Seascraper - Benjamin Wood

I selected Seascraper as the first of the nominees from this year's list of nominees to read, as I liked the marine sound of the title. Later I found out it was more inclined towards novella length, and in fact double checked to see if the audio book version I listened to ended half way. No, no trouble there, but it was the ending which was rather open ended.

This was a quiet read, with solitude mainly that of our protagonist, Thomas Flett, a "shanker" who makes ends meet for his rather young mother, and himself, being the main companion of the reader. At just 20, Thomas, has already given up on finding a more meaningful life for him, and clearly lacks the courage to confront his rather selfish and complaining mum about dreams of his life. Then as chance should have it, a film producer visits the desolated beach side, and finds the scene ideal for a movie he has in mind to produce, where he meets Thomas. The novella then moves on to elaborate on the difficulty one finds in materialising one's dreams - be that of Flett's dream of being a folk singer, or Edgar Acheson's dreams of producing a movie out of a book he has read. We find the demons that Edgar has fought all his life, and how in possibly his last attempt at success he may have inspired a boy just sufficiently to chase his dreams, irrespective of the odds.

The novella is thin in plot, but oozes of the environment that it is fixed in. The cold sea breeze, the stench that Tom so wants to rid, the sand - but is his fate, the bleakness that the whole setting brings, makes the reader feel that she is isolated in a rather barren place, where life hardly moves, and when it moves, only through the cyclic pattern which offers no hope for a change. The success of this novel is in how Benjamin has managed to encapsulate this bleakness, cocooned in a short trip that will stay in the readers mind for quite some time. 

Rating: ****
Long Listed for the Booker - 2025 ( with the short list yet to be announced)

Babel: Or the Necessity of Violence: An Arcane History of the Oxford Translators' Revolution - R.F. Kuang

The name of R.F. Kuang has been floating  in whatever small literature circles that I happen to find myself in. So much so, I found that I have purchased a copy of 'Yellow Face', more out of influence, and as buying books that 'you may find yourself wanting to read one day' is one of the pitfalls a reader is expected to thrive in. Next thing I know, I get a chance to indulge in an audio book of Babel, and I go 'why not?', as the new music coming through in 2025, so far has been quite boring, and I like to not waste my driving time. OK, enough beating about...


In no time I found myself loving "Babel". But the first symptom of there being more than obvious to one's eye (other than the death of Robin's mother, of course - which one may concede to  many reasons), is the way the beating that Robin receives from Prof. Lovell is described.

"He seemed simply, with every hard and deliberate blow, to be attempting to inflict maximum pain with the minimum risk of permanent injury. ... he only dealt bruises that could be easily hidden and that, in time, would heal completely."

 And before long, with the advent of the Hermes society, and their visit to Canton later, it became evident  to me, that the book was both interesting to read - and at the same time, troubling. Why troubling ? Initially I needed time to quietly interpret what was troubling me. In fact I shared my mind frame with the reader who read this book at the same time. Then it came to me. It portrayed the racist side of colonialism in a way that would have the readership of this book, divided. I am in no way claiming that there was no inherent racism in the act of colonialism. Hell - just 20-30 years back there was more racism than now in communities within the same country, and the country that I live in is no exception. But this book portrays racism in such a manner, I found myself feeling uncomfortable, and in a manner that divides the world, east vs. west, colonizer vs. conquered - it is this troubling feeling that kept me from writing a review of this book for almost a month. Today, having some time on my hands, I wanted to see what the rest of the world said about this book. And I found that that the division that I felt would be apparent - is, well, apparent! No need to look far. Just read the reviews of good reads, among the native speakers of English, and those who aren't. Although the book has a rating of 4.2 on average, majority of the native English speakers find the book troubling, and at least one has used the term 'trauma porn' to identify the trauma that is caused to those who share the identity. I tend to share the same sentiments. Letty or Leticia is a case point. The gap in understanding between Letty and the other three main characters is portrayed in such a manner that no bridge can ever join them. Yet, Letty was supposedly in love with Rami.

I have no explanation or solution to the troubling stance that this book left me in. I don't even claim that the author has exaggerated the nature of the divide, especially given the times in consideration. But I do think that there is at least an iota of contempt for from where this major work of fiction originated. So while granting, that this is indeed a very good work fantasized fiction, with much home truths, it leaves me troubled. The optimist in me  who everyday dreams of things becoming better for all in this world felt rather uncomfortable as the book delivers a wedge, if one dwells upon can only fester.

