය තහවුරු කරලමින් ශක්තිමත් වූ අවදියකි. ඒ සංග්‍රහයත් මෙයත් අතර කාල පරාසය අවුරුද්දක් පමණකි. ඇත්තෙන්ම මේ කෙටි කතා හය "කළු සපත්තු" හි දෙවෙනි කොටසක් වන තරමට ඒකාත්මික වේ - සම යුග වේ - සම මැයන් උක්ත කර ගත්තෝ වේ - ඒ තරම්ම රසවත් වේ.

(තවත් කමලාවියක්  - ***1/2 )

 මිනිස්සු යක්කු සහ දෙවියෝ පළ වී අවුරුදු හතරක් ඇවෑමෙන් ප්‍රකාශ වුවත්, මාතෘකා වල එතරම් පරාස පුළුල් වීමක් සිදු ව නැත. පෙර කී මාතෘකා ඔස්සේ ම මේ කෙටිකතා රචනා වී ඇති මුත්, පෙර ට වඩා සුක්ෂම ව පෙර සමාජ සිදුවීම් දෙස කතුවරයා තම දෑස් යොමු කොට ඇත්තාක් සේය. ඒ නිසා අප ඒ ඒ චරිත වල සමීප දසුන් දකින්නෝ ය. එහෙත් රස ජනනය සැලකීමේ දී, ඒ පෙර සංග්‍රහයන් දෙක තරම් සාර්ථක ද යන්න ගැටළුවකි. ශාස්ත්‍රීය අතින් තරමක් පෙර ට වඩා ඉහළ තලයක ට කතුවරයා සිතා හෝ නොසිතා හෝ යොමු ව ඇති සේ ය.

අමරබන්දු - වත්මන වන විට හාස්‍ය රසයක් ගෙන දෙන නාමයක් වුව ද, මේ කෙටිකතාවේ අපට හමුවන අමරබන්දු ද යම් සිදුවීමක් ඉදිරියේ කෙසේ හැසිරේවිදැයි සිතිය නොහැකි ආරේ අමුතු පුද්ගකයයෙකි. එහෙත් සමානකම් එතකින් නිම වේ. මෙහි එන පුද්ගලයා කාත් කවුරුවත් නැත්තෙකි; ආත්ම අනුකම්පාව සොයන්නෙකි. කතුවරයා පසුවදනේ පවසන්නේ මෙවන් පුද්ගලයකු ඇත්තෙන්ම තමන් දැන ඇඳින සිටි බවකි. පුළුල් වශයෙන් බැලුවහොත් රැකියාව ට වඩා වෘත්තීය සටන් ගැන මහන්සි වූ යුගයෙක හරස් කඩකි.

පීරිස් සහෝදයා - අප රට දිය වෙමින් තිබූ වාමාංශික පක්ෂයක් හා සබැඳි එහි සහෝදරවරුන් හා ඔවුන්ගේ නිවෙස් වල කාලය කා දමමින් ආත්මාර්ථකාමි හැසිරීම් රටාවක් පෙන්නුම් කල පුද්ගලයෙකු අලලා ලියැවූන්නකි. නැවතත් ඒ යුගයේ අද ට වඩා බහුල ව සිටි චරිතයක් විය යුතුය. අද වන විට මොවුන් දුලබ සත්ව විශේෂයක් විය යුතුය.

කවුළු ප්‍රහේලිකාව - මේ කෙටි කතාව මට "කළු සපත්තු" කෙටි කතාව මතක් කලේය. තැනකට කොටු වී රැකියාවක නිරත වීම යනු මහා කරදරයක්, අපායට කොටු වීමක් ලෙස ලේඛක සන්තානයේ අදහසක් වූ බැව් මට සිතේ. ඒ ගැන නිගමන වලට ඒමට හදිසි නොවන්නේ සැමදා එකම දේ සිදු කරන රැකියාවක් කරන අයෙකුගේ සිතුම් පැතුම් වටහා ගැනීම ට මා නුසුදුසු බැවිනි. අද වන විට ඇත්තේ නිරන්තර ආතතිය ගෙනදෙන, නිරන්තර අරමුණු ඔස්සේ හැල්මේ දුවයන රැකියා වල බහුලත්වයකි. ඉන් සෞඛ්‍යමය ගැටළු මතු වීම අනෙකකි -එහෙත් "මා මේ කරන්නේ මොන මඟුලක් ද?" යැයි ඈණුම් අරිමින් සිතන්න විවේකයක් නොලැබේ. ඒ පෙර කී යුගයේ රැකියාව යනු යම් තරමකින් හෝ "මරණවා" වැනි හැඟීමක් වන්න ට ඇත. අද වන විට මෙය  "මැරෙනවා" දක්වා වෙනස් වී ඇත - ඒත් මැරෙනකම් ම දන්නේ ද නැත.

කලගෙඩි පිස්සා - මේත් යුග පෙරලියක් ගැන ඇඟවෙන කෙටිකතාවකි. වසර 15ට පමණ පෙර පෙරහරක කල ගෙඩි රන්ගනයක් පෙන්වූ මන්දමානසිකයෙකු, අද කරාතේ ශිල්පයේ අයුරු දක්වා තම පැවැත්ම ට කීයක් හෝ හොයා ගනී.

තවත් කමලාවියක් - නිදහස් ආර්ථිකයත් සමඟ කාන්තාවක ට තමන්ගේ නිර්භීත කම ඔස්සේ පිරිමියෙකුගේ අණසකට යටත්ව විසීම අනිවාර්ය වීමක් නොව, තේරීමක් බවට පත් විය. හොඳ-නරක, සංවර-අසංවර ආදී කෘතීම බාධා යම් තරමකින් අභියෝගයට ලක් කල හැකි විය. ජීවිතය තමනට බෙදා දුන් "බත් පිඟාන" කා ඉඳීම නොඉවසූ නිර්භීත කාන්තාවක් සියල්ල පරදුවට තබා තම දිවිය සිත්සේ ගත කිරීමට ගත් වෑයමක් ගැන අපූරු රචනයකි.

