කඳු මුදුන - සමිත බී. අටුවබැන්දෑල

කඳු මුදුන - සමිත බී. අටුවබැන්දෑල
============================
****1/2

 සමිත බී.  අටුවබැන්දෑල කවියා ගේ කඳු මුදුන කියවූවෙමි. මා මතකය නිවැරදි නම්, 2015 වසරේ දී හොඳම කාව්‍ය සංග්‍රහයට හිමි විදුදය සම්මානය ට සම සම්මාන දිනූ වේ මේ සංග්‍රහයයි ( වෙඩිවර්ධන සමඟ ).  කවි පංති තිස් හයකින් සුපෝෂිත, බහුතරයක් ආඛ්‍යාන ගණයට අයත් යැයි සැලකිය හැකි ආරේ කවි එකතුව කි. සුද්දෙක් ඔබ අමතයි නාට්‍යය හඳුන්වාදෙමින් උදයසිරි වික්‍රමරත්නයන් පැවසූවේ අපි කථා ඇසීමට රුසියන් බවයි. ඒ මතය සනාථ කරමින්දෝ , මේ කවි පංති වලට කාව්‍යාකරණයේ රීතීන් වලින් ඔබ්බට ඇදී යන ලැදියාවක් මා සිත් හි උපන්නේ ය. එම කවි වල ගුණය වැඩි කිරීමට සමත් අනෙක් කාරණය වන්නේ අප සංස්කෘතික හා කලා ඉතිහාසයේ, වෙසෙසින් මෑත ඉතිහාසයේ එන නවකථා, ගාථා, පබැදුම් වලින් එය ලබා ඇති ආභාෂය, හා ඒවා මෙහි බොහෝ නිර්මාණ වලට නිමිති කරගෙන තිබීමයි.


මෙහි එන "තලගොයි පැටියා" නම් වූ කවි පංතිය, අප රට ජන කවි වලින් ආභාෂය සහ පෝෂණය ලත් එකකි.

"මලේ මලේ තැඹිලිය වැන්න පොල්      මලේ
උඹේ ගෑනි පිල් විදහා ගෙන            බැබළේ
බලේ බලේ දෙයියගෙ මල්ලිගේ           බලේ
ගෙදර ප්ලෑන හෙව්වයි සිට ම       ආවෙලේ

පාට එරන් කාරයෙ යන     කෙකින්නී
රෑට බතට හැම්බේකන්     හොයන්නි
මල්ලිගේ අතේ එල්ලීගෙන     සිටින්නී
ප්ලෑන රැගෙන බැංකුවකට     දුවන්නී

"අම්මා එපා කියද්දී මල්ලී මහගෙදර විකුණා සල්ලි ටිකක් අම්මාට ගෙනත් දෙයි", යන අඳුන්වාදීම ප්‍රස්තූතය කොට ගෙන ලියැවුණි අපූරු කවි පංතියකින් තෝරා ගත් කව් දෙකකි ඉහත දැක්වෙන්නේ. වත්මන් වන විට බොහෝ මහගෙවල් බිඳී අලුත් ඒවා ඉදි වෙද්දි, ඉඩම් කට්ටි කර පර්චස් 6-7 කුඩා කොටස් වලට බෙදෙද්දී, එම පුවත අපට වඩාත් සංවේදි වන අයුරින් අප ට හුරු පුරුදු ජන කවිය යන කෝව තුලට අපූරුවට රිංගවා ඇති අයුරකි. මා නම් ඉන් මහත් රසාස්වාදයක් ලැබුවෙමි.



මෙය ද පෙර කී ආරේ අප ට හුරු පුරුදු සංස්කෘතික උරුමයන් හී එන වන්දනා ගාථා භාවිත කොට කෙරුණු ප්‍රතිනිර්මාණයකි.