Rating: ****

Sign o' the Times - Prince (the concert movie)

Watched the IMAX revival of Prince's concert movie "Sign o' the Times", thanks to a book worm friend ( who is also a movie aficionado) tipping me off.
Absolutely Amazing ! Amazing, high energy live performances by Prince and a host of truly talented musicians who make us appreciate the wonder of their craft.




But then Prince was always amazing. After watching Purple Rain several decades ago, this was most welcome, as some of us still have a hard time accepting that he is no more.

The live performances of the title track - Sign o' the Times, It's gonna be a beautiful night, Hot thing, I could never take the place of your man, If I was your girlfriend, and The Cross, I felt did justice by giving more variety to the studio versions, and possibly bettering the studio versions. Yes, the concert was mostly - almost totally songs from the Sign o' the times album (except a brief piano driven version of 'little red corvette, and a stellar performance of Charlie Parker's 'Now's the Time" in which Sheila E. shows her amazing and almost super human efforts with the drum kit.)  Later on, Prince and Sheila E. switch roles in "It's gonna be a beautiful night", in which Sheila E. does the rap vocals while Prince takes over the drums. To me, this version of  is better to the CD version - which too is a live recording. The version captured of  "U got the look" is simply the music video for the song mainly.

It is said that on studio, Prince performed most of the instruments himself for this double album ( the album back cover says "Produced, Arranged, Composed, and Performed by Prince.) However, on the concert he has a wonderful set of artistes playing live, almost deputed by Sheila E. Dr. Fink is at the key boards, Eric Leeds on saxophone, Atlanta Bliss on Trumpet - the two musicians on the horns add so much color to this show.

It was 1987, and a musical concert could possibly still be played this way. For example, in 'Hot Thing', Prince rips off Cat Glover's  (who sings, gyrates, and acts throughout the show) in a lecherous way, that may not have  gone well with the current woke era. Girl/Woman as a sex symbol in dominant in the show. But then again, we're talking about a man who showed his vulnerable side when he sang "If I was your girlfriend", so that he could pick her clothes, watch her undress, and a lot more, which he details in the studio recording (which is edited out in the radio edit), and is not sung about in this live version, instead of settling for a choreography of making out.

So who is this show for (if you get the chance to watch it again on cinema) ? No Brainer - All Prince fans. All connoisseurs of good live music performances, for the sheer energy and brilliance of these performances. Ideally, one should be familiar with the album, 'Sign o' the Times', (anyway Prince = the album Purple Rain, is such an ignorant place to be, if you call yourself a fan of great pop music), to appreciate this show, as one can pick up the variations off the studio versions.   

වාලම්පූරි (අධ්‍යක්ෂණය - ලක්මාල් ධර්මරත්න )

 ඊයේ හවස, මා බිරිඳ උපේක්ෂා සමඟ ගොස් 'වාලම්පූරි' නැරඹුවෙමි. ඔවු, එය නැරඹීම මට මෙතෙක් මගැරිනි.