වෙනස - සැමදා කුකුළු මස් බුදින්නා ට කෙතෙරම් කුණු ගඳ වුව ද කරවල කෑල්ලක් දුටුව කල දොළක්  ඉපදීමේ සම්භාවිතාවක් තිබිය හැක. තම සැප පාසුවට සිටින බිරිඳ වෙනුවට තමනටත් හොරා කය වෙහෙසා වැඩ කරනා කතක් කෙරේ සිතක් බැඳෙනා පිරිමියෙකු ගැන කතාවයි. රසවත් නිර්මාණයකි.

කතුවරයා යම් ආරක තම නිර්මාණ වෙනසක් කිරීමට උත්සාහ ගත් යුගයක, නැතිනම් තම පරිකල්පනයේ සූක්ෂමත්වයක් ඇතිවෙමින් තිබූ යුගයක නිර්මාණය වූවක් විය යුතුය. එහෙත් ඔහුට ඇති මාතෘකා වල මහත් වෙනසක් සිදුව නැත. එක් අතකින් "කළු සපත්තු - තුන්වෙනි අදියර" ක් වෙනුවට මේ තරමක් ළඟ දසුන්, මෙම යුගයේ සිංහල කෙටිකතා පාඨකයා ට ලබා දීම අනූව දශකයේ  දී කම්මැල්ලවීරයන්ගේ නැවුම් නිර්මාණ ආරක් කෙරෙහි බලාපොරොත්තු තබා ගැනීමට හේතු වන්න ට  ඇත.

කළු සපත්තු - ජයතිලක කම්මැල්ලවීර

කළු සපත්තු වනා හි කම්මැල්ලවීරයන්ගේ පළමු කෙටි කථා සංග්‍රහයයි. විශේෂයක් වන්නේ 1985 වසර ට හිමි හොඳ ම කෙට් කතා සංග්‍රහයට හිමි රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය මෙම කෘතිය හිමි කර ගැනීම යි.  එය උචිත සම්මානයක් යැයි හැඟේ,

ජයසිරිගේ කතාව: ජයසිරි නම් වූ ඉගෙනුමට කාත් කවුරුවත් නැති ළමයෙකි. හේ විසුවේ පන්සලක් ආශ්‍රිතව ගෙනගිය අනාථ නිවසකය. එහෙත් ඔහුගේ කථාව වනාහි ඔහු ඉන් පැනවිත්, කොහු මෝලේ වැඩ ට යොමු වීමේ පසු බිම මත්තේ ය. පසුකාලීනව කතුවරයා ගේ අනන්‍ය ලක්ෂණයක් වූ සියුම් ව යමක් ඇඟවීමේ ශෛලිය ඔහු තම මුල් කෘතියේ දී ම පෙන්වයි.

"හැම ළමයෙකුටම ඇඳක් සහ කුඩා කබඩ් එකක් එම ශාලාවේ ඇත. පොත් පත් සහ ඇඳුම් දැමීමමට එම කබඩ් පාවිචි කිරීමේ අවසරය ළමුන්ට ලැබී තිබුණත්, ඇඳන්වල නිදා ගැනීමේ වරය ඔවුන්ට ලැබී නැත. නායක හාමුදුරුවන්ට කැමති වෙලාවකට ඕනෑම ළමයෙකු වහාම තමා වෙත කැඳවා ගත හැකි අන්දමට ඔවුන් ළමා ශාලාවටත්, නායක හාමුදුරුවන්ගේ කාමර පේළියටත්, අතර ඇති ධර්ම ශාලාවේ පැදුරු එලාගෙන නිදාගත යුතුය. සමහර දවසක ධර්ම ශාලාවේ 'පැට්ට්‍රෝල් ලාම්පුව' නිවා දැමූ පසුව පවා නායක හාමුදුරුවන් එහා මෙහා ඇවිදිමින් ළමුන් මුරකරන අන්දම ජයසිරි දැක තිබේ." (20 පිටුව )

ආපසු යෑම: මෙහි එන රසවත් ම කෙටි කතාවකි. ප්‍රේමය අයෙකු ව මනස් රෝගියෙකු බවට පත් කිරීමට සමත් වෙද්දි, ඊට සම්බන්ධ අනෙක් කෙනාට එය මතුපිට ස්පර්ශ කරන හැඟීම් මාලාවකට එහා නොයන්නක් විය හැක. මෙහි එන්නේ පරණ ප්‍රේමවන්තියක ගේ ආරාධනයක් වැරදි වැටහීමක ට ගත්තකු පිළිබඳ රසවත් කතාවකි - මෙහි වැදගත් වන්නේ ඒ වැරදි වටහා ගැනීමට හේතු වූ  කෙනාගේ මනස ක්‍රියාකාරිත්වයයි.

ජීවිතයෙන් දොළොස් පැයක්: දියණියක් විවා පත් වන විට මෑතක් වන තුරු ම - බාගෙ විට තවමත් අපේ ගම් වල - ඇගේ "පිරිසිදුකම" මැනීම විවා මංගලයේ ම සිරිතක් මෙන් බැඳී තිබිණි. මේ කෙටි කතාව එය ඉටු කිරීම නොහැකි දියණියක් වෙනුවෙන් ඇගේ මවගේ සැලැස්මක් සහ ඉන් පසුව සිදු වූ සිදුවීම් පිළිබඳව ය. කෙටි කතා සන්දර්භය තුල බලාපොරොත්තු නොවූ අවසානයක් සහිත සාර්ථක කෙටිකතාවකි.