"ගෙදර බුදුන් කෙනෙකුන් මෙහි     එනවා
හිමි ඔබ පාමුල දන්                     වළඳනවා
හීනෙන් දරුවන් මුහුණ                සිඹිනවා
පිරිත් ම කිය කිය මඩමට                යනවා"

අප බොහෝ දෙනෙකු ට හුරු පුරුදු "රන්වන් පාටින් දළුලන බෝධිය - නිල් වන් පාටින් දිදුලන බෝධිය", මේ නිර්මාණයට උත්තේජනය ලබා දී ඇත. (අදට ත් මගේ අත්තමමා සවස හයට පමණ මෙය  ඇතුළු අන් ගාථා හඬ නගා කීම මතකයට නැගෙයි.) මෙහි චමත්කාරය ඇත්තේ මේ සියළු උරුම නිමිති අද ට ඔබින කවි නිමිත්තක ට යා කොට තිබීම යි.



මෙහි එන "(නො)දැකීම" යන කවි පංතිය අපට පුරුදු බෞද්ධ කථා වස්තූන් අශ්‍රයෙන් පෝෂණය වූවකි.

"මුඩුක්කුව ළඟදි
බඩගිනි මෘත ශරීරෙට බැඳ තිබූ
සෝපාක දුටිම්
කිසිදා නො දුටු
ළමා කාලයේ සරුංගලය ස්සෙවූ

....

ප්‍රේමය
අකාලේ මිය ගොස්
අලුත් පාලමෙන් ගඟට පැන්න
කිසාගෝතමි දුටිම්
වැලිකැට
අබ ඇට මෙන් පුපුරන
දහවල"

....


සිහින සේරම පුපුරලා
පැළී හදවත
පංසලක් හොයන
පටාචාරා දුටිම්
හවස

ඔබ වහන්සේ විතරක්
තාම නොදුටිම්"


වත්මන් සමාජයේ අප වටපිටාවේ සිදුවීම් තුලින් බුදුන් වැඩසිටි සමයේ සිදුවීම් ද දැකිය හැක. එහෙත් එකල මෙන් ඒ අසරණයින්ට පිහිට වීමට අයෙක් නොමැත. වත්මන වන විට නිර්-ආගමිකවාදය රැල්ලක් මෙන් සියළු දෙන වැළඳගනු පෙනෙන්නට තිබේ. මේ සමාජයේ තැලෙන පොඩි වෙන, අනේක විධ ප්‍රශ්ණ වලට මුහුණ දෙන අය  ට පිහිටවීමට නම් ඇත්තටම අයෙක් නොමැත. කවියා පවසන්නේ අද වන විට ගොඩනැගිලි තැනීමේ තරඟයක යෙදෙන පන්සල ට යන පටාචාර ට ද බුදුන් හමු නොවන බවකි.





මෙහි එන දඬුවම නම් වූ කවි පංතිය ද අපූරු ආඛ්‍යාන කවියක්. තම පැරණි පෙම්වතිය තම පුතුගේ පංතිභාර ගුරුවරිය බැව් ඇඳිනගන්නා පියා, ඇය වෙත පවසන්නේ;

"මතක ද ඔයාට
අපි දෙන්නා වෙන් කරලා
ඔයා ම හදපු තාක්ෂණේ තාප්පේ
විද්‍යාවේ තාප්පේ
විජ්ජාවේ තාප්පේ
නව දැනුමේ චීන මහා ප්‍රාකාරේ
මට බැරි විය
තාප්පේට උඩින් පායන්ට

ඉර වගේ
මැටිල්ඩාගේ හඳ බලන්ඩ.

ඊයේ ඔයා පුතාට
කියලා දීලා තිබුණා
අන්වීක්ෂ ඇසින්
මුලද්‍රව්‍ය බලන්ට
සංඝටක හොයන්ට
අංශු විච්චේදනය කරන්ට.

මං උට කියලා දුන්නා
පියවි ඇහින්
හදවත බලන ක්‍රමය."

අප සමාජයේ පවතින විද්‍යා අංශය ඉහත දමමින් කලාව හෙළා දැකීමේ ලතාව ආඛ්‍යාන කවියකට ගොණු කර ඇති අයුරු අපූරුය. එය වරෙක සෝමලතා සුබසිංහ විකෘති නාට්‍යයේ එන "ටියුෂන්" ගීතය මතක් කරවයි.