මේ වන චිත්‍රපටිය ගැන බොහෝ දේ කිය වී ඇති නිසා, සහ චිත්‍රපටි විචාරයට තරම් ඒ පිළිබඳ දැනුමක් මා සතු නොවෙන නිසාත්, එක් කාරණයක් ගැන පමණක් යමක් කියා නවතිමි. ඒ මහත්තයලා සහ 'ගම් කබරයන්' ( පොලිසි නිලධාරී, සමන් ගේ හැඳින්වීම) අතර පරතරයයි. චිත්‍රපටියේ සැම පාත්‍රවර්ගයාම තමනට අයිති නැති දෙයකින් සල්ලි සොයාගැනීමට වෙහෙසෙන මුත්, ඒ අතර ද චරිත දෙකක් සුවිශේෂි ය. අයෙක් ප්‍රියංකරය - ඒ ඔහු තම නාට්‍ය කණ්ඩායමට මහත්තයෙකු වුවද, ඔහු හා එම කණ්ඩායම අතර වෙනස අවප්‍රමාණ කරලීමට ඔහු දරණ උත්සාහයයි. දෙවැන්නා සිඩ්නී ය. සැබැවින් ම අන් අය රවටා, අන්දවා මුදල් හම්බකරන ගමේ මිනිසෙකු වුව ඔහු හා නිමලසිරි, චින්තක, සහ ඇන්ජෙලෝ අතර වෙනසක් තිබීමයි. ඒ තම වටපිටාව කියවීම,  තමනට හුරු පරිසරයෙන් ඈත් කෙරුණු විට ද තම නැණ පමණින් උපරිමය කරලීම යන ගුණාංග අතිනි.  කිමද, සමන් නම් වූ පොලිස් නිලධාරියා සමාජෙට මහත්තයෙකු වුව ද, පෙර කී කපටිකමින් මුදල් සෙවීමට දඟලන ගැමියන් ට වඩා දරුණු මිනිසෙකි. ඒ ඔහු ට මුදලේ රස සිඩ්නිලා ට වඩා දැනී ඇති බැවිනි. ඔහුගේ බලය ද අහිමි වීමට ආසන්න නිසාය.  සිඩ්නි නිමලේ මාමා සහ අන් අය වාගේ බීගෙන පිහිණුම් තටාකයේ නටන්නේ නැත. සමන්, සිඩ්නිගේ පැලැන්තියට ගම් කබරයන් යැයි කීවද සිඩ්නි එතන සියයට සියයක් නැත. ප්‍රියංකර සමන් ට මහත්මයෙකු වුවද, ඇත්තෙන්ම වැඩිම මූල්‍යමය අලාභය අත්කරගත්ත ද, ඔහු සමන්ගේ පැලැන්තියේ ආත්මීයව නැත. සියල්ල අහිමි වූ විට ඔහුට අන් අය සමඟ ජහුටා නැටීමට ද පුළුවන. මෙම චරිත දෙක ඔස්සේ චිත්‍රපටියේ යටිපෙළක් කියවෙන බවකි අපගේ අදහස.

ශ්‍රේණිය: *****

Roma (directed by Alfonso Cuarón )

 Movies which have minimum a plot, but is more a cinema verite has its own beauty to appreciate. Roma is one such. We enter the story at one point, with Antonio about to leave the family, and we leave the story at another point, as the wife and the children get ready to continue life without their father. In the meantime, Cleo, the family's live-in maid of an indigenous origin, has her own personal troubles, while at one point saving two of the children from drowning. It is upon saving the two children that Cleo has a confession to make, and possibly that motivated her to save the two children with no care for her own life. In the background, lots happen as the story is set in early 1970s in Mexico City - including the Mexican Dirty War.

 The hustle and bustle of the city, the beautiful chaos that children bring to their home - and Cleo, who is more a parent to the kids, then their own, as their real parents try sort their own affairs, all make a beautiful, and an enjoyable cinematic experience.  At the time this movie tied in number for the most number of  Oscar nominations for a non-English movie (with Crouching Tiger, Hidden Dragon)

Rating: *****
Oscar Award Winner, 2019 for:
Best Foreign Language Film
Best Director (Cuarón  for Roma )
Best Cinematography 

The Gathering - Anne Enright

The novel starts with  Veronica, our narrator claiming that she has something to say about something that happened, or she thought happened, back at her grand mother's place when she was eight or nine. The narration happens in the aftermath of her brother Liam's death, by suicide. It makes her reflect back on her early life with her family - her grand parents, her parents, her siblings - and particularly everything which was wrong with them. The narrator is unsure of her self, although she almost never contradicts herself. Things which happened a long time back, which she believes may have had an impact to the life of Liam, her brother, whom she loved the most among her siblings - and also possibly the most troubled, is the essence of what troubles her. Our narrator also fights her own demons, testing her husband Tom, with inconsistent behaviour upon Liam's death. Tom, who to all appearances as revealed in the book,  is a patient man, a workaholic who appears to be highly dependent on his wife for sex, irrespective of the nature or the pleasure derived by his wife. It suggests a crisis in her life, as she suggests a couple of times that she may have had sex with Tom for the last time, but the book ends with a suggestion that she looks for a reparation on their relationship. For, although bitter, neither of them have taken any drastic actions, which prevent restoring of  their marriage. The narration takes on a matter of six months or so, immediate to the death of Liam. Veronica tries to recollect what took place when she 8 or 9, and at one point even uncovers which may have happened, realising where a family friend of her grand parents, was really no friend. 