සිරිසේන අයියා: පිටස්තරින් බලන්නෙකුට කෙතෙරම් විඳවීමක් ලෙස පෙනුන ද, මිනිසෙකු ට  සහ ඔහුගේ බිරිඳ ට තම දිවි පෙවෙතේ දුක් "පැණි රස" ය. වෙසෙසින් තම දරුවන් ඔවුන ට සම්පතක්ය. ඒ පිළිබඳ ඔවුන්ගේ බාහිර ස්වභාවය බලා උපකල්පනයන් කල නොහැකි බව පසක් කරවන තාලේ කෙටිකතාවකි.

යුධ වැදුණු මිනිස්සු: මේ කෙටි කතා සංග්‍රය ලියැවෙන විට අසූවේ වැඩ වර්ජනය සිදු ව එතරම් කලක් නැත. කළු ගලක ඔළුව ගසා ගත් ඒ අය ට, තම හිතේ හයිය හැර ආඩම්බර වීමට හේතු අවම වන තරමට ඔවුන් අසරණ විය. කතුවරයා ඒ වන විට තවම අලුත් පෞද්ගලික බස් රථයක වූ සිදුවීමක් අලලා මේ වර්ජකයෙකු ගේ සිත ඇතුලට එබීම ට අවස්ථාවක් උදා  කර දෙයි.
"රස්සාව නතිවෙලා අවුරුදු පහයි. ඒත් අපි තවම සටනෙ. තේරුණාද මල්ලි. මම වැඩ වර්ජකයෙක් තේරුණාද? ගන්නව තමුසෙගෙ සල්ලි ආ.... ගන්නව!" (58 පිටුව )

පොත ලියවුණු යුගයේ මිනිසුන් ට තිබූ ගැටළු, ඉතා ස්වභාවික වටපිටාවක් තුල ඉදිරිපත් කරලීමට සමතෙක් බව ලේඛකයා තම පළමු කෙටි කතා සංග්‍රහයෙන් ම පසක් කරලයි.

අපරාධකාරයා: අප රට සාමය පවත්වාගැනීම තම වගකීම වන ආයතන වගවීම පිළිබඳ සැමදා ප්‍රශ්ණ තිබිණි. මෑතක ගායිකාවක ගේ ඝාතන සිද්ධියක දී ඇට චරිත වාර්තා දීමට හදිසි වූවෝ ඔවුන් අතර වෙති. මේ කෙටිකතාවේ අත් අඬංගුවට ගත් අයෙක් සන්ත්තනයේ තිබූ භාණ්ඩ ( බඩු මුට්ටු ? ) මත ඔහු කවරෙක් ද යන්න තීරණය කිරීමට තරම් ඔවුන් දක්ෂය. මේ එහි උපහාසය ද අපහාසය ද රැගත් නිර්මාණයකි.

හේතුවක් නැති මිනිමැරුමක්: මිනිමරුවා එසේ ක්‍රියාත්මක වූයේ ඇයි ද යන්න පිළිබඳ කතාවසනය ආසන්නය වන තුරු කිසිවක් නොකියවේ. එහෙත් හිරෙන් නිදහස් ව විත් ඇති ඒ මිනිමරුවා, "එක් පුද්ගලයකු" දුටු වහාම ඔහුගේ මුහුණේ භාව ප්‍රකාශය  වෙනස් වීම මතින් පමණක් බොහෝ දේ ඉඟි කරයි.  සියුම් නිර්මාණයකි.

කළු සපත්තු: විරැකියාවෙන් පෙළෙන්නකු අවුරුදු ගණණාවක් දුක් විඳ රැකියාවක් ලබා ගනී. රැකියාව හා බැඳි වගකීම් ඉටුකරලීමේදි තම නිදහසේ සිමාවන් උල්ලංගණය, මහ බරක් වෙන අවස්ථා තිබිය හැක. මෙහි එන මිනිසා ට රැකියාව අහිමිවීම හේ මහත් වූ භාග්‍යයක්, නිදහසක් ලෙස සලකන්නේ, ඒ සන්දහර්භයේ ඔහුගේ අන්ත අසරණවීම අභිමුඛව ය.

අදට වසර තිස් පහකට පමණ පෙර, නාගරීකරණ ය තවම ගමට එබිකම් නොකල යුගයක, අප මිනිසුන් මුහුණදුන් ජීවන ගැටළු ඉතා ස්වභාවිකාකාරයෙන් මෙන්ම කෙටිකතා කියවීම ආයාසකාරි නොවන ලෙස අන්තර්ගත කොට ඇති අපූරු නිර්මාණයන් ය. තවම නගරයෙන් පිට පෞද්ගලික බස් ලෙස ඉසුසු එල්ෆ්, ටොයොටා හයි-ඒස් දිවූ යුගයක ට අප ගෙන යයි. ඒ අදට වඩා විරැකියාව රජ වූ යුගයකි. ඒ රැකියා අවස්ථා මදි වූ නිසාත්, අසූවේ වැඩ වර්ජනය නිසා රැකියා අහිමි වූවන් නිසාත් ය. එම යුගය අශ්‍රිත ව නිමැවුණු නිර්මාණත් ( යුධ වැදුණු මිනිස්සු; කළු සපත්තු ) මිනිස් සන්තානයේ ප්‍රේමය පිළිබඳ හැඟීම්, දෙමව්පියන් අහිමි දරුවන් විඳින පීඩා ආදි එදාට ත් අදට ත දාළ මාතෘක ත් අලලා ලියැවුණු අපූරු නිර්මාණ පෙළකි. මෙහි දුර්වල යැයි කීමට තරම් කෙටි කතාවක් නැති තරම් ය - ඇත්තේ හොඳ කතා සහ ඉතා හොඳ කතා ය; ඒවා ද සමෝසමව මෙනි. සිංහල කෙටි කතාව ට ඇළුම් කරන කියවන්නිය, කියවිය යුතු ම සංග්‍රහයක් ලෙස නම් කිරීමට මැළි නොවෙමි.