මෙහි එන "උදෑසන" නම් වූ කවි පංතිය ද ම හද චමත්කාරයට පත් කල කවි පංතියකි. එය අප සිත තුල මනෝ චිත්‍ර මැවීමට සමත් කවියකි.

"දුම් දමා ගෙන
ඊතලයක් පැමිණ කුඹුරට
ඩැහැ ගෙන කක්කොට්ටෙක්
කතුරුමෘංගා ගහට ගොස්
පිලිහුඬුවෙක් විණි.

නියර නම් වූ වැට උඩ
තනි කකුලෙන් හිට ගත්තු
තාපසයෙකි
වතුරට එබී ගෙන
තිත්තයාට වාරයක් ඒ දැයි
බලන.

...

පිස්සු පඹයෙක්
වළඳක් බෙල්ලේ හිර කර ගෙන
ඇද වෙවී හිනා වෙයි
උන් හැමට"

මා මේ කෙටි ලිපිය සිහත සඳහන් නිදසුන් වලට සීමා කරන මුත්, "අමතකවීම", "මංගල දැන්වීම", "අමුතු මනමාලයා", "දරු නැළවිල්ල", කවියෙකුට ලියූ කවියක්", "(අ )හිමියන්ට" ආදි වශයෙන් අපූරු කවි රාශියකින් මෙම කාව්‍ය සංග්‍රහය පොහොසත් ය. මෙහි එන නන්දාගේ කවිය, ගම්පෙරළියේ නන්දාගේ සිතුවිලි ගරා වැටෙන මහගෙදර ට සීමා නොවී  එළිය දකිනා කාව්‍ය සංකල්පනාවක් වැනිය.

මෑතක කියවූ මහත් රසවිඳි කාව්‍ය සංග්‍රහයකි. පරහකට ඇත්තේ කර්තෘ ප්‍රකාශයක් වන මෙහි පිටපතක් සොයාගැනීමේ අභියෝගයයි.

Tess of the D'Urbevilles - Thomas Hardy

One of the books I “Read” through an audio book recently, was Thomas Hardy’s “Tess of D’Urbervilles”. The second book from the author I have read  ( after “Far from the Maddening Days”), I selected  it, seeing that “Tess” was rated as the best of the author’s books, on an  online rating  of his books.

Hardy gives the novel an ethereal feel (again – it is probably his signature ), with many a splendid description of the rural life, which again is the platform for his narration. Be it a winding misty mountainous road, dairy farming, harvesting or long journeys on foot, Hardy is at his fabric, lifting the reader effortlessly into that environment, complimented by a language of such finesse, albeit hinting of the last stages  of a romantic era. As is to be expected the unfolding of the novel takes it’s own time, as best suited to this unhurried narration, from an unhurried era, told in an unhurried language.  It is a book that doesn’t fail in creating the mood of  the environment in the reader’s minds’ eye, plus the sense of the tragic which hover from start to end.  From the moment of the realization of  Tess’s parents’ relative simple mindedness , to her sad end, things go downhill, which if placed on a numerical scale to present the mood, starts from naught, and descends into the negative scale till the very end, until it cannot possibly descend no more.

Yet, this book is rated high, for reasons besides it’s tragic. Given the era of it’s creation, it questions the elevated place of the Church, some of the dogmatic views that it holds , of course in a finesse that even a holder of that belief cannot but awe at it’s presentation within the narration. The beauty in its presentation is such that the genuineness of Rev. Clair is never in doubt. His commitment to the teachings, his austerity and dedication to his duty is presented in all fairness. The dogmatic nature of some its’ teachings are questioned, by his son Angel, being of a questioning mind frame unlike his siblings.  Hardy captures the debacle between those well endowed with faith, and those of a more rational mind frame. For all the rationality that Angel is nurtured with, he cannot accept the sad fate that had befallen Tess.  The exact words that Angel uses, when asked insistently whether she is forgiven is:

‘O Tess, forgiveness does not apply to the case! You were one person; now you are another. My God—how can for­giveness meet such a grotesque—prestidigitation as that!’