But the whole narration is presented from the troubled mind of Veronica, and as such is interspersed with her love-hate relationship with her husband, anger against her grand mother, dissatisfaction with her siblings, and even a scorn for the relative success of her own family which she seems to have caught from her deceased brother. This mix, when presented to the reader doesn't add up to an enjoyable read, or even an engaging one. The book, although concise in length at a mere 261 pages, takes the effort of a much longer one given the style of writing. True, the style of writing which suggests the mind of a frustrated, troubled woman, trying to get back to her life with her husband and her two daughters, is possibly what convinced the judges of a convincing narration to give this book the Booker award. Yet, this conviction of the authors mayn't necessarily mean an enjoyable read for an average reader like me. This I suspect is the matter with this book. There have been more harrowing books which have been page turners, narrated by multiple characters, or even by an omniscient narrator. But a direct narration by the troubled mind itself, may sound like this - and that is a learning for the reader, I guess. For example, Humbert Humbert, although a villain to the core is so sure of what he wants, and convinced of a concocted righteousness of his ill formed desire, the resulting narration is pure pleasure for the reader, irrespective of the subject matter. But narration from a troubled mind is possibly, like this. However, given that I set myself the task of reviewing the book as a reader, I can do no more than rate the book as I have done, while also citing the possible conditions which may have influenced the Booker Award panel.

Booker Award - 2007
Rating: ***1/2

විජ්ජු - අනුරාධ මහසිංහ

අපූරූ ආඛ්‍යාන කාව්‍යයක් කියවුවෙමි. මීට පෙර මගේ ආඛ්‍යාන කාව්‍ය කියවීම, පරාක්‍රම කොඩිතුවක්කු ගේ 'දිවමන් ගජමන්', රත්න ශ්‍රී වික්‍රම ගේ 'තරු ලකුණ', මහගම සේකර ගේ 'නොමියෙමි' සහ 'ප්‍රබුද්ධ', සහ ගුණදාස අමරසේකර ගේ 'ගුරුළු වත'  වන් කාව්‍ය කෘති කිහිපයක ට සීමා වී ඇත. (කුමාර හෙට්ටිආරච්චි, දර්ශන රත්නායක වන් කවීන්ගේ ද ආඛ්‍යාන කවි පොත් කීපයක් කියවිමේ තැතක් ගෙන ඇතත්, විවිධ හේතූන් මත ඒවා මග නැවතිනි). එහෙත් මේ එකදු කෘතියකින් ලත් ආශ්වාදයක් අභිබවා යන ආශ්වාදයක් මහසිංහයන් ගේ 'විජ්ජු' කියවීමෙන් ලදිමි. මේ කෘතිය අනාගතයේ දිනෙක සිංහල කාව්‍ය සාහිත්‍යයේ විශිෂ්ඨතම කෘතියක් ලෙස පිළිගැනෙනු ඇත. ප්‍රකාශ ව වසර දෙකක් පමණ ගත වී ඇතත් තවම එය කාගෙත් නිසි අවදානයට ලක් ව නැති සේය. මහසිංහයන් ගේ 'බැමිණිතිකාලය' නම් වූ කෙටි නවකතාව මහත් සේ රස විඳි අප, නොපැකිලව 'විජ්ජු', ප්‍රකාශ වූ කල ම මිලට ගත්තෙමි.  පොත් මිලට ගන්නා වේගයෙන් කියවීමට අසමත් මා, හෙට දිනයේ (ජුලි 30 දා) මේ කෘතිය ගැන කෙරෙන පිළිසඳරකට පෙර කියවීමට සිතා ගත්තේ, මේ කෘතිය ගැන සාකච්ඡාව හර බර වෙවි යන බලාපොරොත්තුවෙනි. 

කාව්‍ය කෘතියක් හෙයින් 'spoiler' යන තර්කය එතෙරම් තදින් අදාළ නොවන යන සීමාවේ සිට මෙතැන් පටන් ලියමි. එම ස්ථාවරය පිළිනොගන්නහු, කෘතිය කියවන තෙක් මින් ඉදිරියට මෙම රචනය නොයවත්වා!

කෘතිය ඇරඹෙන්න මාර පරාජයෙන් පසු, තණ්හා, රතී, රාගා, යන දියණියන් සමඟ ඉන්පසු කුමක් කරන්නේ ද යන්න ගැන සිතමින් සිටිනා අවස්ථාවකය. ඇරඹුම ම ආකර්ශනීය ය.