( ගොඩගේ පොතකි;  සිව්වෙනි ප්‍රකාශනය 2017 )

මානව භක්තිය හා සිත්තරා - ලියනගේ අමරකීර්ති

මෑත දිනෙක, මහජන පුස්තකාලයේ කෙටි කතා පොත් ගොන්නේ දුර්ලභ කෘතියක් සොයා ගතිමි. ඒ 1990 වසරේ, සර්වෝදය ග්‍රන්ථ ප්‍රකානයක් ලෙස පළ වූ, ලියනගේ අමරකීර්තිගේ "මානව භක්තිය හා සිත්තරා" යන කෙටි කතා  සංග්‍රහයයි (එකල එහි මිල රුපියල් පණහකි ).  කතුවරයා විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයෙකු කල ප්‍රකාශ වූ මේ කෙටි කතා ඊටත් වසර 3-4ක් පෙර සිට ලිය වුනු කෙටි කතා හතකින් සමන්විතය.  විවෘතව කිව යුත්තේ, කතුවරයාගේ දේශපාලන-සමාජ දර්ශනය, මේ කෙටි කතා වලින් ඉඟි කරන අයුරින් නම් එකල සහ මෙකල අතර එකම දිශානතියක ඔස්සේ ප්‍රගනය කර ඇති බවකි. එපමණක් නොව, එදත් ඔහුගේ දේශපාලන අදහස් රගත් කෙටි කතා තරමක කෘතීම බවකින් යුක්ත අතර, එම බරින් මිදුණු කෙටිකතා ඉතා රසවත් අපූරු නිර්මාණ වීමයි. 

සංහිඳියාව - මෙහි එන සංහිඳියාව, පුතෙකු තම මවකගේ අන් වල්ලභයකු හා ඇති වන සංහිඳියාවකි. ඒ තම පියාගේ නොපනත්කම් ඉදිරියේ, අසාධාරණකම් ඉදිරියේ මව ට අන් විකල්පයක් නැති බැව් වටහා ගැනීම ඔස්සේ ය. ලාංකේය සමාජයේ සංවේදි මාතෘකාවක් වන මෙය, මාතෘකා කොට ගෙන මා මීට කලින් කෙටි කතා දෙකක් කියවා ඇත - ඉන් එකක් මෑතක නැසී ගිය ඇරැව්වල නන්දිමිත්‍රයන්ගෙනි -එහි පුතු සහ මව අතර සංහිඳියාවක් ඇති නොවේ. දෙවැන්න මෑතක කියවූ වෙඩිවර්ධනගේ කෙටි කතාවයි ; එය වඩා ප්‍රගතිශීලි විවෘත අදහස් රැගත් පුතෙකුගේ ආඛ්‍යාන ස්වරුපයෙන් ලියැවී ඇත.

මෙම සංග්‍රහයට නම ලබා දුන් කෙටි කතාව, මානව භක්තියේ නාමයෙන් සිත්තරෙකු ඔහුගේ අග්‍ර නිර්මාණයන් දන් දීම මුල් කොට ගත්තකි. මානව භක්තිය යන්න මතු කරලීමට ලියැවුන්නක් නිසා දෝ, එහි යම් කෘතීම බවක් හැඟෙන අතර, මා එතරම් රස නොවෙන්දෙමි.

ඉඩෝරය : මෙය ද මානව භක්තිය තේමා කොට ගත්, "වතුර හොරෙකු" දෙස දයාව දක්වන ඉඩෝරයෙන් පීඩා විඳින ගොවියෙකු මුල් කොට ගත් කතාවකි. එහි ගොවිතැන හා විස්තර ඉතා රසවත් හා තාත්වික ලෙස ලියැවුණ ද, අවසන එතරම් මා සිත් ගත්තේ නැත.

මිතුරියෝ: මෙය මෙහි එන වඩාත් රසවිඳි කෙටිකතාවකි. ඊරිසියාව යනු මිනිස් සන්තානයේ නැගෙන පැරදවීම අපහසු ක්ලේශයකි. විටෙක අන් අයෙකුට වළක් කැපීමේ අදහසින් යොදවන උගුලක් ඒ අයට ආශිර්වදයක් විය හැකිය. අමරකීර්ති එදා සිට අද දක්වා ලියූ සියළු කෙටි කතා අතර පවතින ඉහළම තලයේ කෙටිකතාවකි.

අසල් වැසියෝ: තමන් සමඟ ම ජීවත් වන්නෙකු ගේ දියුණුව නො ඉවසීම වෙසෙසින් අප භූ ගෝලීය කලාපීය දුර්වලතාවක් වැනි ය. පෙර් කී මිතුරියෙ කෙටිකතාවේද අඩු වැඩි වශයෙන් මේ ලක්ෂණය පැවතීය. අසල් වැසියෝ කෙටිකතාව ද මේ තේමව මුල් කොට ගත්, ඒ වගේම මිනිස් සන්තානය සෑහීමක ට පත් නොවීම යන ලක්ෂණය ද අලලා ලියැවුණු රසවත් කෙටි කතාවකි.

ගඟ ළඟ පෙම: මෙහි එන වඩාත් සංකීර්ණ කෙටි කතාව විය යුතුය. මෙහි එන ප්‍රධාන චරිත දෙක, ඔවුන්ගේ මානසික මට්ටම් සහ අපේක්ෂාවන් වල සීමාවන් මත සිට තේරුම් ගත යුතු රචනයකි.