This shock, is too much for Angel to comprehend, and it is this, which is at the root of Tess’s subsequent plight. It cannot be argued enough that a more faith driven individual like his father may have given Tess more compassion, which his faith makes it his nature. Angel Clare doesn’t have the mental state of a religious person to forgive such a circumstance. This, while he is susceptible to faults that of a sinning man. Then again the forgiveness of a religious minded person, and the forgiveness expected from a lover may quite be different things, and may not be compatible with each other. Even so, a religion driven person may have found it easier to overcome the shock, and accept Tess for who she is now discovered to be. 

I read in certain reviews that this book is looked upon as one challenging the religious climate of the era. It may seem to challenge it in a superficial way, but deep down, when analyzing how Angel Clair reacts, how his usual fair mindedness and rationality find it difficult to rise up to task, I suspect that Hardy may have subtly promoted the richness of a religious mindedness person, to serve life’s challenges, against one who is not so endowed with such a faith.

All in all, an absorbing read.  I for one fully endorse the rating by the fore-mentioned site, that “Tess” rates higher than “maddening crowd”, and I liked Far from the Maddening Crowd quite a lot, and think highly of it too. That should say something about this book.

අසන්ධිමිත්තා - සමන් වික්‍රමාරච්චි

සමන් වික්‍රමාරච්චි ගේ අසන්ධිමිත්තා නවකථාව කියවූවෙමි. සාපේක්ෂ වශයෙන් කෙටි නවකථාවක් වූ මෙය, මා ද ඉතා කෙටි කලකින් කියවූවෙමි.

 මේ කෘතිය මට රසවින්දනයක් ගෙන ආ කෘතියකි.  මෙහි පළමු කොටස, අසන්ධිමිත්තා ගේ කථාවේ, මහලියන නම් ඇගේ මිතුරාගේ මාර්ගයෙන් ලියැවෙන නවකථාමය ස්වරූපයයි. නවකථාකරුවා ද, ලේඛකයකු වශයෙන් නවකථාවේ චරිතයකි.

"මහලියන මහ හඬින් හිනාවෙනවා. එතන මම කළේ රඟපෑමක්. විකීගේ මන්තරය අමුම අමු බොරුවක්. එහෙව් එකේ මට කිලිපොලා යන්න අයිතියක් නැති වග මහාලියන සිහිපත් කර දෙනවා." (84 පිටුව )




කෘතියෙන් අර්ධයකට වැඩි කොටසක් "අසන්ධිමිත්තා" තම කථාව පවසන්නීය. මේ කොටස ඉතා වේගයෙන් කියවා හැකි ආරේ, සරල කියවීමකට පාඨකයා පොළඹවන සුළු ආරේ, හාස්‍ය රසය ද නොඅඩුව සපිරි රචනයකි. මේ දිග හැරුම තුල අප දන්නා කාලයේ, ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ ප්‍රදේශ ( අසරණයින්ගේ ආරාමය ),  ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ වාද විවාද ( වල්පොල රහල් හිමියන්ගේ සත්‍යෝදය කෘතියේ කියැවෙන බුද්ධ පූජාව පිළිබඳ මත ), ආදිය කැටිකොට ගත්,  මතුපිතින් සරළ යැයි පෙනෙන කථාන්දරයක දිගුහැරුමකි. මෙහි සමහර කොටස් ඕළාරිකය.  එහෙත් එක් අතෙකින් මේ චෝදනාව වැරදි ය. කිම ද අප කියවන්නේ , අසන්ධිමිත්තාගේ ඉල්ලීම නිසා මහලියන ලියන නවාකථාවයි. අන් වචන වලින් පවසතොත්, නවකථාවේ කොටසක් වන  නවකථාව, ඉහළ ගණයේ එකක් වීම අත්‍යවශ්‍ය කාරණාවක් නොවේ.  ඉතින් නවකථාව තුල, දිගුහැරුම තවත් නවකථාවකින් සිදු වීමේදී, එය පරම විශ්වාසනීයත්වයෙන් සිදුවිය යුතුයැයි වාද කල නොහැකි යැයි මතයක් ගෙනහැර පැ හැකිය.  විකීගේ "සත්‍යෝදය" දහම් කොටස් පුනරුච්චාරණය, "අසරණයින්ගේ ආරාමය" වන් අප රට කලෙක තිබූ ස්ථාන නාම "අසරණියන්ගේ ආරාමය" ලෙස භාවිතාව ට ගැනීම, පෙර සඳහන් කල පෙර ලේඛකයා නවකථාව ලියන ලේඛකයා ලෙස ම නවකථාව තුල චරිතයක් වැ විසීම සහ අධිස්ථූල අසන්ධිමිත්තාගේ ජීවන තොරතුරු  ආදිය මිස, මේ පළමු කොටසේ එතරම් සුවිශේෂි බවක් නැත.