"පැරැද ආ දා පටන් බෝධිමූලයෙහි දී
නො නැවතී මුණගැසෙන්නට යති,
සවුවන්ට කුමක් වෙත්දැයි සොයති,
දොම්නස් ව නැවත එති,"

කවියා එතැනින් සිට තම කාව්‍යමය කතා ගෙත්තම උදෙසා සූත්‍ර කොටස් ගලපා ගනිති. මාරයාගෙන් ගිලිහෙන වීණාව (ගෝධික සූත්‍රය), පංචසිඛට අතට පත් වන එම වීණාව (බෝධීවංශය), ඔහු වයන්නේ (සක්කපඤ්හ සූත්‍රයෙහි වැණෙන පරිදි),

"වෙණ හඬ ගී හඬ නො ඉක්මවා ලු.
ගී හඬත් වෙණ හඬ නො ඉක්මවා ලු
වෙණ හඬත් ගී හඬත් සැසඳේ ලු.
ගී හඬත් වෙණ හඬත් සැසඳේ ලු!"

මාර, මෙම 'සැසඳීම', පෘතග්ජන මිනිසාගේ රළු තත්වයට ගෝචර නොවන බව වටහා ගන්නේ,

"දුබල වූ ගඳඹ දෑතින් වැයෙන මා (පංචසිඛගේ) වෙණ
චණ්ඩ ඉඳුරන් සහිත
මිනිසා ව රසින් මත් නොකර යි...",

             තම දියණියන් හට අවරදෙස මිනිසාගේ බාහු බලය, අනලස් බව, සහ සටන්කාමී බව පෙන්වා, අතීතයේ ස්වයන්ජාත ඇල් සහලෙන් පෝෂිත ව සිටිනා කල මිනිසා ගේ ඇති වූ අතෘප්තකර සිතුවිල්ලකට තමන් අරක් ගත් බවත් එතැන් පටන් සහස්‍රයන් ඔස්සේ මිනිස් මනස ට කල බලපෑම්, ඒ ඔස්සේ මිනිසා කල නිර්මාණයන්, ඔහු මුහුණ දුන් හැලහැප්පීම්, රසවත් කවි බසින් අප ඉදිරියට ගෙන එයි. ඒ සියල්ල මෙහි විස්තර කිරීම මෙම පොත ට අවැඩක් කරනා හෙයින් ඉන් වැලකෙමි. එහෙත් මාර ගේ ක්‍රියාදාමයන් මට මතක් කලේ සුප්‍රසිද්ධ මෙටැලිකා (Metallica) රොක් සංගීත කණ්ඩායමේ sad but true ගීතයයි.

"I'm your dream, make you real
I'm your eyes when you must steal
I'm your pain when you can't feel
Sad but true
I'm your dream, mind astray
I'm your eyes while you're away
I'm your pain while you repay
You know it's sad but true"

එකම වෙනස මෙහි අප ට මාර තුල පසුතැවිල්ලක ඡායාවක් හෝ නොපෙනීමයි. මාර තුල ඇත්තේ ජයග්‍රාහී ලීලාවකි,

මහාදේවයා රවටා ප්‍රොමිතියස් මනුෂ්‍යයාට අග්නි ධාතුව ලබා දීම - ක්ෂණයක් පමණක් පෙනී අතුරුදන් වන විජ්ජු ධාතුව මිනිස් භාවිතයට ගන්නා ආකාරයට වර්ධනය - විදුලිය මිනිසා ට පාලනය කල හැකි දෙයක් වී ටික කලකින් ගිටාරය ද 'ඉලෙක්ට්‍රික්' වී, සංගීතය පෙර නොවූ ආකාරයකට  මිනිසා ගේ ස්වභාවික හැඟීම් තීව්‍ර කරනා දෙයක් වීම ඔස්සේ ය කාව්‍ය කෘතිය ඇදී යන්නේ.  බීට්ල්ස්, ජෝන් ලෙනන්, මයිකල් ජැක්සන් වැනි පසුගිය වසර පණහක හැටක කාලය වෙනස් කල පොප් සංගීතය ද කවි විස්තරයට ඇතුලත් ය. මේ වන විට මාර ගේ අභිලාෂය මුදුන්පත් වී ඇත. පංචසිඛ ගේ 'වෙණ හඬ නො ඉක්මවා ලු ගී හඬ - ගී හඬ නො ඉක්මවා ලු වෙණ හඬ' වෙනුවට මිනිස් ආශාවන් තීව්‍ර කරනා, සතුට ම අරමුණ කරගත් සංගීතයක් බිහි ව ඇත.