එපුරවර දැවී යයි: දෙමළ  තරුණියක් හා සිංහල තරුණයකු අතර  හටගත් ප්‍රේමයක් අලලා, එකල් හි ම හට ගත් "ජාතියාල"  ඉදිරියේ අප රට මිනිසුන් කෙසේ හැසිරුනේ ද යන්න කියැවෙන රසවත් කතාවකි.මේ කෙටිකතාව ලියැවී ඇත්තේ 1987 දී ය. එනම් එම ඛේදජනක සිදුවීම් සිදු වී නොබෝ කලකින් ය. කතුවරයා ට එකල තවමත් අලුත් මතකයන් මත්තෙන් ලියූවක් විය යුතුය. මා රසවිඳි කෙටිකතාවකි.

මේ කෙටි කතා සංග්‍රහය  අද මුද්‍රණයේ නැත. එහෙත් එකල විශ්ව විද්‍යාල සිසුවෙකු ලෙස ලියූ මේ කෙටි කතා බොහෝමයක් ඉතා ඉහළ මට්ටමක ඇත.

එකල කතුවරයා මානව භක්තිය, සහෝදරත්වය  ආදි මාතෘකාවන්  කෙටිකතාවක් තුලට ග්‍රහණය කරගැනිමේ දි යම් අභියෝග වලට මුහුණු දුන් බව පැහැදිලිය. මට මානව භක්තිය සහ සිත්තරා කෙටිකතාවේ ඒ බව දැනුනි. අද   ඊට වඩා බොහෝ ඇසූ පිරූ පරිණත ලේඛකයකු ලෙස, දේශපාලනමය කාරණා තම නිර්මාණ වලට අන්තර්ගත කිරීමේ දි ද යම් අභියෝග වලට මුහුණ පාන බව පෙනී යයි. "කවියෙකු සොයා" කෙටි කතාවේ,  පුත්‍ර වියෝවෙන් දුක් විඳිනා දෙමළ මවක් ගැන ඉතා සංවේදි ව ලියන්නේ ජීවිත අත්දැකීම් වලින් පෝෂිත ව යැයි සිතේ.  එහෙත් එතැනට ඒමට සුදුසු පාළම තැනීමට "ලෙහෙසියෙන් රැවටිය හැකි", තරමක මහන්තතයෙන් පිරුණු මහාචාර්යවරයෙකුගේ චරිතයක් මැවීමට සිදු විය.   එනුමුදු අද වන විට ඔහුගේ නිර්මාණ වලින් කියවෙන දේශපාලන අදහස් බලාපොරොත්තු විය හැකි සේම මුහුකුරා ගොස් ඇත. ඔහු "අර මිහිරි සීනු නාදය" යේ  "අලුත් ලෙච්චමි" ගැන කියන්නේ කාලය මැවු වෙනස සහ අවබෝධයේ වෙනස යන දෙක ම මත පිහිටා ය.

කතුවරයා ගේ කෙටිකතා සංග්‍රහයන් තුනක් පමණක් කියවා ( "විල සහ මල"; "මම දැන් නිදමි  තවම කියවා නැත ), අමරකීර්ති ගේ කෙටිකතා පිළිබඳ තීන්දු දීමට ඉක්මන් නොවෙමි. එහෙත් මා කියවූ සංග්‍රහයන් තුනේ දි යම් අවස්ථාවන් හි, ඔහු ට ඇවැසි පණිවුඩය ඒත්තු ගන්වනු වස් තරමක ශ්‍රමයක් යොදා කතා ගොතන්නට වීමත්, එය පාඨකයා ට වැටහීමත් සිදු වේ.

එහෙත් මනුෂ්‍යත්වයේ ස්වභාවය අලලා ලියැවෙන කෙටිකතාවන් ඉතා ස්වභාවික ලෙසත්, රසවත් ලෙසත්, පරිපූර්ණ ලියැවේ ; නිදසුන් - මිතුරියෝ, සංහිඳියාව (මානව භක්තිය හා සිත්තරා ); ඉඩි අමීන් සහ වැලිමඩ සමන්, අළු පැහැති ආරංචි, සෝ බර සමය ( අළු පැහැති ආරංචි ).  පණිවුඩය පාඨකයා ට ම ගොතා ගැනීමට ඉඩ ඇරලු අවස්ථා වල අමරකීර්ති ලේඛකයකු ලෙස වඩා සාර්ථක යැයි සිතේ.

කාටද කුඩයක් තියෙන්නේ? - සේන තෝරදෙනිය

කාටද කුඩයක් තියෙන්නේ ? - ජාතීන් අතර ඇති  සබැඳියාවන් ද, එක් ජාතියක කුල මල අනුව ඔවුනොවුන් අතර ඇති වෙනස්කම් ද පිළිඹිබු කරමින්, තිස් අවුරුදු සිවිල් යුධය ට පෙර, එනම් හැත්තෑ දශකය අග සහ අසූව දශකය අලලා ලියවුණු රසවත් කෙටිකතාවකි. පුළුල් වශයෙන් සියළු දෙනාට එක් කුඩයක් යට ට ඒමට නොහැකියාවක් නොමැත යන පුළුල් මාතෘකාව ඔස්සේ රචිත ය.
"අපි කවදාවත් කුඩයක් විසි කරන්නෙ නෑ. නණ කැඩුනම කම්බි දාල මාට්ටු කරනවා. අලුතින් නණයක් දානවා. ඉරුණම පැච් දමනවා. කළු කුඩේ කලක් යනකොට සුදු වෙනවා. සුදුපාට කුඩවල කළුපාට  පැච් දැකලා තියෙනව නේද ?" (23 පිටුව )

   සමස්ත වශයෙන් දීර්ඝ කාල්යක් එකට විසූ ජන කොටස් වලට විසඳාගත නොහැකි ගැටළුවක් නැති බවත්, බාහිර අතපෙවීම් වල බලපෑම් ගැනත් ඉඟි කරමින් ගෙතුණු කෙටි කතාවකි. අද වන විට නූතන යැයි සැලකෙන දේශපාලන මත සමඟ මෙහි සමස්ත අදහස කෙතෙරම් ගැලපෙන්නේ ද යන්න පිළිබඳ විවාදයක් හට ගත හැකි වුව ද, පෞද්ගලිකව මට එම දර්ශනයේ ගැටළුවක් නැත. එපමණක් නොව, කෙටි කතාව ට අනවශ්‍ය බරක් නොපැටවෙන අයුරින්, ඔහු එහි දේශපාලන අදහස් ඔබ්බවා තිබීම කෙටිකතාව රසවිඳීමට උත්තේජකයකි.