නවකථාව පිම්මක් පනිනුයේ, කථිකයා අසන්ධිමිත්තගෙන් ලේඛක  මහලියන ට මාරු වූ පසුව ය. එවිට ඉදිරිපත් කෙරෙන නව ආඛ්‍යායන රීතිය, මනෝවිද්‍යාත්මක විශ්ලේෂණ, අනාරක්ෂිතබාවය, මතිභ්‍රමය තත්ත්වයන් ආදිය ඉඟිකරමින් නවකථාව වඩා ඉහල තලයකට නංවයි. මේ කොටස පිටු ගණණින් සීමිත වුවද පාඨකයා තුල කුකුස වඩමවින්, හිච්කොක්ගේ කථාවක ට ආසන්න වින්දනයක් කරා පාඨක අප ගෙන යයි. මෙහි එන චරිත මීට කිසිදා හමු නොවූ ඒවා නොවන්නට පුළුවන. සමහර චරිත සුළභ චරිත ද විය හැකිය - නිදසුන් - වික්‍රමසේකර. එහෙත්, අවසන් පිටු පණස් හය තුල කථිකයා ලෙස මහලියන නවකථාවට වරෙක ගෙනෙන දෙගිඩියාව, වරෙක ගෙනෙන පැහැදිලි කිරීම - ( ඊළඟ අවිනිශ්චතාව නැගෙන තෙක්) , මේ කථාවේ ප්‍රගමනයට ත්, පාඨක මනස ඇද බැඳ තැබීමටත්  හේතු වෙයි. ඒ අර්ථයෙන් සරල කථාවක් ලෙස ගලා ගිය නවකථාවක්, අවසන් පිටු පණස් හය තුල අමුතුම වර්ණ ගැන්වීමක් තුල, අපූරු භාව නිෂ්පත්තියකට හේතු පාද වී ඇත. 103 පිටුවේ සිට දිගැහෙරන් ඉතිරි පිටු පණස් හය පමණ, පළමු පිටු එකසිය ගණණේ සරල කථාන්දරයට නව අරුතක්, නව ගැඹුරක් එක්කාසු  කරයි. මදාරා-සමදරා සහෝදරියන් ගේ ගෙදර  ගිය මුල් දවසේම නැවතීමට ආරාධනා ලැබීම වැනි තරමක් බොළඳ කොටස් ද තිබුණ ද, සමස්තයක් ලෙස මේ කොටස, මහලියන තමන්ගේ ආඛ්‍යායනයක් ලෙස දිගහරිනුයේ, ලේඛකයා සැබැවින්ම කෘතිය තුල නවකථාවේ ලේඛකයා වන චරිතයෙන් ඔබ්බට ගොස් නවකථාවේ නවකථාවේ සිද්ධිමාලාව ට  ඍජුවම සබැඳි පුද්ගලයෙකි වීම ඔස්සේ ය.


සමන් වික්‍රමාරච්චිගේ අසන්ධිමිත්තා 2015 වසරේ ප්‍රකාශ වූ, කියවිය යුතු වූත්, අවධානයට ලක් කිරීමට සුදුසු වූත්, පාඨකයා ට වින්දනයක් ගෙන දෙන්නා වූත්, සාර්ථක පැත්තට වඩා බර කෘතියක් ලෙස දකිමි.