කෘතියේ මා ඉතා ම කැමති කොටසක් වන්නේ තුසිතය, නිර්මාණරතිය, පරිනිම්මිතිය, සහ ඊට ත් ඉහලින් මාර වැජඹෙන අයුරු කවියෙන් විස්තර වන ආකාරය ය.  ස්වයංජාත ඇල් සහලින් නොසෑහී අලුත් අලුත් දෑ ම සොයමින්, කරමින්, විඳිමින්, තමන් සතු ව ම ඇති අනේක වර්ගයේ බිය පරාජය කරමින්  මිනිසා ඉදිරියටම ඇදී ගිය මුත්,  ඒ සියල්ල ඔස්සේ 'මාර' තම අරමුණු ක්ෂාත් ක්ෂත් කර ගන්නා බවකි අපට පෙන්වා දෙන්නේ.  මාර වරෙක ලෙනන් ගේ මිනිමරුවා ය. වරෙක ජැක්සන් දරුවන් දැඩි පීඩනයට ලක් කල ඔවුන්ගේ පියා වූ ජෝ ය. එය ප්‍රගතශීලි ධාරාවේ යන කල්හි ගෙවන්න සිදු වන මිලකි.

කාව්‍ය සංග්‍රහය අවසන් වන්නේ, අලුත් ධාතුවක උවමනාවක, පිපාසයක, ගැන ඉඟියෙනි.

කාව්‍ය කෘතියේ අවසන වද්දී පාඨකයා ඇත්තෙන්ම ලෝක ශිෂ්ඨාචාර වර්ධනයේ කෙටි ගමනක් ඇවිත් ය. එය මාර පරාජය කොට බුදුන් සොයා ගත් මග නොවේ. බුදුන් ට 'මාර' පරාජය වුව ද, ඔහු පසු නොබා පෘතග්ජන මිනිසා හරහා සමස්ත යුද්ධය ජය ගෙන ඇත. කවියා වචනින් නොකීව ද මාර ගේ ක්‍රියාව ගැන සියුම් ගෞරවයක් පොත ඔස්සේ පාඨකයා ට ගලා එයි. 

පෙර කීවාක් මෙන් මෙය අපූරු ම ආඛ්‍යාන කාව්‍යයකි.  එක් අතකින් තේමාත්මක ව මෙය පැරඩයිස් ලොස්ට් ( Paradise Lost) වලට සමාන ද විය හැක (එම සමානකම හෝ එසේ නොවීම ගැන විස්තර කීමට, මම පැරඩයිස් ලොස්ට් කියවා නැත). 

කාලයත් සමඟ මෙය සිංහල සාහිත්‍යයේ අඛ්‍යාන කාව්‍ය අතර වැදගත් ස්ථානයක් දිනා ගනු ඇතැයි අපේ අදහසයි. බොහෝ ආශ්‍රේය පසු කතා (මෙහි එවන් කෙටි උපුටන කිහිපයක් ඇත්තේ, කවියේ පසුකතාව ගැන පාඨකයා දැනුවත් කරලීමටය)  එතරම් ප්‍රකට නොවූ ඒවා, සහ සමහර ආශ්‍රේය කාරණා සිංහල පාඨකයා ට ඇස ගැටීමට ඇති අවස්ථා මද නිසා, කෘතිය පාඨකයන් අතර ජනප්‍රිය වීමට තරමක් කල් ගත වීමට ඇත.  කතුවරයා නැවත මුද්‍රණයකට යන්නේ නම්, ඝන පිටකවරයක් සමඟ ඉහළ නිමාවකින් සහ, ආශ්‍රේය ලිපි වල ඇවැසි සංශෝධනයන් ද සමඟ එම මුද්‍රණය එළි දැක්වීම වටින්නේ, කෙනෙකු මේ කෘතිය නැවත නැවත කියවීමට යොමු විය හැකි නිසාය.

ශ්‍රේණිය: *****