ගුරුලිය, වෙදලිය, දෙව්ලිය - තෝරදෙනිය වූ කලි බොහෝ අත්දැකිම් ලබා ඇත්තෙකි. ඒ හේතුවෙන් ම ඔහු ට කීමට කතා බොහෝ ඇත. මෙයත් ඒ ආකාර රසවත් කතාවකි. කාලයත් සමඟ සමහර අය ආශ්‍රයෙන් ඈත් වන අයුරුත්, එහෙත් ඔහුන් හා සමඟ දුරතීතයේ තිබූ සබඳතා මතක ස්ථර යට තැම්පත් ව තිබී වෙසෙස් සිදුවීමක් ඔස්සේ නැවත ආවර්ජනය වීමත් සිදුවේ. කතුවරයාගේ "පේරාදෙනියේ ඉස්ටේසෙමේ ටිකැට් දෙන" සහ "පොර මී ගොන්" හි එන බොහෝ කතාවන් හි කතා රසයට සමාන රසයක් රැගත් කෙටිකතාවකි.

මිණිපහන, තුරුවියන, දන් ඔරුව හා වෙනත් දෑ - අයෙක් මහළු වියට පත් වුව ද, ඔහුගේ හෝ ඇයගේ පෙර ප්‍රේම සබඳතා පිළිබඳ මතකයන් සැමදා තරුණ ය. මහළු වියට ඉඩ දී විශ්‍රාම සුවයෙන් පසු වන විට දි හෝ, නොසිතූ කලෙක ඒවා නැවත මතු වී සිත ට යම් තමරමක අවිවේකයක් මෙන් ම ප්‍රබෝධයක් ද ගෙන ආ හැකිය. තෝරදෙනිය, "යාරා යාත්‍රිකා" හි ද යම් පමණකින් කතා කල මාතෘකාවක් වැඩිහී නිවෙසක වටපිටාවක් මත අලුත් වී කෙටි කතාවක් තුලින් අප හමු වේ.

සිහිනය හා ශිෂ්‍යාවක් - සිරි ලක අර්ධ ශුෂ්ක පෙදෙසට අයත් හලාවත සහ පුත්තලම අතර, සහ ඒ ආශ්‍රිත පෙදෙස් ඊට ආවේණික චමත්කාරයෙන් යුක්තය. අද වන විට වේගයෙන් නාගරීකරණය වේගෙන ආවද, කතුවරයාගේ උක්ත කෙටිකතාවේ කාල පරාසය ගැන සිතත් ම, ඒ පෙදෙස් වල දහවල දවාලාන  දැඩි හිරු රශ්මිය ට වන්දි ගෙවීමට මෙන් සවස් යාමයේ හමායන සීත සුළඟ ත් දැඩි අඳුරත් සිත තුල චිත්‍රණය වේ. උක්ත කෙටිකතාව, ආඛ්‍යායනිකයා වසර හතලිස් ගණනකට පෙර එම පෙදෙස් වල ගුරු වෘත්තියේ යෙදෙමින් කල් ගෙවූ කල මතකයේ රැඳුණු ශිෂ්‍යාවක ගැන මතක ආවර්ජනය කරන කතා පුවතකි. කල් පිරූ වයින් මෙන්, ඉහළ ම තලයේ තෝරදෙනිය කතාවන් ය.

වියළුණු ඉරිඟු දඬු - පාකිස්තානයේ යාබද ගම් දෙකක් අතර වූ ද්විත්ව ළමා අපචාරයන් පිළිබඳ වූ සත්‍ය සිදුවීමක් අලලා ලියැවුණු, කෙටි මුත්, අපූරු කෙටිකතාවකි. රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයන් මේ අවස්ථාව භාවිත කරලීමට යත්න දැරීමත්, අපචාරයට පත් වූ දැරියගේ පිලිතුරත් ඉතා අපූරුය:
"මගේ කීර්තිය මොකක් ද? දූෂණයට ලක් වීම විතරයි. මම ආයෙත් ඉරිඟු යායේ වැඩට යනවා. කවුරුවත් ආයෙත් මා දූෂණය කරන්ට එන එකක් නෑ. ඔබලාට මා දූෂණය වීමට පෙර ඒක නවත්වන්ටැ බැරි උනා. මගේ කන්‍යාභාවය, කිලිටට පත්වීම, නින්දාව, අපවාදය මට ආපහු ලබාගන්ට බැහැ." ( 88 පිටුව )

River of Ink - Paul M.M. Cooper

"‘Why,’ he asked, ‘would a man follow a god who won’t even fight on his behalf? Who won’t even make him brave?’
 ‘Because some want a god who doesn’t carry a sword,’ I said, without thinking."
[Cooper, Paul M.M.. River of Ink (Kindle Locations 3821-3823). Bloomsbury Publishing. Kindle Edition.]

Upon completing of reading, River of Ink, I had to read through the relevant pages of Amaradasa Liyanagamage's  මධ්‍යකාලීන ලංකා ඉතිහාසය (pages 183-205), which is a Sinhala re-write by the author himself of his doctoral thesis, "The Decline of Polonnaruwa and the Rise of Dambadeniya, circa 1180-1270", which was later printed as a book. One allegation which was made against Magha, which was never made against the numerous other invaders, was that he tried to instill "False Views" among the masses ("මිච්ඡාදිට්ඨිං ස භූපාලො ගණ්හාපෙත්වා මහාජනං" - The Culavamsa) What is this wrong view ? The Culavamsa doesn't elaborate and Liyanagamage concedes that no source elaborates on what this "False View" is, although he uses many other sources other than the Culavamsa ( It is safe to assume that Cooper has used the Culavamsa largely, if not solely for his historical referencing. ) It is this vagueness, this non-mentioning of the alternate view, alternate faith that Cooper has masterfully used to base his plot, his story and narration. And it works - largely. While one could claim ( with the risk of being alleged of nitpicking), some of the historical "stretches' that the author made - for example availability of Kottu and  Mangosteens during Polonnaruwa era (some might feel these glaring mistakes -  no matter ) are obvious wrong footings, the author excels largely on creating the historical atmosphere as the reader journey's through Asanka's narration. Referring to Liyanagamage's work was to glean a clue if the Shishupala vadha was even mentioned in passing. It is not. However that doesn't discount the fact that Magha wanted the work translated to Tamil ( which was quite probably the Regional, if not International language of the time), and have the State "push" public readings of the work, to rid the "ignorance of the general public", who were but a bunch of idiots worshiping a decaying tooth, as per Magha. Cooper has clearly considered that Tamil was extensively used as a language of Academia especially in the South Indian mainland and the surrounds, for there couldn't be so much of Tamil Literature in Polonnaruwa, and in the temples otherwise. It is at worst a moot point, and possibly an acceptable point,

when considered the South Indian influences even in Polonnaruwa era sculpture/architecure ( as I've read from the experts).

"You will translate the Shishupala Vadha into Tamil in my name, so that I can give it to the people of this land, this bud I’m here to bloom. Thus we may achieve the King’s pleasure and the greater good of the masses in a single move.’"
[ Cooper, Paul M.M.. River of Ink (Kindle Locations 671-673). Bloomsbury Publishing. Kindle Edition. ]

The mismatch that I couldn't let pass here was whether the majority of the General public knew enough Tamil to understand the translation. The author himself has conceded that to a level, by inferring it in some of the dialogues.

‘They cannot speak Tamil,’ the headman said, his voice shaking. ‘This dancing troupe offered to read it for us – you know what the dancing folk are like, I’m sure.
[ Cooper, Paul M.M.. River of Ink (Kindle Locations 2877-2879). Bloomsbury Publishing. Kindle Edition. ]

‘The King must have a bitter gourd for a brain,’ you said as we lay there, ‘to order the poem in Tamil. Why not Sinhala? Why not Pali?’
[ Cooper, Paul M.M.. River of Ink (Kindle Locations 2358-2359). Bloomsbury Publishing. Kindle Edition.]

The only way the use of the language was justifiable, is when it is considered with the overall strategy of Magha - that of harming the Bhikkus and the temples and his attempt to instill a new belief system among the  general public. The new faith system, possibly one that was strong and currant in Tamil Nadu at the time, and would've stood a better chance of spreading among the population in a language more suitable for the ideology.

It is stated  that Asanka's own Tamil was a halting one, given that it was not his "mother tongue".

‘You sound so funny when you speak Tamil,’ you said then. Our talk always seemed to go this way: I insulted you by accident, and you stung me back in revenge. You did an impression of my speech, puffing out your cheeks and putting on my accent. ‘It makes me laugh.’ ‘I’m still learning,’ I said. ‘You speak the way a dog walks when it has a front leg missing.’ ‘Ha! Your language is difficult, all lips and roof of the mouth. Pa-ha, la-ha, ba-ha – all breath.’
[ Cooper, Paul M.M.. River of Ink (Kindle Locations 526-531). Bloomsbury Publishing. Kindle Edition. ]

Asanka later boasts that his written Tamil has become masterly with its continued use to write the Vadha.

As per Liyanagamage, the end of Magha doesn't happen till the time of Parakramabahu III, as he holds on to the North, with certain Tamil population joining him as his followers. This may possibly be the beginning of the mistrust between the two races that has lasted over 800 years.  This is contrary to the work of fiction of Cooper, where he meets his end during the period of Vijayabahu III.
 
While so far I've  attempted to decipher  the way that Cooper thought when writing his work, let me conclude by summarizing the work as a whole.

Albeit, being far from a "page-turner", the reader feels that his time wasn't wasted by book end. As previously noted, Cooper has managed to paint a fabric which captures the mood and the atmosphere of the then Polonnaruwa succesfully, and that's possibly winning more than 50% of the readers' nod for the book. Overall, a successful literary work - and it is easy to appreciate the tremendous amount of work that Cooper has put in, to make the novel work, convincing and plausible. At its roots its a love story too, that of a tragic ending, making it all the more believable given the circumstances. Although I had my moments of doubts at certain points while reading, upon completion I feel that Cooper has created a convincing historical work of fiction, inserting his plots as subtly as appropriately as possible.

A Horse walks into a Bar - David Grossman

Winner of the Man Booker International Award for 2017, and translated by Jessica Cohen, "A Horse Walks into a Bar" is not an easy read, for all the garb of a performance in Stand up Comedy. It is the story of the Comedian, as he digests for all to see, the single most important incident in his life- and the events which surrounded that incident, forty three years after that event.

Dovaleh Greenstein, as a matter of choice, decides that he must battle his demons and reveal all to an audience which had come for - comedy. But comedy that evening is, but in the fringes. Dovaleh, chooses that evening, possibly his last performance as is inferred, to bear all. In the audience is Avishai Lazar, a retired district judge, who  learns forty three years too late,  the level of the let down he did to his friend. Avishai, possibly is a judge crafted by his innate character as some of his reminisces suggest - mostly unattached, with some regrets in life - a perfect character to judge others when called upon due to his aloofness.  Aged barely 14 at that time, born to poor parents and a mother who had suffered from the holocaust, bullied and made fun of, Dovaleh  battling his deepest fears,  finds an unexpected and weak support by way of untimely jokes uttered by a bad Army driver - whose name he has never learned. 

This book is about the disintegration of the stand up comedian, Dovaleh Greenstein - the sorry tale of the comedian. The book can be understood at different levels - from the different ways that the crowd behaves - some leave, some complain before leave, some grumble about the good money spent to suffer through one man's left tale and yet some offer him moral support, by lending an ear despite the raw deal they got that evening. There is no huge plot in this novel. It is all about the human element. Where no one is right and no one is wrong. Circumstances make us behave in a particular way, at a given time. We don't have a 360 degree view of how our omissions and commissions, can help or hurt a person. The author has used the episode of the all-telling stand up comedian, to  elucidate to us this home truth. The auther without saying the very words, suggest that intuition is fairly wrong, and if something that we do or don't do worries our mind, that's our inner self giving us the red light, that chances are we cannot rest with the decisions we are making at the time. Hence it is a deep read and not your everyday novel. It is a rewarding read at the end of a sprawling narration - and that, not due to its length, for it is not a large book. The only novel ( far fetched at that ) I can relate or compare  to this one is "A sense of an Ending", but that has a well crafted plot and a story. But the incidences of omissions and commissions could be thought of as some

similarity in theme.

Read, if you like a deep narration about human conscience. But be warned, it is by no means a casual read.

The Longest Day: The D-Day story, June 6th, 1944 - Cornelius Ryan

Read Cornelius Ryan's account of the Normandy landing of the Allied forces on the 6th of June, 1944 - code named Operation Neptune, but more famously known as D-Day. The book is titled "The Longest Day", borrowing a phase by Field Marshall Erwin Rommel, who was in charge of the German forces, and oversaw the fortifications on expected invasion fronts. However, Rommel was not on site at the particular time, despite his untiring work, for he had returned home for the occasion of his wife's birthday. He didn't expect the invasion to happen on that day, given the weather forecast. Returning to the battle field upon hearing news of the invasion, Rommel laments his  decision to be away, for this was "The Longest Day" that he was waiting for all along. His prophecy before the invasion was:

"The War will be won or lost on the beaches, We'll have only one chance to stop the enemy and that 's while he's still in he water struggling to get ashore... Believe me Lang, the first twenty-four hours of the invasion will be decisive.. for Allies as well as Germany, it will be the Longest Day." And yet, it was the exactly what the Germans failed to do - stop the enemy at the beaches. Despite the heavy losses incurred by the Allies at the beaches specifically, they made enough inroads that day,  to defeat Hitler within an year.This after, they failed in many fronts with their plans in landing. Paratroopers landing miles from their target areas, sea craft landing miles off etc. But the German unpreparedness and the unavailability of the either the three Panzer units allowed the Allies the breathing space despite their heavy losses, to make inroads just sufficient to fight another day. Hitler himself was at fault for not availing these Panzer units. The amount of indecision, which under the conditions were just, from both sides till the last moment, made it that much more difficult to the other party. Here, it can be safely assumed that the inroads made by the Allied forces would've been severely challenged if not stopped in the beach it self if the Panzer units were available. 

"Zimmermann summed it up this way: 'When we warned that if we didn't get the panzers the Normandy landings would succeed and that unforeseeable consequences would follow, we were simply told that we were in no position to judgea"that the main landing was going to come at an entirely different place anyway.'  And Hitler, protected by his inner circle of military sycophants, in the balmy, make-believe world of Berchtesgaden, slept through it all. Hitler had become so convinced that the "real" invasion would take place in the Pas-de-Calais area that he held Von Salmuth's 15th Army in its position until July 24. By then it was too late. Ironically, Hitler seems to have been the only one who originally believed that the invasion would take place in Normandy."

The quality of this book is largely due to  the professionalism that the author showed throughout. Although from the Allied camp, there is not a single instance of a diatribe against Hitler or the Germans, outside the criticism from a military point of view. In that sense it is a just evaluation of the military might, bravery, mistakes from both sides. And as the title suggests, the 233 page account, is almost completely about the June 6th, 1944 - The Longest Day, and the day that started the downfall of the Hitler's Third Reich.

Unless you are from a military background ( this book was recommended to me by a retired Airman),  chances are you may not studiously keep track of all the regiments, and who did what - unless you indulge in repeated reads, which I concede is quite a possibility given the richness of the book. But what is more valuable is the account of commitment shown by the soldiers - those who landed at Normandy knew that the casualty rates would be high, and some estimated it to be high as 60%. It was a necessary sacrifice to get a footing so that there was hope of fighting another day. Many a life was sacrificed - a considerable number through the mistakes of others. War brings in unlikely heroes and unlikely survivors. It brought me back memories of the feelings of irony with which I completed "War and Peace". I leave this piece with the opening scenes of "Saving Private Ryan", which captures the gory of the landing in Omaha beach, brilliantly.

https://www.youtube.com/watch?v=DSKerypwUDM

( While I read a combination of the Coronet publication of 1968 and a kindle document made from a pdf - as is my preferred way of reading - the maps in the physical books I felt were inadequate. Hopefully the newer editions have better illustrated maps to compliment the reading experience. However am yet to see this in the local book shops. ).